Yin Yang Ying Taoïsme Teken Chinees Taijitu Rood Ronde Sticker

In de Chinese filosofie wordt het concept van yin yang eum-yang in het Koreaans, dat in het westen vaak wordt aangeduid als yin en yang) gebruikt om te beschrijven hoe schijnbaar ontbindende of tegengestelde krachten met elkaar verbonden zijn en onderling afhankelijk zijn in de natuurlijke wereld, wat weer tot elkaar leidt. Het concept ligt aan de basis van veel geledingen van de klassieke Chinese wetenschap en filosofie, en is een van de belangrijkste richtsnoeren voor de traditionele Chinese geneeskunde, en een centraal beginsel van verschillende vormen van Chinese vechtkunst en oefening, zoals baguazhang, taijiquan en qigong. Veel natuurlijke dualiteiten - bijvoorbeeld donker en licht, vrouw en mannetje, laag en hoog - worden in het Chinese denken als yin yang gegoten. Sommigen noemen het liegen en yang, maar dit is niet juist. Volgens de filosofie zijn yin en yang complementaire tegenstellingen in een groter geheel. Alles heeft zowel yin- als yang-aspecten, die voortdurend met elkaar in wisselwerking staan, nooit in absolute zin bestaan. Vergelijk wuji. Yin en yang zijn gesymboliseerd door verschillende vormen van de Taijitu. Men denkt dat Yin en yang samen voortkomen uit een initiaal stilte of leegte (wuji, soms gesymboliseerd door een lege cirkel), en dat ze samen blijven bewegen tot de stilte weer is bereikt. Het laten vallen van een steen in een kalm zwembad zal bijvoorbeeld tegelijkertijd golven opdrijven en dalen tussen hen, en deze afwisseling van hoge en lage punten in het water zal naar buiten uitstralen tot de beweging verdwijnt en het zwembad weer kalm is. Yin-yang heeft dus altijd het volgende kenmerk: yin en yang beschrijven tegengestelde kwaliteiten in fenomenen. Bijvoorbeeld, de winter is in de loop van een jaar yin tot zomerse yang, en vrouwelijkheid is yin tot masculinity's yang in menselijke relaties. Het relatie tussen yin en yang wordt vaak beschreven in termen van zonlicht dat over een berg en in de vallei speelt. Yin (letterlijk de 'onstabiele plaats' of 'noordelijke helling') is het donkere gebied dat door de bergbodem wordt afgesloten, terwijl yang (letterlijk de 'zonnige plek' of 'zuidelijke helling') het licht verlichte gedeelte is. Terwijl de zon over de hemel beweegt, ruilen yin en yang geleidelijk met elkaar in de handel, wat verduisterd was en wat er aan het licht kwam. Yin wordt gewoonlijk gekarakteriseerd als langzaam, zacht, insubstantieel, diffuus, koud, nat en tranquil. Het wordt over het algemeen geassocieerd met de vrouwelijkheid, de geboorte en de generatie, en met de nacht. Yang daarentegen wordt gekarakteriseerd als hard, snel, vast, droog, geconcentreerd, warm en agressief. Het wordt geassocieerd met mannelijkheid en overdag. Yang is geassocieerd met dag, bergen, heuvels, vuur, hout en lucht. Het begrip "eenheid in dualiteit" komt in veel geloven en filosofieën voor, van de filosofie van Heraclitus tot de niet-dualistische filosofieën van het hindoeïsme, het sikhisme, het Taoïsme en het boeddhisme tot het fanatisme, het zoroastrialisme en de New Thood. Yin-yang is echter uniek, zowel in zijn dynamische natuur als in zijn brede toepassing op de natuurlijke wereld. Tàijítú is een term die verwijst naar een van de Chinese symbolen voor het begrip yin en yang (Taiji), en die soms wordt uitgebreid tot vergelijkbare geometrische patronen die historisch door verschillende culturen worden gebruikt. De meest herkende vorm bestaat uit twee halfcirkelvormige trapsgewijze curven van verschillende kleuren of een cirkel die door een S-vormige lijn wordt gescheiden, waarbij elke helft wordt gemarkeerd met een punt in een andere kleur. De twee kleurenkeuzen zijn traditioneel zwart-wit. Symbolen van dit type zijn te vinden als Keltische kunstvormen en wapenmantel voor verschillende Westerne Romeinse legereenheden in Late Antiquity. De Taoïstische filosofie heeft enkele honderden jaren later gelijkwaardige symbolen aangenomen als voorstellingen van yin en yang, waaruit het meest gangbare moderne gebruik van het symbool en de naam "taijitu" voortkomt. Er is geen wetenschappelijk vastgesteld relatie tussen de Taoïsten en de oude Romeinse symbolen. Symbolen met een gedeeltelijke gelijkenis met het latere Taoïstische diagram verschenen in Keltische kunst vanaf de 3e eeuw voor Christus, waarop groepen bladeren zijn afgebeeld die door een S-vormige lijn zijn gescheiden. Het patroon ontbrak het element van wederzijdse penetratie, niettemin, en de twee helft werden niet altijd geportretteerd in verschillende kleuren. Een mozaïek in een Romeinse villa in Sousse, Tunesië, heeft verschillende kleuren voor de twee helften van de cirkel, maar ook hier zijn de kleine cirkels van tegenovergestelde kleur afwezig.