Albanees officieel symbool voor wapenheraldry stropdas

Historisch gezien werden ze gebruikt door messeners om ze te identificeren, los van vijandelijke soldaten. Op het vasteland van Europa konden de commissarissen boerenwapens aannemen. In tegenstelling tot zegels en emblemen hebben wapenlagen een formele beschrijving die wordt uitgedrukt als een blazon. In de 21ste eeuw worden wapenlagen nog steeds gebruikt door allerlei instellingen en individuen (zo hebben verschillende universiteiten richtlijnen over hoe hun wapenhoeken kunnen worden gebruikt en hoe hun gebruik kan worden beschermd). De kunst om wapens te ontwerpen, weer te geven, te beschrijven en op te nemen wordt heraldry genoemd. Het gebruik van wapenlagen door landen, staten, provincies, steden en dorpen wordt heraldry als burgerlijk heraldry genoemd. In de heraldische tradities van Engeland en Schotland had een individu, in plaats van een familie, een wapen. In deze tradities zijn wapenlagen legale goederen die van vader op zoon worden overgedragen; vrouwen en dochters kunnen ook wapens beren die zijn aangepast om hun relatie met de huidige wapenhouder aan te geven . Niet-gedifferentieerde wapens worden slechts door één persoon op een bepaald tijdstip gebruikt. Andere nakomelingen van de oorspronkelijke drager kunnen de voorouderlijke armen alleen met enig verschil beren: gewoonlijk een kleurverandering of de toevoeging van een onderscheidende lading. Een van die kosten is het etiket, dat in Brits gebruik (buiten de Koninklijke Familie) nu altijd het merk van een erfgenaam is. Wegens hun belang bij de identificatie, met name bij zegels op juridische documenten, was het gebruik van wapens streng gereguleerd; er zijn nog maar weinig landen die dit vandaag nog steeds doen . Dit is uitgevoerd door herders en het onderzoek naar wapenlagen wordt daarom "heraldry" genoemd. Sommige andere tradities (zoals de Poolse heraldry) zijn minder restrictief, waardoor bijvoorbeeld alle leden van een dynastisch huis of familie dezelfde armen kunnen gebruiken, hoewel een of meer elementen aan het hoofd van het huis kunnen worden voorbehouden. Op termijn verspreidde het gebruik van wapenschilden zich van militaire entiteiten naar onderwijsinstellingen en andere instellingen. Volgens een artikel van een ontwerpinstituut "is de moderne logo en het zakenleven geëvolueerd van de gevechtsstandaard en het militaire uniform van de middeleeuwse tijd". In zijn boek The Visual Culture of Violence in the Late Middle Ages betoogt Valentin Groebner dat de afbeeldingen die zijn samengesteld uit wapenlagen in veel hoesjes zijn ontworpen om een gevoel van macht en kracht over te brengen, vaak in militaire termen. De auteur Helen Stuart betoogt dat een bepaalde wapenlaag een vorm van zakelijke logo was. Musea op het middeleeuwse wapenschild wijzen er ook op dat ze als symbool kunnen worden gezien als voorcursors voor de bedrijfslogo's van de moderne samenleving, die worden gebruikt voor de vorming van een groepsidentiteit. Het Amerikaanse Great Seal wordt vaak het wapen van de Verenigde Staten genoemd. de zon ("paleways of 13 stuks, argent and gules; een chef, azure") is opzettelijk ongepast om het symbolische getal 13 te behouden. De meeste Amerikaanse staten hebben over het algemeen zeehonden, die de rol van wapenschild vervullen. De staat Vermont (opgericht als de onafhankelijke republiek Vermont) volgt echter de Amerikaanse conventie om een zegel te gebruiken voor de waarmerking van officiële staatsdocumenten en heeft ook een eigen aparte wapenmantel. Veel Amerikaanse sociale partners