Afdrukken van verrekend Canvas

Dawn verlicht vier Yakutische paarden op de Siberische vlakte. tekst lezen, "Yakutian Horses - Siberia" verschijnt ook. Het Pleistoceenpark (Russisch: Плейстоц е н о в ы й п а р кinpectieviteiten) is een natuurreservaat in de Sakha-natuur (ook bekend als Yakutia) in het noordoosten van Siberië, waar wordt geprobeerd het noordelijke steppegrasland-ecosysteem te herstellen dat tijdens de laatste ijstijd in het gebied floreerde Aan het einde van het Pleistoceen-tijdperk - 10.000 jaar geleden - werden vlakten en dalen bedekt met stof. Mammoeten, wolharige neushoorns, bizons, paarden, rendieren, muskusossen, elanden, elanden, saiga (een antilope) en jaks begraasden de graslanden, opgejaagd door grotleeuwen en wolven. Het gras maakte plaats voor mos en bos, habitats verdwenen en de grote zoogdieren gingen met hen mee. Conventionele wijsheid houdt in dat deze veranderingen werden veroorzaakt door het opwarmende klimaat. Sergei Zimov, directeur van Pleistocene Park, gelooft dat menselijke jagers die de megafauna van het gebied bestuurden, echt verantwoordelijk zijn. Om zijn punt te bewijzen, maakt hij 160 vierkante kilometer Siberische "woestijn" terug in de krioelende wildernis van de late ijstijd, compleet met weidegronden en dieren die hier millennia lang niet zijn gezien. Het belangrijkste idee is dat dieren in het wild, meer nog dan de temperatuur, dat ecosysteem in stand hielden. Dit argument is de rechtvaardiging voor het herwilderen van het landschap van Pleistocene Park met megafauna die voorheen overvloedig in het gebied was, zoals blijkt uit het fossielenbestand. Het doel van het Pleistocene Park is om de oude taiga / toendra graslanden die de Beringia-regio in het late Pleistoceen bedekten, opnieuw te creëren. Deze vorm van grasland (die ook bekend staat als Mammoth-toendra) werd bewoond door een diverse reeks grote en middelgrote planteneters. Terug in het Pleistoceen werd het gebied bevolkt door vele soorten grazers die zich verzamelden in grote kuddes vergelijkbaar in grootte met die in Afrika vandaag. Soorten die door de grote graslanden zwierven, waren de wolharige mammoet, steppewisent, rendier, lenapaard, saiga-antilope, muskox. Andere herbivoren die tijdens het Pleistoceen in deze regio overvloedig aanwezig waren, maar die nu met mogelijke uitsterving in hun resterende habitats worden geconfronteerd, zijn de saiga-antilope die enorme kuddes kan vormen die de vegetatie laag houden. Herstelde graslanden kunnen ook een belangrijke rol spelen bij het vertragen van de opwarming van de aarde. Het ontdooien van permafrost zou enorme hoeveelheden methaan kunnen vrijmaken, een broeikasgas dat veel krachtiger is dan koolstofdioxide, waardoor nog meer opwarming van de aarde ontstaat. Grass isoleert de permafrost beter dan mossy wetlands en zou dus de snelheid van ontdooien vertragen tijdens elke opwarming van de aarde die onze kant op zou kunnen komen. Aan de randen van de graslanden waren struikelend terrein en droge naaldbossen (vergelijkbaar met de taiga). Het was de thuisbasis van de Pleistocene browsers. Deze groep megafauna bestond uit wolharige neushoorns, elanden, elanden en Bactrische kamelen. Het meer bergachtige terrein werd bezet door verschillende soorten bergdieren zoals de Sneeuwschapen. Een grote verscheidenheid aan roofdiersoorten werd ook gevonden tijdens het Pleistoceen. Prides van Beringische grotleeuw zwierven over de vlaktes. Deze grote katachtigen waren de apexpredatoren van de regio, maar deelden ook hun leefgebied met andere roofdieren zoals de grijze wolf, grothyena, homotherium, bruin beer, wolverine en poolvos. Bruine beren, wolverijnen, grot beren, Euraziatische lynx, siberische tijgers, Amoer luipaard en rode vos maakten hun huizen aan de randen van de vlaktes en in beboste gebieden. In 1988 werden Yakutische paarden, zoals die hierboven zijn gezien, geïntroduceerd als een eerste stap in het recreëren van het oude landschap. Naarmate de paarden zich vermenigvuldigden, werd ontdekt dat in gebieden waar de paarden grazen, mossen en onkruid werden vervangen door grassen die zich snel verspreidden naarmate het bereik van de paarden werd vergroot. De paarden zijn niet alleen; andere Pleistocene overlevenden die nog steeds in de lokale wildernis wonen, zoals rendieren, wilde schapen, elanden en elanden, worden ook gevonden. Maar om het oude ecosysteem volledig te kunnen herstellen, moet de biodiversiteit worden vergroot en moeten de populaties in grotere