Vuurweed

Met een digitaal schilderij van Fireweed (Epilobium augustifolium). De tekst "Alaska" is ook cadeau. De soortnaam angustifolium is een portmanteau van de Latijnse term angusti die "smal" betekent, en folium dat "blad" betekent. Het deelt deze naam met andere soorten plant, waaronder Vaccinium angustifolium. Midden tot eind zomer begint Fireweed in het midden van de steel te bloeien, waarbij elke opeenvolgende bloei net boven de voorste bloem begint te bloeien. Wanneer de laatste bloemen bloeien, bovenaan de steel, wordt het beschouwd als een teken dat de zomer, of het toeristische seizoen, is afgelopen. Op dat moment wordt het vroegste bloeszaad en wordt het naar katoen gedraaid. Als het vuurweed zich toespitst op katoen, zeggen de Alaskanen dat er ongeveer zes weken zijn tot de winter begint. Vuurweed wordt vaak gezien in open velden, weiden en vooral verbrande gebieden; de gangbare naam Fireweed komt voort uit de overvloed van de soort als kolonisator op verbrande plaatsen na bosbranden. Als pioniersoort koloniseert het snel open gebieden met weinig concurrentie, maakt het een duidelijk voorbeeld van een pioniersoort. Planten groeien en bloemen zolang er open ruimte en veel licht is, terwijl er meer bomen en borstels groeien, sterven de planten uit, maar de zaden blijven gedurende vele jaren levensvatbaar in de bodem zaadbank, wanneer er een nieuwe brand of andere verstoring optreedt die de grond opent om de zaden weer aan te steken. Sommige gebieden met een hoog gehalte aan zaden in de bodem kunnen na verbranding worden bedekt met zuivere dichte staafjes van deze soort en wanneer het landschap in bloemen tot kleurvelden wordt omgevormd. In Groot-Brittannië werd het plant in de 18e eeuw beschouwd als een zeldzame soort; het werd beperkt tot enkele plaatsen met vochtige, grijze bodems. De toename van het plant van de plaatselijke zeldzaamheid tot wijdverbreide onkruid lijkt zich tegelijkertijd met de uitbreiding van het spoorwegnet en de daarmee gepaard gaande bodemverstoring te hebben voorgedaan. Het plant werd ter plaatse gebombardeerd door de snelle kolonisatie van bommerkraters in de tweede wereldoorlog. Roodbaarzen zijn gewoonlijk eenvoudig, rechtop, glad, 1,5 tot 8 meter hoog met verspreide afwisselende bladeren. Roodbruine zaadcapsules beer vele minuten bruine zaden, ongeveer 300 tot 400 per capsule en 80.000 per plant. De zaden hebben zijdeharen om windenergie te helpen verspreiden en worden heel gemakkelijk verspreid door de wind, waardoor ze vaak een onkruid en een dominante soort worden op verstoord terrein. Zodra de planten eenmaal zijn vastgesteld, verspreidden ze zich ook uitgebreid door ondergrondse wortels, een individueel plant dat uiteindelijk een grote pleister vormt. De bladeren van Vuurweed zijn uniek in die zin dat de bladennen rond zijn en niet eindigen op de randen van het blad, maar cirkellijnen vormen en zich binnen de buitenbladmarges samenvoegen. Deze eigenschap maakt de planten zeer gemakkelijk om in alle stadia van de groei te identificeren. Wanneer Fireweed in het vroege voorjaar voor het eerst opduikt, kan het sterk lijken op verscheidene zeer toxische leden van de familie van de lily, nochtans, wordt het gemakkelijk geïdentificeerd door zijn unieke bladvenstructuur. De jonge scheuten werden in de lente vaak verzameld door inheemse Amerikanen en vermengd met andere groenen. Naarmate het plant rijpt, worden de bladeren taai en enigszins bitter. De Zuidoostindianen gebruiken de stammen in het podium. Ze worden gepeld en ruw gegeten. Wanneer ze kort na het plukken goed worden voorbereid, zijn ze een goede bron van vitamine C en pro-vitamine A. De Dena'ina voegen vuurweed toe aan het voedsel van hun honden. Fireweed is ook een geneesmiddel van de Upper Inlet Dena’ina, die met een pus gevulde kuit of snijwonden behandelt door een stukje van de rauwe stengel op het aangetaste gebied te plaatsen. Dit zou de pus uit de snede of de kook trekken en voorkomen dat een snede met pus erin te snel geneest. De wortel kan na het schrapen van de buitenkant worden geroosterd, maar vaak smaakt bitter. Om dit te verzachten, wordt de wortel verzameld alvorens de plant bloemen en de bruine draad in het verwijderde midden. In Alaska worden snoepjes, stroop, gelei en zelfs ijsjes gemaakt van vuurwerk. Monoflorale honing die hoofdzakelijk uit gearomatiseerde nectar is vervaardigd, heeft een onderscheidend, gespiculeerd aroma. In Rusland werden de bladeren vaak als theevervanger gebruikt en werden ze zelfs geëxporteerd, in Western Europa bekend als Kapor tea. Vuurwitte bladeren kunnen een gisting ondergaan, net als echte thee. Kapor-thee wordt tegenwoordig nog steeds af en toe geconsumeerd, maar commercieel niet belangrijk.