en minderheden, met name universiteitsorganisaties, gebruiken wapens in hun symboliek. Deze wapens verschillen sterk in hun mate van gehechtheid aan de Europese heraldische traditie. Organisaties die buiten de Verenigde Staten met het Amerikaanse lidmaatschap zijn opgericht, kunnen ook een wapenschild hebben. Rooms-katholieke diocesen en kathedralen hebben een wapen. Merk op dat niet alle persoonlijke of collectieve insignes heraldic zijn, hoewel zij vele eigenschappen kunnen delen. De vlaggen worden bijvoorbeeld gebruikt om schepen (waar ze tekens worden genoemd), ambassades en dergelijke te identificeren, en ze gebruiken dezelfde kleuren en design die in de heraldry voorkomen, maar worden meestal niet herkenbaar geacht. Een land kan zowel een nationale vlag als een nationale wapenmantel hebben, en de twee lijken misschien helemaal niet op elkaar. De vlag van Schotland (St Andrew's Cross) heeft bijvoorbeeld een witte zoutoplossing op een blauw veld, maar de koninklijke armen van Schotland hebben een rode leeuw in een dubbele tang op een goud (of) veld. Het Vaticaan heeft zijn eigen wapen. Aangezien de Papoea niet erfelijk is, tonen de inzittenden hun persoonlijke armen en die van hun kantoor. Sommige Popes kwamen uit armlastige (nobele) families; anderen hebben tijdens hun loopbaan in de kerk bewapeningsjassen aangenomen . Het laatste verwijst doorgaans naar hun levensideaal, of naar specifieke Pontificale programma's.[11] Een bekend en wijdverbreid voorbeeld van de laatste tijd was het wapen van paus Johannes Paulus II. Zijn selectie van een grote letter M (voor Mary) op zijn wapen was bedoeld om de boodschap van zijn sterke Mariaanse toewijding uit te dragen. Rooms-katholieke gedichten krijgen ook een wapen toegewezen. Een Basilica- of papalkerk krijgt ook een wapen, dat meestal op het gebouw wordt getoond. Deze kunnen worden gebruikt in landen die anders geen heraldische hulpmiddelen gebruiken. In Schotland is de Lord Lyon King of Arms strafrechtelijk bevoegd om de wapenwetten te handhaven. In Engeland, Noord-Ierland en Wales is het gebruik van wapens een kwestie van burgerlijk recht en wordt het wapenarsenaal geregeld. In verband met een geschil over de uitoefening van het gezag over de officieren van de bewapening verklaarde Arthur Annesley, 1st Earl of Anglesey, Lord Privy Seal op 16 juni 1673 dat de bevoegdheden van de graaf Marshal waren "om alle zaken te bestellen, te berechten en te bepalen die van invloed zijn op de wapens, op het recht, de eer en de chivalerie; wetten, verordeningen en statuten opstellen voor de goede regering van de wapenambtenaren; de benoeming van functionarissen voor de vacatures bij het wapencollege; de wapenambtenaren te straffen en te corrigeren voor wangedrag bij de executie van hun plaatsen". Voorts werd verklaard dat geen octrooien op wapens of tekenen van bekwaamheid mogen worden verleend en dat geen augmentatie, wijziging of toevoeging aan wapens mag plaatsvinden zonder toestemming van de graaf Marshal. Tegenwoordig wordt de term "wapen" vaak op twee verschillende manieren gebruikt. In sommige toepassingen kan het wijzen op een volledig wapenfeit of op een heraldische prestatie, die verschillende elementen omvat — meestal een krest die op een helm zit en op een schild zit; andere gemeenschappelijke elementen zijn supporters die het schild vasthouden en een motto (onder Engeland, boven Schotland). Sommige mensen gebruiken ten onrechte "wapen" of "armen" om te verwijzen naar het escutcheon (d.w.z. het schild zelf) of naar een van de verschillende design die in één schild kunnen