Afghanistan officieel wapen heraldiek symbool ronde sticker

Historisch gezien werden ze door ridders gebruikt om hen te identificeren, los van vijandelijke soldaten. Op het vasteland van Europa konden gewone burgers steeds bredere wapens aannemen. In tegenstelling tot zegels en emblemen hebben wapenschilden een formele beschrijving die wordt uitgedrukt als een blazon. In de 21e eeuw zijn wapenschilden nog steeds in gebruik bij verschillende instellingen en individuen (zo hebben verschillende organisaties richtlijnen over hoe hun wapenschilden gebruikt kunnen worden en hoe het gebruik ervan beschermd kan worden). De kunst van het ontwerpen, tonen, beschrijven en vastleggen van wapens wordt heraldiek genoemd. Het gebruik van wapenschilden door landen, staten, provincies, steden en dorpen wordt burgerlijke heraldiek genoemd. In de heraldische tradities van Engeland en Schotland had een individu, in plaats van een familie, een wapen. Wapenschilden zijn in die traditie de wettelijke eigendom die van vader op zoon wordt overgedragen; ook vrouwen en dochters kunnen beren die zijn aangepast om hun relatie tot de huidige houder van het wapen aan te geven. Ongedifferentieerde armen worden door slechts één persoon tegelijk gebruikt. Andere afstammelingen van de oorspronkelijke drager konden de voorouderarmen slechts met enig beer van elkaar onderscheiden: meestal een kleurverandering of de toevoeging van een onderscheidende lading. Een van die kosten is het etiket, dat in Brits gebruik (buiten de koninklijke familie) nu altijd het merkteken is van een erfgenaam. Wegens hun belang voor identificatie, met name bij zegels op legale documenten, was het gebruik van wapens streng gereguleerd; slechts weinig landen doen dat vandaag de dag nog. Dit is uitgevoerd door heralds en de studie van wapenschilden wordt daarom "heraldiek" genoemd. Sommige andere tradities (zoals de Poolse heraldiek) zijn minder beperkend, waardoor bijvoorbeeld alle leden van een dynastiek huis of familie dezelfde wapens mogen gebruiken, hoewel een of meer elementen voorbehouden kunnen zijn aan het hoofd van het huis. In de loop der tijd verspreidde het gebruik van het wapen zich van militaire entiteiten naar onderwijsinstellingen en andere instellingen. Volgens een artikel van het ontwerpinstituut "zijn de moderne logo en de zakelijke kleurstelling geëvolueerd uit de strijdstandaard en het militaire uniform van de middeleeuwen". In zijn boek The Visual Culture of Violence in the Late Middle Ages betoogt Valentin Groebner dat de afbeeldingen op wapenschilden in veel hoesjes zijn ontworpen om een gevoel van macht en kracht over te brengen, vaak in militaire termen. De auteur Helen Stuart stelt dat sommige wapenschilden een vorm van corporate logo waren. Musea op middeleeuwse wapenschild wijzen er ook op dat ze als emblemen kunnen worden gezien als voorlopers van de bedrijfslogo's van de moderne samenleving, die worden gebruikt voor de vorming van groepsidentiteit. Het Amerikaanse zegel is het wapen van de Verenigde Staten. De blazon ("Paleways of 13 pieces, argent and gules; a chief, azure") is opzettelijk onjuist om het symbolische getal 13 te behouden. De meeste Amerikaanse staten hebben over het algemeen zegels, die de rol van een wapen vervullen. De staat Vermont (gesticht als de onafhankelijke Republiek Vermont) volgt echter de Amerikaanse conventie om het gebruik van een zegel toe te wijzen voor het waarmerken van officiële staatsdocumenten en heeft ook zijn eigen aparte wapen. Veel Amerikaanse sociale en vooral sociale