Wapenmunt Moldavië Officieel symbool heraldry Logo T-shirt

Moldavië/mɒ lˈdoʊ və/, officieel de Republiek Moldavië (Roemeens: Republica Moldavië) is een land dat niet aan zee grenst in Oost-Europa, gelegen tussen Roemenië en het westen en Oekraïne naar het noorden, het oosten en het zuiden. In de oudheid was het grondgebied van het land van de dag van de cadeau deel van Dacia, en viel het onder invloed van het Romeinse Rijk. In de Middeleeuwen maakte het grootste deel van het grondgebied van de cadeau Moldavië deel uit van het Vorstendom Moldavië. In 1812 werd het oostelijke deel van dit vorstendom door het Russische Rijk geannexeerd en werd het bekend als Bessarabië. Tussen 1856 en 1878 zijn twee zuidelijke provincies naar Moldavië teruggekeerd, dat in 1859 met Wallachia verenigde om modern Roemenië te vormen. Na de ontbinding van het Russische Rijk in 1917 werd een autonome, vervolgens onafhankelijke Democratische Republiek Moldavië gevormd, die in 1918 tot Groot-Roemenië toetrad. In 1940 was Bessarabie bezet door de Sovjet-Unie en was het opgesplitst tussen de Socialistische Sovjet-Unie van Oekraïne en de pas opgerichte Socialistische Sovjetrepubliek Moldavië. Na in 1941 en 1944 tijdens de Tweede Wereldoorlog van handen te zijn veranderd, werd het grondgebied van het moderne land door de Sovjet-Unie ondergedompeld tot haar onafhankelijkheid op 27 augustus 1991. Moldavië werd in maart 1992 tot de Verenigde Naties toegelaten. In september 1990 werd in Transnistrië, de strook Moldavië aan de oostkust van de Dniester, een afgescheiden regering gevormd. Na een korte oorlog in 1992 werd het de facto onafhankelijk, hoewel geen enkel VN-lid zijn onafhankelijkheid heeft erkend. Het land is een parlementaire democratie met een president als staatshoofd en een premier als regeringsleider. Moldavië is lid van de Verenigde Naties, de Raad van Europa, de WTO, de OVSE, GUAM, het GOS, de BSEC en andere internationale organisaties. Moldavië streeft momenteel naar toetreding tot de Europese Unie en heeft in het kader van het Europees Nabuurschapsbeleid (ENB) het eerste driejarenactieplan ten uitvoer gelegd. Ongeveer een kwart van de bevolking leeft van minder dan 2 dollar per dag. Historisch gezien werden ze gebruikt door messeners om ze te identificeren, los van vijandelijke soldaten. Op het vasteland van Europa konden de commissarissen boerenwapens aannemen. In tegenstelling tot zegels en emblemen hebben wapenlagen een formele beschrijving die wordt uitgedrukt als een blazon. In de 21ste eeuw worden wapenlagen nog steeds gebruikt door allerlei instellingen en individuen (zo hebben verschillende universiteiten richtlijnen over hoe hun wapenhoeken kunnen worden gebruikt en hoe hun gebruik kan worden beschermd). De kunst om wapens te ontwerpen, weer te geven, te beschrijven en op te nemen wordt heraldry genoemd. Het gebruik van wapenlagen door landen, staten, provincies, steden en dorpen wordt heraldry als burgerlijk heraldry genoemd. In de heraldische tradities van Engeland en Schotland had een individu, in plaats van een familie, een wapen. In deze tradities zijn wapenlagen legale goederen die van vader op zoon worden overgedragen; vrouwen en dochters kunnen ook wapens beren die zijn aangepast om hun relatie met de huidige wapenhouder aan te geven . Niet-gedifferentieerde wapens worden slechts door één persoon op een bepaald tijdstip gebruikt. Andere nakomelingen van de oorspronkelijke drager kunnen de voorouderlijke armen alleen met enig verschil beren: gewoonlijk een kleurverandering of de toevoeging van een onderscheidende lading. Een van die kosten is het etiket, dat in Brits gebruik (buiten de Koninklijke Familie) nu altijd het merk van een erfgenaam is. Wegens hun belang bij de identificatie, met name bij zegels op juridische documenten, was het gebruik van wapens streng gereguleerd; er zijn nog maar weinig landen die dit vandaag nog steeds doen . Dit is uitgevoerd door herders en het onderzoek naar wapenlagen wordt daarom "heraldry" genoemd. Sommige andere tradities (zoals de Poolse heraldry) zijn minder restrictief, waardoor bijvoorbeeld alle leden van een dynastisch huis of familie dezelfde armen kunnen gebruiken, hoewel een of meer elementen aan het hoofd van het huis kunnen worden voorbehouden. Op termijn verspreidt het gebruik van wapens zich van militaire entiteiten naar onderwijsinstellingen en andere instellingen. Volgens een artikel van een ontwerpinstituut "is de moderne logo en het zakenleven geëvolueerd van de gevechtsstandaard en het militaire uniform van de middeleeuwse tijd". In zijn boek The Visual Culture of Violence in the Late Middle Ages betoogt Valentin Groebner dat de afbeeldingen die zijn samengesteld uit wapenlagen in veel hoesjes zijn ontworpen om een gevoel van macht en kracht over te brengen, vaak in militaire termen. De auteur Helen Stuart betoogt dat sommige wapenlagen een vorm van zakelijke logo waren. Musea op middeleeuwse wapenarsenaal wijzen er ook op dat ze als symbool kunnen worden gezien als voorlopers van de bedrijfslogo's van de moderne samenleving, die worden gebruikt voor het vormen van groepsidentiteit. Merk op dat niet alle persoonlijke of collectieve insignes heraldic zijn, hoewel zij vele eigenschappen kunnen delen. De vlaggen worden bijvoorbeeld gebruikt om schepen (waar ze tekens worden genoemd), ambassades en dergelijke te identificeren, en ze gebruiken dezelfde kleuren en design die in de heraldry voorkomen, maar worden meestal niet herkenbaar geacht. Een land kan zowel een nationale vlag als een nationale wapenmantel hebben, en de twee lijken misschien helemaal niet op elkaar. De vlag van Schotland (St Andrew's Cross) heeft bijvoorbeeld een witte zoutoplossing op een blauw veld, maar de koninklijke armen van Schotland hebben een rode leeuw in een dubbele tang op een goud (of) veld. De Grote Saal van de Verenigde Staten wordt vaak het wapen van de Verenigde Staten genoemd. de zon ("paleways of 13 stuks, argent and gules; een chef, azure") is bedoeld om het symbolische nummer 13 te behouden. De meeste Amerikaanse staten hebben over het algemeen zeehonden, die de rol van wapenschild vervullen. De staat Vermont (opgericht als de onafhankelijke republiek Vermont) volgt echter de Amerikaanse conventie om een zegel te gebruiken voor de waarmerking van officiële staatsdocumenten en heeft ook een eigen aparte wapenmantel. Veel Amerikaanse sociale partners en minderheden, met name universiteitsorganisaties, gebruiken wapens in hun symboliek. Deze wapens verschillen sterk in hun mate van gehechtheid aan de Europese heraldische traditie. Organisaties die buiten de Verenigde Staten met het Amerikaanse lidmaatschap zijn opgericht, kunnen ook een wapenschild hebben. Rooms-katholieke diocesen en kathedralen hebben een wapen.