worden gecombineerd. (Merk op dat de krest een specifiek deel is van een heraldische prestatie en dat de "crest of arms" een slechte naam hebben.) Het "wapen" wordt vaak voorzien van een mechanisme - een motto, een embleem of een ander teken dat wordt gebruikt om de drager van anderen te onderscheiden. Als een motto deel uitmaakt van de verwezenlijking, heeft het soms wat bestraffende verwijzing naar de naam van de eigenaar. Een apparaat verschilt van een badge of cognizance hoofdzakelijk omdat het een persoonlijk onderscheid is, en niet een badge die achtereenvolgens door leden van het zelfde huis wordt gedragen. Heraldry is het beroep, de studie, of de kunst om wapens te bedenken, toe te kennen en op te blazen en zich uit te spreken over kwesties van rang of protocol, zoals uitgeoefend door een wapenofficier. Heraldry is afkomstig van Anglo-Norman herald uit de Germaanse verbinding *harja-waldaz, "legercommandant". Het woord heeft in zijn algemeenheid betrekking op alle aangelegenheden die verband houden met de taken en verantwoordelijkheden van de wapenambtenaren. Aan de meesten, niettemin, is heraldry de praktijk om, lagen van wapens en badges te ontwerpen, te tonen, te beschrijven en te registreren. Historisch gezien wordt het vaak omschreven als "de kustlijn van de geschiedenis" en "de bloemkool in de tuin van de geschiedenis." De oorsprong van heraldry ligt in de noodzaak om deelnemers in de gevechtsstrijd te onderscheiden wanneer hun gezichten verborgen waren door ijzeren en stalen helmen. Uiteindelijk ontwikkelde een formeel systeem van regels zich tot steeds complexere vormen van heraldry. Het systeem van blazoning-wapens dat vandaag in Engelstalige landen wordt gebruikt, is ontwikkeld door de wapenambtenaren in de Middeleeuwen. Dit omvat een gestileerde beschrijving van het escutcheon (schild), de kreeft, en, als cadeau, supporters, mottenes, en andere insigniënten. Er zijn bepaalde regels van toepassing, zoals de tinctuur, en een goed begrip van deze regels is een sleutelelement voor de kunst van de heraldroge. De regels en de terminologie verschillen van land tot land, er waren inderdaad verschillende nationale stijlen ontwikkeld tegen het einde van de Middeleeuwen, maar er zijn een aantal aspecten die zich internationaal uitbreiden. Hoewel heraldry bijna 900 jaar oud is, is het nog steeds erg in gebruik. Veel steden in Europa en in de wereld maken nog steeds gebruik van wapens. Persoonlijk heraldry, zowel wettelijk beschermd als rechtmatig aangenomen, wordt nog steeds over de hele wereld gebruikt. Er bestaan Heraldische samenlevingen om onderwijs en begrip voor dit onderwerp te bevorderen. Albanië en-us-Albanië.ogg/ælˈbeɪ niə/ (help・info) (Albanees: Shqipëri/Shqipëria, Gheg Albanees: Shqipnia of Shqypnia), officieel de Republiek Albanië (Albanees: Republika e Shqipërisë, uitgesproken [ɾ puˈblika ɛˈɛi ʃs], is een mediterraan land in Zuidoost-Europa. Montenegro grenst aan het noorden, Kosovo aan het noordoosten, Macedonië aan het oosten en Griekenland aan het zuidoosten. Het heeft een kust aan het Adriatische Zee in het westen en aan het Ionische Zee in het zuidwesten. Het ligt minder dan 72 km (45 mi) van Italië, over de Straat van Otranto, die het Adriatische Zee verbindt met het Ionische Zee. Albanië is lid van de Verenigde Naties, de NAVO, de Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa, de Raad van Europa, de Wereldhandelsorganisatie, de Organisatie van de Islamitische Conferentie en een van de oprichtende leden van de Unie voor het Middellandse Zeegebied. Albanië is sinds januari 2003 een potentiële kandidaat voor toetreding tot de Europese Unie en heeft op 28 april 2009 formeel een aanvraag ingediend voor het EU-lidmaatschap[3]. Albanië is een parlementaire democratie en een overgangseconomie. De Albanese hoofdstad Tirana telt ongeveer 895.000 van de 3,6 miljoen inwoners van het land, en het is ook de financiële hoofdstad van het land.