Wapenstaart van Baja California, Mexico Officiële Briefkaart

Baja California (uitgesproken /ˈbɑːhɑː kælɨˈnj/Engels) is zowel de meest noordelijke als de meest westelijke staat van Mexico. Voordat het land in 1953 een staat werd, was het gebied bekend als het noordgebied van Baja California. Het heeft een oppervlakte van 71.576 km2 (27.636 m²), ofwel 3,57% van de landmassa van Mexico en omvat de noordelijke helft van het schiereiland Baja California, ten noorden van de 28e parallel. De staat is in het westen begrensd door de Stille Oceaan, in het oosten door Sonora, de Amerikaanse staat Arizona, en de Golf van Californië (ook bekend als het Zee van Cortez), en in het zuiden door Baja California Sur. De noordgrens is de Amerikaanse staat Californië. De staat heeft een bevolking van 2.844.469 mensen (volkstelling 2005) en schat 3.165.776 mensen (juni 2009) veel meer dan de dunbevolkte Baja California Sur in het zuiden en vergelijkbaar met de San Diego County in het noorden. Meer dan 75% van de bevolking woont in de hoofdstad, Mexico of Tijuana. Beide steden liggen aan de grens met de VS. Andere belangrijke steden zijn Ensenada, San Felipe, Playas de Rosarito en Tecate. De bevolking van de staat bestaat uit Mestizos, voornamelijk immigranten uit andere delen van Mexico, en, zoals met de meeste noordelijke Mexicaanse staten, een grote populatie Mexicanen van Europese afstamming, en ook een grote minderheidsgroep van Oost-Aziatische, Midden-Oost- en inheemse afkomst. Bovendien is er een grote immigrantenpopulatie uit de Verenigde Staten vanwege de nabijheid van San Diego en de goedkopere levenskosten in vergelijking met San Diego. Er is ook een grote bevolking uit Midden-Amerika. Veel immigranten verhuisden naar Baja California voor een betere levenskwaliteit en het aantal banen dat meer betaald wordt dan de rest van Mexico en Latijns-Amerika. Baja California is de twaalfde staat per gebied in Mexico. De geografie varieert van stranden tot bossen en woestijnen. De ruggengraat van de staat is de Sierra de Baja California, waar de Picacho del Diablo, het hoogste punt van het schiereiland, zich bevindt. Deze bergketen verdeelt de weerpatronen in de staat. In het noordwesten is het weer halfdroog en middellandse zee. In het smalle midden verandert het weer vochtig door de hoogte. Het is in dit gebied waar een paar valleien te vinden zijn, zoals de Valle de Guadalupe, de belangrijkste wijnproducerende regio in Mexico. Ten oosten van de bergketen domineert de Sonoran-woestijn het landschap. In het zuiden wordt het weer droger en geeft het plaats aan de Vizcaino-woestijn. De staat is ook de woonplaats van talrijke eilanden aan beide zijden van de kust. Het meest westelijke punt in Mexico, het eiland Guadalupe, is deel van Baja California. De Coronado's, Todos Santos en de Cedros-eilanden bevinden zich ook op de Pacifische kust. Op de Golf van Californië is het grootste eiland de Angel de la Guarda, gescheiden van het schiereiland door het diepe en smalle kanaal de Ballenas. Historisch gezien werden ze gebruikt door messeners om ze te identificeren, los van vijandelijke soldaten. Op het vasteland van Europa konden de commissarissen boerenwapens aannemen. In tegenstelling tot zegels en emblemen hebben wapenlagen een formele beschrijving die wordt uitgedrukt als een blazon. In de 21ste eeuw worden wapenlagen nog steeds gebruikt door een verscheidenheid aan instellingen en individuen (er zijn bijvoorbeeld verschillende richtlijnen voor de manier waarop hun wapenhoeken kunnen worden gebruikt en het gebruik ervan kan worden beschermd). De kunst om wapens te ontwerpen, weer te geven, te beschrijven en op te nemen wordt heraldry genoemd. Het gebruik van wapenlagen door landen, staten, provincies, steden en dorpen wordt heraldry als burgerlijk heraldry