Alfred Sisley - Brücke von Moret-sur-Loing 1885 Stropdas

Deutsch: Brücke von Moret-sur-Loing Français : Pont de Moret-sur-Loing 1885. Sisley wordt algemeen erkend als de meest consistente impressionisten in zijn toewijding aan het schilderen van landschap en plein air (d.w.z. buiten). Hij heeft nooit afgeweken van schilderijen en, in tegenstelling tot Renoir en Pissarro, heeft hij nooit kunnen vaststellen dat het indrukwekkende karakter niet voldeed aan zijn artistieke behoeften. Een van de belangrijkste werken is een reeks schilderijen van de rivier de Theems, vooral rond Hampton, die in 1874 werden geëxecuteerd, en verschillende landschappen die plaatsen in of nabij Moret-sur-Loing weergeven. Sisley werd in Parijs geboren om rijke Engelse ouders te overleven. Zijn vader William Sisley was in de zijderupsen handel, en zijn moeder Felicia Sell was een gekweekte muziekconnoisseur. In 1857, op 18-jarige leeftijd, werd Sisley naar Londen gestuurd om te studeren voor een loopbaan in het bedrijfsleven, maar hij verliet het na vier jaar en keerde terug naar Parijs in 1861. Vanaf 1862 studeerde hij op de atelier van de Zwitserse kunstenaar Marc-Charles-Gabriel Gleyre, waar hij kennis kreeg van Frédéric Bazille, Claude Monet en Pierre-Auguste Renoir. Samen schilderen ze landschappen en plein-lucht in plaats van in de studio, om op realistische wijze de voorbijgaande effecten van zonlicht te kunnen opvangen. Deze aanpak, die destijds innovatief was, resulteerde in kleurigere en breder geschilderde schilderijen dan het publiek gewend was te zien. Sisley en zijn vrienden hadden dus aanvankelijk weinig mogelijkheden om hun werk te tentoonstellen of te verkopen. Hun werk werd meestal verworpen door de jury van de belangrijkste kunsttentoonstelling in Frankrijk, de jaarlijkse salon. In de jaren '60 bevond Sisley zich echter in een betere positie dan sommige van zijn medeleerders, omdat hij een toelage kreeg van zijn vader. Sisley begon in 1866 een relatie met Eugénie Lesouezec (1834-1898); ook bekend als Marie Lescouezec), een Breton die in Parijs woont. Het paar produceerde twee kinderen: zoon Pierre (geboren 1867) en dochter Jeanne (1869). Sisley leefde destijds niet ver van Avenue de Clichy en de Café Guerbois, de verzamelplaats van veel parijse schilders. In 1868 werden zijn schilderijen aanvaard op de Salon, maar de tentoonstelling bracht hem geen financieel of kritisch succes, en evenmin een van de daaropvolgende tentoonstellingen. Molesey Weir - Morning, een van de schilderijen die Sisley tijdens zijn reis naar Engeland in 1874 executeerde. De Franco-Pruszische Oorlog begon in 1870. Als gevolg daarvan faalde de vader van Sisley zijn zaken. Het enige middel van de schilder was de verkoop van zijn werk. Voor de rest van zijn leven zou hij in armoede leven, want zijn schilderijen hebben na zijn dood slechts een aanzienlijk roos in geldwaarde. Af en toe zou Sisley echter gesteund worden door zijn beschermheren: Hierdoor kon hij onder andere een paar korte reizen naar Engeland maken. Het eerste gebeurde in 1874 na de eerste onafhankelijke impressionistische tentoonstelling. Het resultaat van een paar maanden in de buurt van Londen was een reeks van bijna twintig schilderijen van de Upper Thames in de buurt van Molesey, die later door kunsthistoricaan Kenneth Clark werd omschreven als "een perfect moment van het indrukken". Tot 1880 woonde en werkte Sisley op het platteland ten westen van Parijs; Toen verhuisden Sisley en zijn familie naar een klein dorp bij Moret-sur-Loing, vlakbij het bos van Fontainebleau waar de schilders van de Barbizon-school eerder in de eeuw hadden gewerkt. Hier, zoals kunsthistoricus Anne Poulet zei: "De zachte landschappen met hun voortdurend