[4] De hervormingen van de vrije markt hebben het land opengesteld voor buitenlandse investeringen, met name in de ontwikkeling van energie- en transportinfrastructuur. De voormalige communisten van Albanië werden tijdens de verkiezingen van maart 1992 gerouteerd, tegen de achtergrond van de economische ineenstorting en de sociale onrust. Sali Berisha is sinds de Tweede Wereldoorlog gekozen tot het eerste niet-communistische president. De volgende crisis deed zich voor in 1997, tijdens zijn voorzitterschap, toen de rellen het land verwoestten. De staatsinstellingen zijn ingestort en er is een militaire missie van de EU gestuurd onder leiding van Italië om het land te stabiliseren. In de zomer van 1997 werd Berisha verslagen bij de verkiezingen, waarbij slechts 25 van de 155 beschikbare zetels werden gewonnen. Hij keerde terug aan de macht en leidde een coalitie bij de verkiezingen van 3 juli 2005, die een einde maakte aan acht jaar bewind van de socialistische partij. In 2009 is Albanië samen met Kroatië toegetreden tot de NAVO. Albanese folkmuziek herfsten in drie sylistische groepen, met andere belangrijke muziekgebieden rond Shkodër en Tirana; de belangrijkste groepen zijn de Ghegs van de Noord- en Zuid-Labs en de Tosks. De noordelijke en zuidelijke tradities staan in schril contrast met de "robuuste en heldhaftige" toon van het noorden en de "ontspannen, zachte en uitzonderlijk mooie" vorm van het zuiden. Deze ongelijksoortige stijlen worden verenigd door "de intensiteit die zowel uitvoerende kunstenaars als luisteraars aan hun muziek geven als medium voor patriottische expressie en als voertuig dat het verhaal van de orale geschiedenis draagt", en door bepaalde kenmerken zoals het gebruik van duistere ritmes zoals 3/8, 5/8 en 10/8.[76] De eerste compilatie van Albanese folkmuziek werd gemaakt door Pjetër Del. ungu in 1940 . De Albanese volksliederen kunnen verdeeld worden in grote groepen, de heldendaden van het noorden, de zoete melodische slaapliedjes, liefdesliedjes, trouwmuziek, werkliederen en andere soorten liedjes. De muziek van verschillende festivals en feestdagen is ook een belangrijk onderdeel van het Albanese volkslied, met name van de feestelijke Sint Lazarus Dag (de llazore), die de lente inluidt. Lullabies en lamenten zijn zeer belangrijke soorten Albanese volkslied en worden over het algemeen uitgevoerd door solo vrouwen. De Albanese keuken - net als de meeste landen in het Middellandse-Zeegebied en de Balkan - wordt sterk beïnvloed door de lange geschiedenis van Albanië. Het Albanese grondgebied is op verschillende momenten bezet door Griekenland, Italië en de Ottomaanse Turken, en elke groep heeft zijn stempel gedrukt op de Albanese keuken. Het belangrijkste meel van de Albanezen is de lunch en gaat meestal vergezeld van verse groenten, zoals tomaten, komkommers, groene paprika's en olijven met olijfolie, azijn en zout. Lunch bevat ook een grote schaal groenten en vlees. Ook in de kustgebieden van Durrës, Vlorë en Sarandë komen er speciale zeeproducten voor. Het is al lang een Albanese traditie dat de coördinator van een sociale bijeenkomst, ook bekend als Papi Muejer, de eerste ronde koopt in een plaatselijke bar voor iedereen die aanwezig is.