organisaties gebruiken wapenschilden in hun symboliek. Deze wapens lopen sterk uiteen in hun mate van aansluiting bij de Europese heraldieke traditie. Organisaties die buiten de Verenigde Staten zijn gevormd met Amerikaans lidmaatschap kunnen ook een wapenschild hebben. Rooms-katholieke bisdommen en kathedralen hebben een wapen. Merk op dat niet alle persoonlijke insignes heraldisch zijn, hoewel ze veel kenmerken kunnen delen. Vlaggen worden bijvoorbeeld gebruikt om schepen te identificeren (waar ze vaandels worden genoemd), ambassades en dergelijke, en ze gebruiken dezelfde kleuren en design die in de heraldiek worden gevonden, maar ze worden meestal niet als heraldisch beschouwd. Een land kan zowel een nationale vlag als een nationaal wapen hebben, en de twee kunnen in het geheel niet op elkaar lijken. De vlag van Schotland heeft bijvoorbeeld een wit saltier op een blauw veld, maar de koninklijke wapens van Schotland hebben een rode leeuw in een dubbele druk op een goud (of) veld. Het Vaticaan heeft zijn eigen wapen. Omdat de paus niet erfelijk is, tonen de inzittenden hun persoonlijke armen in combinatie met die van hun kantoor. Sommige pausen kwamen uit armlastige (adellijke) families; anderen namen een wapenschild aan tijdens hun loopbaan in de kerk. Deze laatste zinspeelt meestal op hun levensideaal of op specifieke pauselijke programma's[11]. Een bekend en wijdverbreid voorbeeld in de afgelopen tijd was het wapen van paus Johannes Paulus II. Zijn selectie van een grote letter M (voor Maria) op zijn wapen was bedoeld om de boodschap van zijn sterke Mariatoewijding uit te drukken. Ook de rooms-katholieke bisdommen krijgen een wapen toegewezen. Een basiliek of pauselijke kerk krijgt ook een wapen, dat meestal op het gebouw wordt getoond. Deze kunnen worden gebruikt in landen die anders geen heraldische hulpmiddelen gebruiken. In Schotland heeft de Lord Lyon King of Arms de strafrechtelijke jurisdictie om de wetten van wapens te handhaven. In Engeland, Noord-Ierland en Wales is het gebruik van wapens een zaak van het burgerlijk recht en wordt het vanuit de wapenhandel geregeld. Op 16 juni 1673 verklaarde Arthur Annesley, 1e graaf van Anglesey, Lord Privy Seal, dat de bevoegdheden van de Earl Marshal waren "om alle zaken die wapens, adellijke vaandels, eerbewijzen en ridderlijkheid raken, te bevelen, te beoordelen en te bepalen; om wetten, verordeningen en statuten te maken voor het goede bestuur van de Officieren van Wapens; om Officieren te benoemen om vacatures in het leger te vervullen; om Officieren van Wapens te straffen en corrigeren voor wangedrag bij de uitvoering van hun plaatsen". Verder werd verklaard dat er geen octrooien op wapens of adellijke symbolen mochten worden verleend en dat er geen augmentatie, wijziging of toevoeging aan de wapens mocht worden gedaan zonder de toestemming van de Graaf van Marshal. Tegenwoordig wordt de term "wapen" vaak op twee verschillende manieren gebruikt. In sommige toepassingen kan het duiden op een volledige prestatie van wapens of heraldische prestatie, die een verscheidenheid aan elementen omvat — meestal een kam zittend op een helm, zelf zittend op een schild; andere gemeenschappelijke elementen zijn supporters die het schild omhoog houden en een motto (onder in Engeland, boven in Schotland). Sommige mensen gebruiken ten onrechte "wapenschild" of "wapen" om te verwijzen naar het wapenschild (dat wil zeggen, het schild zelf), of naar een van de verschillende design die in één schild kunnen worden gecombineerd. (Merk op dat de kuif