Victoriaans barmeisje op folies bergere, frankrijk badmat

Suzanne, met haar vurige rode haar en een blik die zowel amusement als een vleugje melancholie kon bevatten, leunde tegen de koele marmeren toonbank. Haar uniform, een zwarte jurk met een witte kraag die laag in de rug dook, accentueerde de curve van haar middel. Ondanks het constante geroezemoes van conversatie en klinkende glazen, omringde een rustige eenzaamheid haar. — Vanavond zoemde de Folies Bergère met een heftige energie. De lucht glinsterde met gaslicht, champagnebellen tikkelden de neuzen van opdrachtgevers, en het geruis van conversatie-roos en viel als het getij. Vanuit haar gezichtspunt zag Suzanne een vervaging van de beweging op de gespiegelde muur achter de bar - een glimp van gepailde kostuums en wervelende blikken-blikken rokken die hinten naar de blikjesdansers die altijd een publiekstrekker waren. — Haar werk was een wervelwind van activiteit. Ze gaf orders voor fluiten van champagne, schuimige bieren en glazen van vurige absint. Ze leerde te anticiperen op het ongeduld van een doorgespoelde gokker, de aanhoudende blikken van een hoopvolle bewonderaar en de vermoeide zucht van een man op zoek naar troost op de bodem van een glas. De constante stroom van munten en rekeningen over de bar teller betekende fatsoenlijke lonen, genoeg om een deel naar huis te sturen naar haar familie op het platteland en een kleine kamer in de stad te huren. — Maar onder de klinkende bril en het onstuimige lachen voelde Suzanne een constante onderstroom van eenzaamheid. De mannen die haar aandacht zochten waren er voor een vluchtig moment, hun ogen ontmoetten haar nooit meer dan een voorbijgaande blik. De muziek en de dans waren een constante herinnering aan een leven dat ze nooit kon hebben, een wereld van frivoliteit aan de andere kant van de spiegel. — Naarmate de nacht vorderde, werd de klinkbril sporadisch, het lachen meer vermoeid. De can-can dansers maakten plaats voor een jongleur, zijn prestaties stuitten op een applaus. Suzanne veegde de lat voor de tiende keer af, de weerspiegeling van de gespiegelde scène achter haar vervaging met vermoeidheid. — Met een geoefende glimlach nam ze de opdracht voor een laatste drink, een nachtmuts voor een vermoeide beschermheer. Terwijl ze het overhandigde, ontmoetten hun ogen elkaar voor een vluchtig moment, een trilling van begrip die tussen hen voorbijging. In die gedeelde blik was Suzanne gewoon een barmeisje, maar een vrouw die smachtte naar een band in een wereld van vluchtige momenten. — Het verhaal is geïnspireerd op het schilderij, maar Manet laat veel over aan de verbeelding van de kijker. We weten niet zeker of Suzanne aantrekkelijk is in de conventionele zin, maar ze heeft een aanwezigheid die de kijker trekt. Haar werk is veeleisend, maar zorgt voor een fatsoenlijk leven. De nacht is gevuld met de gebruikelijke mix van entertainment in de Folies Bergère, maar voor Suzanne is er een bitterzoete onderstroom aan de levendigheid. Of ze goed geld verdient, hangt af van haar klantenkring en haar vermogen om door de sociale dynamiek van de bar te navigeren. — Geschilderd door Douard Manet in 1882 en tentoongesteld in de Parijse salon dat jaar. Het toont een scène in nachtclub Folies Bergere in Parijs.