Wooly Mammoth Magneet

Een wollig mammot in een typische ijstijd-toendra-instelling. Wol zoogdieren waren niet merkbaar groter dan cadeau-dagen Afrikaanse olifanten. Volledig gekweekte zoogdieren bereikten hoogten tussen 9,2 ft en 9,8 ft, terwijl de dwergsoorten tussen 6 ft en 7,5 ft bereikten. Wooly mammoths hadden een aantal aanpassingen aan de koude, beroemdste dikke laag schuurhaar, met een lengte van maximaal 1 meter, met een fijne onderwol, waarvoor het wollige mammot wordt genoemd. De jassen waren vergelijkbaar met die van muskoxen, en het is waarschijnlijk dat zoogdieren in de zomer in de maag zijn gebracht. Ze hadden ook veel kleinere oren dan moderne olifanten; het grootste mammotwoor dat tot nu toe werd gevonden, was slechts 12 lang, vergeleken met 71 in een Afrikaanse olifant. Hun huid was niet dikker dan die van de olifanten op de dag van de cadeau, maar in tegenstelling tot olifanten hadden ze talrijke zeebaars in hun huid die vet in hun haar afscheiden, waardoor hun isolerende eigenschappen werden verbeterd. Ze hadden een laag vet tot 3 in de dik onder de huid die, net als de blauwbak van walvissen, hielp om ze warm te houden. Net zoals rendieren en muskoxen, werd hun hemoglobine aangepast aan de kou om de zuurstoftoevoer rond het lichaam te verbeteren en bevriezing te voorkomen. Andere karakteristieke kenmerken waren een hoog, piepend hoofd dat in veel grotschilderingen knob-achtig lijkt, en een hoge schoudervocht als gevolg van lange spineuze processen op de halswervels die waarschijnlijk vetafzettingen droegen. Een andere eigenschap die soms in grotschilderijen werd gevonden, werd bevestigd door de ontdekking van de nagenoeg intacte resten van een baby-zoogdier genaamd Dima. In tegenstelling tot de stamlobben van levende olifanten, had Dima's bovenlip aan het uiteinde van de romp een brede lendenfunctie, terwijl de onderste lip een brede, squarish flap had. Hun tanden waren ook aangepast aan hun dieet van grove toendra-grassen, met meer borden en een hogere kroon dan hun zuidelijke familieleden. Wooly mammoths hadden extreem lange slagtanden — tot 16 voet lang — die duidelijk gebogen waren, in veel grotere mate dan die van olifanten. Het is niet duidelijk of de slagtanden een specifieke aanpassing aan hun omgeving waren; zoogdieren kunnen hun slagtanden als schoppen hebben gebruikt om sneeuw van de grond te halen en de hieronder begraven vegetatie te bereiken. Dit blijkt uit vlakke delen op het ventrale oppervlak van sommige slagtanden. Ook is bij veel specimens vastgesteld dat er een hoeveelheid draag boven de slagtand kan zijn die erop wijst dat sommige dieren de voorkeur hadden voor de slagtand waarop zij hun stammen hebben gelegd. Verduurzaamde specimens van mammotharen zijn roodachtig of oranje van kleur, maar dit is waarschijnlijk het gevolg van het uitspoelen van pigmenten tijdens de begrafenis. In 2006 meldde de Universiteit van Californië, San Diego, dat ze het gen hadden gesequenceerd dat de haarkleur beïnvloedt bij zoogdieren van botten van wollige zoogdieren. Mammoths zouden coatten hebben gehad met verschillende kleuren, van donkerbruin tot zwart tot bleke tinten, mogelijk blond of gember. Het uitsterven van de wolmammot was waarschijnlijk het gevolg van een combinatie van de effecten van klimaatverandering en menselijke predatie. Een kleine populatie wollige zoogdieren overleefde op St. Paul Island, Alaska, tot 3.750 BCE, terwijl een andere op Wrangel Island in de Arctische Oceaan bleef tot 1700 BCE. Deze dieren werden oorspronkelijk beschouwd als een dwergvariëteit, veel kleiner dan het oorspronkelijke beboste borstmammot van Pleistoceen. Na nader onderzoek worden Wrangel-zoogdieren echter niet langer als dwergen beschouwd.