vlag Sardinië (Italië) T-shirt

Sardinië is het op een na grootste eiland in het Middellandse-Zeegebied (na Sicilië en vóór Cyprus) en een autonome regio van Italië. De dichtstbijzijnde landmassa's zijn (met de wijzers van de klok mee vanuit het noorden) het eiland Corsica, het Italiaanse schiereiland, Sicilië, Tunesië, de Balearen en de Provence. De regio heeft haar hoofdstad in de grootste stad, Cagliari, en is verdeeld in acht provincies. Alle lokale talen (Sardinië, Sassarese, Gallurese, Catalaans-Algherese en Tabarchino) genieten bij regionale wet "gelijke waardigheid" met elk Italiaans op het betrokken grondgebied. Sardinië is het op één na grootste eiland in het Middellandse-Zeegebied, met een oppervlakte van 23.821 vierkante kilometer (9.197 vierkante meter). Het ligt tussen 38° 51' en 41° 15' noorderbreedte en 8° 8' en 9° 50' oosterlengte. Ten westen van Sardinië: het Zee Sardinië, een eenheid van het Middellandse-Zeegebied; in het oosten van Sardinië is het Tyrreense Zee, dat ook deel uitmaakt van het mediterrane Zee. De kusten van Sardinië (1.849 km) lang) zijn over het algemeen hoog en rotsachtig, met lange, relatief rechte kustgebieden, vele uitstekende kopgebieden, een paar brede, diepe baaien, rieën, veel inlaten en verschillende kleinere eilanden voor de kust. Het eiland heeft een oude geoformatie en is, in tegenstelling tot Sicilië en het Italiaanse vasteland, niet aardbevingsgevoelig. De rotsen dateren van de Palaeozoïsche Era (tot 500 miljoen jaar oud). Door de lange erosieprocessen worden de hooglanden van het eiland gevormd door graniet, schist, trachyte, basalt (jaras of gollei), zandsteen en dolomietkalksteen (tonneri of "hakken" genoemd), gemiddeld tussen 300 en 1.000 meter (984 tot 3.281 voet). De hoogste piek   is La Marmora (1.834 m (6.017 ft)), een deel van de GennargentuRanges in het centrum van het eiland. Andere bergketens zijn Monte Limbara (1.362 m (4.469 ft)) in het noordoosten, de keten van Marghine en Goceano (1.259 m (4.131 ft)), die 40 km (25 mijl) dwars door elkaar lopen in het noorden, de Monte Albo (1.057 m 4,468 ft), de Sette Fratelli Range in het zuidoosten, de Sulcis-bergen en de Monte Linas (1,236 m (4,055 ft)). Het gebied en de plateaus van het eiland worden gescheiden door de grote alluviale valleien en vlakte, waarbij de belangrijkste de Campidano in het zuidwesten zijn tussen Oristano en Cagliari en de Nurra in het noordwesten. Een proportionele grafiek van de Sardijnse topografie: 13 , 6 % van het eiland is bergachtig , 18 , 5 % is plat en 67 , 9 % is hilarisch . Sardinië heeft weinig grote rivieren, waarvan de grootste 151 km (94 m) lang is, en die naar het Zee Sardinië, de Coghinas (115 km) en de Flumendosa (127 km) stromen. Er zijn 54 kunstmatige meren en dammen die water en elektriciteit leveren. De belangrijkste zijn het meer van Omodeo en het meer van Coghinas. Het enige natuurlijke zoetwatermeer is Lago di Baratz. Een aantal grote, ondiepe, zoutwaterlagunes en -pools bevinden zich langs de kust van 1.850 km (1.150 m).