Wollige Mammoet Kaart

De Wollige mammoet van de Ijstijd (primigenius Mammuthus) kan spoedig terugkeren als de wetenschappers correct zijn dat klonen van het uitgestorven dier in de volgende vijf jaar mogelijk zal zijn. Het goed-bewaarde beendermerg werd teruggekregen van het dijbeen van een 23.000 éénjarigenmammoet gevonden die in permafrostgrond wordt begraven in Siberië in 1999. Het globale verwarmen heeft grond in oostelijk Rusland dat gewoonlijk bijna permanent bevroren is ontdooid, werd leiden tot de ontdekkingen van een aantal bevroren mammoetenMammoeten uitgestorven ongeveer 10.000 jaar geleden aan het eind van de Pleistocene Russische en Japanse wetenschappers lanceert een gezamenlijk onderzoek om de mammoet te ontspannen. Door de kernen van eicellen van een olifant met die te vervangen genomen uit de het mergcellen van de mammoet, kunnen de embryo's met mammoetDNA worden geproduceerd, bovengenoemde Kyodo, aanhalend de onderzoekers. De embryo's zullen dan geïnplanteerd' worden in olifantsuterussen voor levering aangezien de twee species nauw verwant zijn. Beveiligen van kernen met een onbeschadigd gen is essentieel voor de techniek van de kernoverplanting. Voor wetenschappers betrokken bij het onderzoek sinds de recente jaren '90, die is de kernen met onbeschadigde mammoetgenen een uitdaging geweest vinden. De wollige mammoet is gekend van bot en bevroren karkassen van noordelijk Noord-Amerika en noordelijke Eurasia met de het best bewaarde karkassen in Siberië. Zij zijn misschien best est - bekende species van mammoet. Het verdween van het grootste deel van zijn gamma aan het eind van het Pleistoceen, met een geïsoleerdee bevolking die op Eiland Wrangel tot ruwweg 1700 BCE leven. De wollige mammoeten zijn gemeenschappelijk in het fossiele verslag. In tegenstelling tot de meeste andere voorhistorische dieren, zijn hun overblijfselen vaak niet verstard, maar in hun organische staat bewaard. Dit is gepast voor een deel aan het bevroren klimaat van hun habitat, en aan hun massieve grootte. De wollige mammoeten zijn daarom onder de best-begrepen voorhistorische die gewervelde dieren aan wetenschap in termen van anatomie worden gekend. De wollige mammoeten waren niet merkbaar groter dan huidige Afrikaanse olifanten. Bereikten de volledig gekweekte mammoetstieren hoogten tussen 9.2 voet en 9.8 voet terwijl de dwergdieverscheidenheden tussen 6 voet en 7.5 voet Wollige mammoeten worden bereikt een aantal aanpassingen aan de koude, famously de dikke laag van ruwharig haar hadden, tot 1 meter in lengte, met een fijne underwool, waarvoor de wollige mammoet wordt genoemd. De lagen waren gelijkaardig aan die van muskoxen, en het is waarschijnlijke mammoeten moulted in de zomer. Zij hadden ook veel kleinere oren dan moderne olifanten; het grootste mammoet tot dusver gevonden oor was slechts lang 12 in, binnen vergeleken bij 71 voor een Afrikaanse olifant. Hun huid was neen dikker dan dat van huidige olifanten, maar in tegenstelling tot olifanten, hadden zij talrijke sebaceous klieren in hun huid die vettig vet in hun haar afscheidde, die zijn het isoleren kwaliteiten verbeteren. Zij hadden een laag binnen van vet tot 3 dik onder de huid die, als het walvisspek van walvissen, hielp om hen warm te houden. Gelijkaardig aan rendier en muskusossen, werd hun hemoglobine aangepast aan de koude om zuurstoflevering te verbeteren rond het lichaam en het bevriezen te verhinderen. Andere kenmerkende eigenschappen omvatten een hoog, een hoogtepunt bereikt hoofd dat in vele holschilderijen knop-als lijken, en een hoge schouderbult als gevolg van lange spinous processen op de halsruggewervels die waarschijnlijk vette stortingen droegen. Een andere die eigenschap af en toe in holschilderijen wordt gevonden werd bevestigd door de ontdekking van de bijna intacte overblijfselen van een baby mammoet genoemde Dima. In tegenstelling tot de boomstamkwabben van het leven olifanten, Dima had de hogere lip bij het uiteinde van de boomstam een brede kwabeigenschap, terwijl de lagere lip breed, squarish klep had. Hun tanden werden ook aangepast aan hun dieet van ruwe toendragrassen, met meer borden en een hogere kroon dan hun zuidelijke verwanten. De wollige mammoeten hadden uiterst lange slagtanden - tot 16 voet lang - die duidelijk gebogen waren, meer veel dan die van olifanten. Het is niet duidelijk of de slagtanden een specifieke aanpassing aan hun milieu waren; de mammoeten kunnen hun slagtanden als schoppen gebruikt hebben om sneeuw van de grond te ontruimen en de hieronder begraven vegetatie te bereiken. Dit wordt blijk gegeven van door vlakke secties over de buikoppervlakte van sommige slagtanden. Men heeft ook in vele specimens opgemerkt dat er een hoeveelheid slijtage bovenop de slagtand kan zijn die zou voorstellen sommige dieren een voorkeur hadden waarin verband met slagtand waarop zij hun boomstammen rustten. Terwijl de bewaarde specimens van mammoethaar roodachtige of oranje kleur zijn, wordt dit verondersteld toe te schrijven om te zijn aan het uitlogen van pigment tijdens begrafenis. In 2006, de Universiteit van Californië, gemeld San Diego hadden zij het gen gerangschikt dat haarkleur in zoogdieren van wollig mammoetbot beïnvloedt. De mammoeten zouden misschien blonde lagen van variërende kleuren gehad hebben die donkere bruin of zwart aan meer bleke tinten, of gember uitstrekken zich. Het uitsterven van de wollige mammoet was waarschijnlijk toe te schrijven aan een combinatie gevolgen van klimaatverandering en menselijke plundering. Een kleine bevolking van wollige mammoeten overleefde op St. Paul Island, Alaska, tot 3.750 BCE, terwijl een andere op Eiland Wrangel in de NoordpoolOceaan tot 1700 BCE bleef. Deze dieren werden oorspronkelijk beschouwd als een dwergverscheidenheid, veel kleiner dan de originele Pleistocene wollige mammoet.; nochtans als na dichter onderzoek, worden de mammoeten Wrangel niet meer beschouwd om dwergen.