veranderende atmosfeer waren perfect toegesneden op zijn talenten. In tegenstelling tot Monet zocht hij nooit het drama van de overweldigende oceaan of het briljante kleurige landschap van de Côte d'Azur." In 1881 bracht Sisley nog een korte reis naar Engeland. In 1897 bezochten Sisley en zijn partner Wales en zijn uiteindelijk op 5 augustus getrouwd in het Cardiff Register-Kantoor. Ze bleven in Penarth, waar hij ten minste zes olie van het zee en de kliffen schilderde. Medio augustus verhuisden ze naar het Osborne Hotel op het Gower-schiereiland, waar hij ten minste elf olieschilderijen produceerde in en rond de Rotherslade Bay. Ze zijn in oktober naar Frankrijk teruggekeerd. Dit was de laatste reis van Sisley naar zijn voorouderland, en het National Museum of Wales in Cardiff bezit nu twee van zijn Welsh oilschilderijen. Het daaropvolgende jaar dat hij de Franse nationaliteit aanvroeg, maar werd geweigerd; een tweede aanvraag werd ingediend en gesteund door een politieverslag, hoe ziek ook was, waarbij Sisley Engels bleef tot zijn dood. De schilder stierf in Moret-sur-Loing op 59-jarige leeftijd, slechts een paar maanden na de dood van zijn vrouw. De studentenwerken van Sisley zijn verloren. Zijn vroegste bekende werk, Lane in de buurt van een kleine stad, zou rond 1864 geschilderd zijn. Zijn eerste landschapsschilderijen zijn somber, gekleurd met donkere browns, groene en bleke blues. Ze werden vaak geëxecuteerd op Marly en Saint-Cloud. Er is weinig bekend over Sisley's relatie met de schilderijen van J. M. W. Turner en John Constable, die hij misschien in Londen heeft gezien, hoewel deze kunstenaars zijn gesuggereerd als een invloed op zijn ontwikkeling als impressionistische schilder, zoals Gustave Courbet en Jean-Baptiste-Camille Corot. Van de impressionisten is Sisley overschaduwd door Monet, hoewel zijn werk het meest lijkt op dat van Camille Pissarro. Hij beschreef door kunsthistoricus Robert Rosenblum als "bijna een generiek karakter, een onpersoonlijk leerboekidee van een perfect Impressionistisch schilderij", zijn werk roept de atmosfeer sterk op en zijn hemel is altijd zeer indrukwekkend. Zijn concentratie op landschapsvakken was de meest consistente van de impressionisten. Een van de bekendste werken van Sisley is Street in Moret en Sand Heaps, beide eigendom van het Art Institute of Chicago, en The Bridge at Moret-sur-Loing, afgebeeld in Musée d'Orsay, Parijs. De Allée des peupliers de Moret (de Lane der Poplars bij Moret) is driemaal gestolen uit de Musée des Beaux-Arts in Nice. Eens in 1978, toen de lening in Marseille werd verstrekt (een paar dagen later in de riolering van de stad werd teruggevorderd), opnieuw in 1998 (waarin de curator van het museum werd veroordeeld voor de diefstal en vijf jaar werd opgesloten, samen met twee medeplichtigen) en ten slotte in augustus 2007. Op 4 juni 2008 heeft de Franse nationale politie het gestolen en drie andere gestolen schilderijen van binnen in een busje in Marseille. Geselecteerde werken - Lane nabij een kleine stad (c. 1864) Avenue of Chestnut Trees near La Celle-Saint-Cloud (c. 1865) Village Street in Marlotte (1866) Avenue of Chestnut Trees near La Celle-Saint-Cloud (1867) still Life with Heron (1867) The Seine at St. Mammes (1867-69) Uitzicht of Montmartre from the cite des Fleurs (1) (869) Vroege sneeuw bij Louveciennes (c. 1871-72) Boulevard Heloise, Argenteuil (1872) Bridge at Villeneuve-la-Garenne (1872) Ferry to the Ile-de-la-Loge - Flood (1872) Footbridge at Argenteuil (1872) La Grande-Rue, Argenteuil (c. 1872) Square in Argenteuil (Rue de la Chaussee) (1872) Chemin de la Machine Louveciennes (1873) Factory in the Flood, Bougival (1873) Rue de la Princesse, Louveciennes (1873) Sentier