genoemd. In de heraldische tradities van Engeland en Schotland had een individu, in plaats van een familie, een wapen. In deze tradities zijn wapenlagen legale goederen die van vader op zoon worden overgedragen; vrouwen en dochters kunnen ook wapens beren die zijn aangepast om hun relatie met de huidige wapenhouder aan te geven . Niet-gedifferentieerde wapens worden slechts door één persoon op een bepaald tijdstip gebruikt. Andere nakomelingen van de oorspronkelijke drager kunnen de voorouderlijke armen alleen met enig verschil beren: gewoonlijk een kleurverandering of de toevoeging van een onderscheidende lading. Een van die kosten is het etiket, dat in Brits gebruik (buiten de Koninklijke Familie) nu altijd het merk van een erfgenaam is. Wegens hun belang bij de identificatie, met name bij zegels op juridische documenten, was het gebruik van wapens streng gereguleerd; er zijn nog maar weinig landen die dit vandaag nog steeds doen . Dit is uitgevoerd door herders en het onderzoek naar wapenlagen wordt daarom "heraldry" genoemd. Sommige andere tradities (zoals de Poolse heraldry) zijn minder restrictief, waardoor bijvoorbeeld alle leden van een dynastisch huis of familie dezelfde armen kunnen gebruiken, hoewel een of meer elementen aan het hoofd van het huis kunnen worden voorbehouden. Op termijn verspreidt het gebruik van wapens zich van militaire entiteiten naar onderwijsinstellingen en andere instellingen. Volgens een artikel van een ontwerpinstituut "is de moderne logo en het zakenleven geëvolueerd van de gevechtsstandaard en het militaire uniform van de middeleeuwse tijd". In zijn boek The Visual Culture of Violence in the Late Middle Ages betoogt Valentin Groebner dat de afbeeldingen die zijn samengesteld uit wapenlagen in veel hoesjes zijn ontworpen om een gevoel van macht en kracht over te brengen, vaak in militaire termen. De auteur Helen Stuart betoogt dat sommige wapenlagen een vorm van zakelijke logo waren. Musea op middeleeuwse wapenarsenaal wijzen er ook op dat ze als symbool kunnen worden gezien als voorlopers van de bedrijfslogo's van de moderne samenleving, die worden gebruikt voor het vormen van groepsidentiteit. Merk op dat niet alle persoonlijke of collectieve insignes heraldic zijn, hoewel zij vele eigenschappen kunnen delen. De vlaggen worden bijvoorbeeld gebruikt om schepen (waar ze tekens worden genoemd), ambassades en dergelijke te identificeren, en ze gebruiken dezelfde kleuren en design die in de heraldry voorkomen, maar worden meestal niet herkenbaar geacht. Een land kan zowel een nationale vlag als een nationale wapenmantel hebben, en de twee lijken misschien helemaal niet op elkaar. De vlag van Schotland (St Andrew's Cross) heeft bijvoorbeeld een witte zoutoplossing op een blauw veld, maar de koninklijke armen van Schotland hebben een rode leeuw in een dubbele tang op een goud (of) veld. De Grote Saal van de Verenigde Staten wordt vaak het wapen van de Verenigde Staten genoemd. de zon ("paleways of 13 stuks, argent and gules; een chef, azure") is bedoeld om het symbolische nummer 13 te behouden. De meeste Amerikaanse staten hebben over het algemeen zeehonden, die de rol van wapenschild vervullen. De staat Vermont (opgericht als de onafhankelijke republiek Vermont) volgt echter de Amerikaanse conventie om een zegel te gebruiken voor de waarmerking van officiële staatsdocumenten en heeft ook een eigen aparte wapenmantel. Veel Amerikaanse maatschappelijke organisaties, en vooral organisaties, gebruiken wapens in hun symboliek. Deze wapens verschillen sterk in hun mate van gehechtheid aan de Europese heraldische traditie. Organisaties die buiten de Verenigde Staten met het Amerikaanse lidmaatschap zijn opgericht, kunnen ook een wapenschild hebben. Rooms-katholieke diocesen en kathedralen hebben een wapen.