een specifiek onderdeel is van een heraldische prestatie en dat "kuif van wapens" een verkeerde benaming is.) Het "wapen" is vaak versierd met een motto, embleem of ander merkteken dat gebruikt wordt om de drager van anderen te onderscheiden. Als een motto deel uitmaakt van de prestatie, heeft het soms een treffende zinspeling op de naam van de eigenaar. Een apparaat verschilt van een badge of cognitie in de eerste plaats omdat het een persoonlijk onderscheid is, en niet een badge die achtereenvolgens gedragen wordt door leden van hetzelfde huis. Heraldiek is het beroep, de studie of de kunst van het ontwerpen, toekennen en blazoning van wapens en het beslissen over kwesties van rang of protocol, zoals uitgeoefend door een officier van wapens. Heraldiek komt van Anglo-Normandische heraldiek, van de Germaanse compound *harja-waldaz, "legercommandant". Het woord omvat in zijn meest algemene betekenis alle aangelegenheden die verband houden met de taken en verantwoordelijkheden van de wapenofficieren. Voor de meeste mensen is heraldiek echter de praktijk van het ontwerpen, weergeven, beschrijven en vastleggen van wapens en badges. Historisch is het afwisselend beschreven als "de steno van de geschiedenis" en "de bloemengrens in de tuin van de geschiedenis."De oorsprong van de heraldiek ligt in de noodzaak om deelnemers in de strijd te onderscheiden wanneer hun gezichten werden verborgen door ijzeren en stalen helmen. Uiteindelijk ontwikkelde een formeel systeem van regels zich tot steeds complexere vormen van heraldiek. Het systeem van blazoning wapens dat vandaag de dag in Engelssprekende landen wordt gebruikt werd ontwikkeld door de officieren van wapens in de Middeleeuwen. Dit omvat een gestileerde beschrijving van het wapenschild, de kam en, indien van cadeau, de aanhangers, motto's en andere insignes. Bepaalde regels zijn van toepassing, zoals de Tinctuurregel, en een grondig begrip van deze regels is een sleutel tot de kunst van de heraldiek. De regels en terminologie verschillen inderdaad van land tot land, er waren tegen het einde van de Middeleeuwen inderdaad verschillende nationale stijlen ontwikkeld, maar er zijn een aantal aspecten die internationaal overgaan. Hoewel de heraldiek bijna 900 jaar oud is, wordt hij nog steeds veel gebruikt. Veel steden in Europa en de rest van de wereld maken nog steeds gebruik van wapens. Persoonlijke heraldiek, zowel wettelijk beschermd als rechtmatig verondersteld, wordt nog steeds over de hele wereld gebruikt. Heraldische genootschappen zijn er om onderwijs en begrip over het onderwerp te bevorderen. De Islamitische Republiek Afghanistan is een land in Zuid-Centraal-Azië dat niet aan zee grenst. De soort komt voor in Centraal-Azië[5][6], Zuid-Azië[7][8] of het Midden-Oosten[9]. Het wordt begrensd door Iran in het zuiden en westen, Pakistan in het zuiden en oosten, Turkmenistan, Oezbekistan en Tadzjikistan in het noorden en China in het uiterste noordoosten. Afghanistan is een kruispunt tussen het Oosten en het Westen, en was een oud middelpunt van de Zijderoute en migratie. Het heeft een belangrijke geostrategische ligging en verbindt Zuid- en Centraal-Azië met het Midden-Oosten. Hierdoor is het land het doelwit geweest van verschillende indringers en veroveraars, evenals een bron van waaruit lokale machten omliggende regio's binnenvielen om hun eigen rijken te vormen. Ahmad Shah Durrani stichtte het Durrani-rijk in 1747, dat wordt beschouwd als het begin van het moderne Afghanistan.