1581 - Bunting World CloverLeaf Poster

Bünting clover leaf map. Een 1581 houtsnip, Magdeburg. Jeruzalem ligt in het midden, omgeven door Europa, Azië en Afrika A T en O-kaart of O-T of T-O-kaart (orbis terrae, orb of cirkel van de aarde), is een soort middeleeuwse wereldkaart, soms ook wel een Beatine-kaart of een Beatus-kaart genoemd, omdat een van de oudste bekende voorstellingen van dit type wordt toegeschreven aan Beatus van Liébana, een Spaanse monnik uit de 8e eeuw. De kaart verscheen in de prolog naar zijn twaalf boeken met commentaren op de Apocalyps. De T-O-kaart geeft de fysieke wereld weer zoals deze voor het eerst werd beschreven door de 70e-eeuwse geleerde Isidore van Sevilla in zijn Etymologiae (hoofdstuk 14, de terra et partibus): Orbis a rotunditate circuli dictus, quia sicut rota est [...] Undique enim Oceanus omfluens eius in circulo ambit boetes. Divisus est autem trifarie: e quibus una pars Asia, altera Europa, tertia Africa nuncupatur. "De [bewoonde] massa van vaste grond wordt rond genoemd na de rondheid van een cirkel, omdat het als een wiel [...] is omdat de oceaan die eromheen stroomt in een cirkelgrens zit, en het is verdeeld in drie delen, waarvan één Azië, het tweede Europa en het derde Afrika." Hoewel Isidore in de Etymologiae leerde dat de Aarde 'rond' was, was zijn betekenis dubbelzinnig en sommige schrijvers denken dat hij naar een schijfvormige Aarde verwees. Uit andere geschriften van Isidore blijkt echter duidelijk dat hij de aarde als globaal beschouwde[1]. Sterker nog, de theorie van een sferische aarde was altijd de overheersende veronderstelling geweest sinds ten minste Aristoteles, die de sferische aarde in klimaatzones had verdeeld, met een koude klim aan de polen, een dodelijk torrijdend klimaat nabij de evenaar, en een milde en bewoonbare gematigde klim tussen beide. De T- en O-kaart vertegenwoordigt slechts de bovenste helft van de bolle aarde[2]. Het werd waarschijnlijk stilzwijgend beschouwd als een handige projectie van de bewoonde delen, de noordelijke gematigde helft van het wereldbol. Aangezien de zuidelijke gematigde klim als onbewoond of onbereikbaar werd beschouwd, hoefde deze niet op een wereldkaart te worden afgebeeld. Men dacht toen dat niemand de getornd equatoriale klim kon oversteken en het onbekende land op de andere helft van het wereldbol kon bereiken. Deze denkbeeldige gebieden werden antipoden genoemd[3]. De T is de Middellandse Zee, die de drie continenten, Azië, Europa en Afrika, verdeelt, en de O is de omringende oceaan. Jeruzalem was over het algemeen vertegenwoordigd in het midden van de kaart. Azië was typisch de grootte van de andere twee continenten samen. Omdat het roos in de zon in het oosten, het Paradijs (de tuin van Eden) over het algemeen in Azië was afgebeeld, en Azië zich boven op de kaart bevond. Deze kwalitatieve en conceptuele aard van de middeleeuwse cartografie zou naast eenvoudige voorstellingen zeer gedetailleerde kaarten kunnen opleveren. De eerste kaarten hadden slechts een paar steden en de belangrijkste waterlichamen waren genoteerd. De vier heilige rivieren van het heilige land waren altijd cadeau. Voor de reiziger waren de reisroutes nuttiger, die in volgorde van de namen van de steden tussen twee punten werden vermeld, en de periplussen die hetzelfde deden voor de havens en de landmerken langs een zeegang. Op latere kaarten van hetzelfde conceptuele formaat stonden veel rivieren en steden in Oost- en Western-Europa en andere kenmerken die tijdens de kruistochten werden aangetroffen. Naast de nieuwe geografische kenmerken werden ook decoratieve illustraties toegevoegd. De belangrijkste steden zouden worden vertegenwoordigd door aparte forten en torens naast hun namen, en de lege ruimtes zouden worden gevuld met mythische wezens.