aantallen toenemen dan nu het geval is. De volgende fase was de introductie van de Houtbizon of Wisent in het park als het fossielenbestand shows dat de uitgestorven maar nauw verwante steppe Wisent was cadeau in grote aantallen. In september 2010 werd de muskusos van Wrangel opnieuw geïntroduceerd. Zeven maanden later arriveerden edelherten en wisenten in het park. Andere soorten zoals de jak of de bactrische kameel zijn winterharde dieren, goed aangepast aan de temperatuurschommelingen en zijn ook overwogen voor introductie. Het meest controversiële aspect van de herintroductie van soorten in het park zijn de carnivoren. De meeste van deze soorten zijn echter al cadeau in de regio, zoals de wolf, de wolverijn, de Euraziatische lynx, de rode vos en het Euraziatische bruine beer. Er zijn echter suggesties voor het herwilderen van meer Pleistoceen-achtige carnivoren, omdat er behoefte is aan grote carnivoren om de controle te behouden over groeiende populaties van herbivoren. Een van de voorstellen is de herintroductie van de amoerluipaard, die tot in de oudheid in het gebied cadeau was en die nu in een klein leefgebied aan de oostkust van Rusland een bittere strijd om te overleven moet leveren. Hetzelfde is voorgesteld voor de Siberische tijger, die een van de grootste en meest gevreesde landcarnivoren op aarde is, maar een lot heeft ondergaan dat vergelijkbaar is met dat van de Amoerluipaard waarmee hij zijn verspreidingsgebied deelt. Een andere carnivoor die mogelijk opnieuw kan worden geïntroduceerd is de gevlekte hyena, die in feite de beroemde grothyena was een ondersoort van hyena. Het voormalige bereik van de grothyena strekte zich uit tot bijna heel Eurazië en Afrika, maar de uitroeiing van graslanden duwde de gevlekte hyena's terug naar Afrika. Misschien wel de meest controversiële van alle herintroducties is die van de Aziatische leeuw die op het punt van uitsterven staat, en slechts in een klein reservaat in de Gir-regio van West-India overleeft. Leeuwen waren ooit een van de meest wijdverspreide van alle soorten die alle continenten van de wereld bewoonden, behalve Australië en Antarctica. Bewijs hiervan is wijdverspreid met het bestaan van fossielen van de Europese leeuw, de grotleeuw, de Beringische (Grassteppe die de Beringlandbrug tussen Azië en Noord-Amerika beslaat en zich enkele honderden mijlen uitstrekt tot de continenten aan weerszijden) grotleeuw en de Amerikaanse leeuw. Bewijs van leeuwen die de Siberische wintertemperaturen overleven, is te vinden in de beroemde dierentuin van Novosibirsk, die sinds de jaren 1950 Afrikaanse leeuwen in buitenverblijven het hele jaar door heeft gehouden. Dit bewijst dat het concept van het introduceren van wilde dieren in verschillende klimaten dan hun oorspronkelijke bereik mogelijk is. Leeuwen leefden enkele millennia lang zij aan zij met mensen en het is pas onlangs dat veel van hen verdwenen. De Romeinen en Grieken rapporteerden bijvoorbeeld het bestaan van leeuwen in het Balkangebergte en Noord-Griekenland zo recent als 100 na Christus. Deze gevaarlijke maar mooie dieren zwierven door de noordelijke graslanden van Rusland met andere grote diersoorten, waarvan sommige vandaag de dag nog leven, en velen helaas niet, zoals eland, rendier, grottenhyena, siberische reeën, wolharige neushoorn, siberische tijger, amoerluipaard, Homotherium, steppe wisent, Ierse eland, saiga antilope, muskox, Elasmotherium, jak, wolharige mammoet, sneeuwschapen, wolverine, Euraziatische lynx en alle andere kleinere beren die in totaal de enorme rijkdom van de Siberische biodiversiteit vormen. De ideeën zijn echter niet volledig beperkt tot bestaande megafauna. Er is hoop dat de kloontechnologie op een dag geavanceerd genoeg zal zijn om een wolharige mammoet te reproduceren, een soort die aan het einde van de laatste ijstijd uitstierf. Recent bewijs suggereert echter dat ze mogelijk hebben overleefd in het Holoceen met geïsoleerde populaties van dwergindividuen die overleven op afgelegen eilanden in de poolcirkel, zoals St. Paul's Island en Wrangel Island, die beide zeer dicht bij de locatie van Pleistocene Park liggen. Bewijs wijst erop dat deze populaties zo recent als 1700 voor Christus kunnen hebben bestaan. Een andere kandidaat voor het klonen zou de wolharige neushoorn of een elasmotherium kunnen zijn, omdat er veel van hun bevroren karkassen in Siberië zijn. Als wetenschappers ze echter niet kunnen klonen, kunnen ze zwarte neushoorns gebruiken om de ecologische niche te vullen.