[10] Daarna werd de hoofdstad verplaatst naar Kaboel en het grootste deel van het grondgebied werd afgestaan aan voormalige buurlanden. In de late 19e eeuw werd Afghanistan een bufferstaat in "The Great Game", gespeeld tussen het Britse Indische Rijk en het Russische Rijk.[11] Op 19 augustus 1919, na de derde Engels-Afghaanse oorlog, werd het land volledig onafhankelijk van het Verenigd Koninkrijk. Sinds het einde van de jaren zeventig heeft Afghanistan te lijden gehad onder voortdurende en wrede burgeroorlog, naast buitenlandse interventies in de vorm van de Sovjet-invasie in 1979 en de door de VS geleide invasie in 2001 die de Taliban-regering omver wierp. Eind 2001 gaf de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties zijn goedkeuring aan de oprichting van een Internationale strijdmacht voor bijstand aan de veiligheid (ISAF), bestaande uit NAVO-troepen. Om de Parcham-factie te versterken, greep de Sovjet-Unie - onder verwijzing naar het Verdrag van Vriendschap, Samenwerking en Goed Nabuurschap uit 1978 dat was getekend tussen de twee landen - in op 24 december 1979. Meer dan 100.000 Sovjettroepen namen deel aan de invasie, gesteund door nog eens honderdduizend en leden van de Parcham factie. Amin werd gedood en vervangen door Babrak Karmal. Sovjettroepen trokken zich terug uit Afghanistan in 1988. Als reactie op de bezetting van Afghanistan door de Sovjet-Unie en onderdeel van de algehele strategie van de Koude Oorlog, reageerden de Verenigde Staten door de Afghaanse moedjahedien te bewapenen en verder te steunen, die de wapens tegen de Sovjetbezetters hadden opgenomen. De steun van de VS begon tijdens de regering Carter, maar nam aanzienlijk toe tijdens de regering Reagan, waarin het een kernstuk werd van de zogenoemde Reagan-doctrine waaronder de VS steun verleende aan anti-communistische verzetsbewegingen in Afghanistan en ook in Angola, Nicaragua en andere landen. Naast de steun van de VS kregen de moedjahedien ook steun van Pakistan, Saoedi-Arabië en andere landen. De Sovjetbezetting leidde tot de moord op zeshonderdduizend tot twee miljoen Afghaanse burgers. Meer dan 5 miljoen Afghanen zijn hun land ontvlucht naar Pakistan, Iran en andere delen van de wereld. Geconfronteerd met toenemende internationale druk en een groot aantal slachtoffers aan beide zijden, trokken de Sovjets zich in 1989 terug. De terugtrekking van de Sovjet-Unie uit de Democratische Republiek Congo werd gezien als een ideologische overwinning in de Verenigde Staten, die de Moedjahedien hadden gesteund door drie Amerikaanse presidentiële regeringen om de Sovjetinvloed in de buurt van de olierijke Perzische Golf tegen te gaan. Na de afzetting van de Sovjettroepen verloren de VS en hun bondgenoten hun interesse in Afghanistan en deden zij weinig om het door de oorlog verwoeste land te helpen heropbouwen of de gebeurtenissen daar te beïnvloeden.[vermelding nodig] De USSR bleef President Mohammad Najibullah (voormalig hoofd van de Afghaanse geheime dienst, KHAD) steunen tot 1992 toen de nieuwe Russische regering weigerde olieproducten aan het Najibullah-bewind te verkopen[55]. Door de gevechten vluchtten een aantal elites en intellectuelen naar het buitenland. Dit leidde tot een gebrek aan leiderschap in Afghanistan. Er werd nog steeds gevochten tussen de overwinnende moedjahedien, wat leidde tot een staat van krijgsheren. De zwaarste gevechten in deze periode vonden plaats in 1994, toen alleen al in Kaboel meer dan 10.000 mensen werden gedood. Het was in deze tijd dat de Taliban zich ontwikkelde tot een politiek-religieuze macht, die uiteindelijk in 1996 Kabul veroverde en het Islamitisch Emiraat Afghanistan oprichtte. Eind 2000 hadden de Taliban 95% van het land veroverd. Tijdens het zevenjarige bewind van de Taliban werd een groot deel van de bevolking geconfronteerd met beperkingen van hun vrijheid en schendingen van hun mensenrechten. Vrouwen mochten niet aan het werk, meisjes mochten niet naar school of 56] Communisten werden systematisch uitgeroeid en dieven werden gestraft door een van hun handen of voeten te amputeren[57]. De opiumproductie werd in 2001 bijna uitgeroeid door de Taliban. Afghanen zijn trots op hun religie, land, afkomst en bovenal op hun onafhankelijkheid. Net als andere hooglanders worden Afghanen met gemengde gevoelens van vrees en neerbuigendheid beschouwd, vanwege hun hoge achting voor persoonlijke eer, voor hun loyaliteit aan de clan en voor hun bereidheid om wapens te dragen en te gebruiken om geschillen te beslechten[68]. Aangezien clanoorlog en interne vete sinds mensenheugenis een van hun belangrijkste bezigheden is, heeft deze individualistische eigenschap het voor buitenlandse indringers moeilijk gemaakt om de regio te behouden. Afghanistan heeft een complexe geschiedenis die zowel in zijn huidige culturen als in de vorm van verschillende talen en monumenten heeft overleefd. Veel historische monumenten van het land zijn echter beschadigd in recente oorlogen[69]. De twee beroemde Boeddhabeelden in de provincie Bamyan werden vernietigd door de Taliban, die ze als afgodenbeelden beschouwden. Andere bekende plaatsen zijn de steden Kandahar, Herat, Ghazni en Balkh. De Minaret van Jam, in de vallei van de rivier de Hari, staat op de werelderfgoedlijst van UNESCO. Een mantel die naar verluidt door Mohammed wordt gedragen, is opgeslagen in de beroemde Khalka Sharifa in Kandahar City. [citaat nodig] Buzkashi is een nationale sport in Afghanistan. Het is vergelijkbaar met polo en wordt gespeeld door ruiters in twee teams, elk proberen te grijpen en een geitenkarkas vast te houden. Afghaanse honden (een soort rennende hond) zijn ook afkomstig uit Afghanistan. Hoewel het niveau van geletterdheid zeer laag is, speelt klassieke Perzische poëzie een zeer belangrijke rol in de Afghaanse cultuur. Poëzie is altijd een van de belangrijkste pijlers van het onderwijs geweest in Iran en Afghanistan, in de mate waarin het zich geïntegreerd heeft in de cultuur. De Perzische cultuur heeft een grote invloed op de Afghaanse cultuur en doet dat nog steeds. Particuliere poëzie wedstrijd evenementen bekend als "musha’era" zijn vrij gebruikelijk, zelfs onder gewone mensen. Bijna elke huiseigenaar heeft een of meerdere poëzie collecties van een soort, ook al worden ze niet vaak gelezen. De oostelijke dialecten van het Perzisch worden in de volksmond "Dari" genoemd. De naam zelf is afgeleid van "Pārsī-e Darbārī", wat Perzisch betekent voor de koninklijke hoven. De oude term Darī - een van de oorspronkelijke namen van de Perzische taal - werd nieuw leven ingeblazen in de Afghaanse grondwet van 1964, en was bedoeld "om aan te geven dat Afghanen hun land beschouwen als de bakermat van de taal. Vandaar dat de naam Fārsī, de taal van Fārs, strikt wordt vermeden."[70] Meisjes in Kabul, die hun traditionele kleding dragen, zingen tijdens een viering van Internationale Vrouwendag in 2002. Veel van de beroemde Perzische dichters uit de tiende tot vijftiende eeuw stammen uit Khorasan waar nu bekend staat als Afghanistan. Ze waren meestal ook geleerden in vele disciplines zoals talen, natuurwetenschappen, geneeskunde, religie en astronomie.