de la Mi-cote, Louveciennes (1873). From the Vines Louveciennes (1874) Bridge at Hampton Court (1874) The Lesson (1874) Molesey Weir - Morning (1874) Regatta at Hampton Court (187 4) Regatta at Molesey (1874) Snow on the Road Louveciennes (1874) under the Bridge at Hampton Court (1874) Street in Louveciennes (Rue de la Princesse) (1875) Small Meadows in Spring (c. 1881) Impressionisme was een 19e-eeuwse kunstbeweging die begon als een losse vereniging van kunstenaars uit Parijs, wier onafhankelijke tentoonstellingen hen in de jaren zeventig en tachtig in het middelpunt stelden. De naam van de beweging is ontleend aan de titel van Claude Monet, Impression, Sunrise (Impression, soleil relevant), die de criticus Louis Leroy ertoe heeft aangezet de term in een satirische review uit te dragen die in Le Charivari is gepubliceerd. Kenmerken van Impressionistische schilderijen zijn onder meer zichtbare penseelstreken, een open samenstelling, de nadruk op licht in zijn veranderende kwaliteiten (waarbij vaak de effecten van het verstrijken van de tijd worden benadrukt), gewone materie, de opname van beweging als cruciaal element van de perceptie en ervaring van de mens, en ongebruikelijke visuele hoeken. Het ontstaan van het impressionisme in de visuele kunsten werd al snel gevolgd door analoge bewegingen in andere media, die bekend werden als Impressionistische muziek en Impressionistische literatuur. Impressionisme beschrijft ook kunst die in deze stijl wordt gemaakt, maar buiten de late 19e eeuwse periode. Het schilderen is de praktijk om verf, pigment, kleur of ander middel op een oppervlakte (steunbasis) toe te passen. In kunst, beschrijft de termijn zowel de handeling als het resultaat, die een schilderij wordt genoemd. Schilderijen kunnen voor hun ondersteuning oppervlakken hebben zoals muren, papier, doek, hout, glas, lak, klei of beton. Schilderijen kunnen met goudblad worden versierd en sommige moderne schilderijen bevatten andere materialen, zoals zand, klei en plakken papier. Het schilderen is een wijze van uitdrukking en de vormen zijn talrijk. Tekening, samenstelling of abstractie en andere esthetica kunnen dienen om de uitdrukkelijke en conceptuele intentie van de deskundige tot uitdrukking te brengen. Schilderijen kunnen van nature en representatief zijn (zoals in een stilstaand leven of landschapsschilderij), fotografisch, abstract zijn, worden geladen met verhalende inhoud, symboliek, emotie of politiek van natuur zijn. Het schilderen is de praktijk om verf, pigment, kleur of ander middel op een oppervlakte (steunbasis) toe te passen. In kunst, beschrijft de termijn zowel de handeling als het resultaat, die een schilderij wordt genoemd. Schilderijen kunnen voor hun ondersteuning oppervlakken hebben zoals muren, papier, doek, hout, glas, lak, klei of beton. Schilderijen kunnen met goudblad worden versierd en sommige moderne schilderijen bevatten andere materialen, zoals zand, klei en plakken papier. Een deel van de geschiedenis van het schilderen in zowel de oostelijke als de Westerne kunst wordt gedomineerd door spirituele motieven en ideeën; voorbeelden van dit soort schilderijen variëren van kunstwerken die mythologische figuren op aardewerk weergeven tot bijbelse scènes die op de binnenmuren en het plafond van de Sistine Chapel werden gemaakt, tot scènes uit het leven van Boeddha of andere scènes van oostelijke religieuze oorsprong. Een van de lopende en huidige richtingen in het schilderen aan het begin van de 21ste eeuw zijn zwart schilderen, hard-randschilderen, Geometrische abstractie, Toewijzing, Hyperrealisme, Photorealisme, Expressionisme, Minimalisme, Lyrische abstractie, Kunst op de Pop, Abstracte expressionisme, schilderij in het kleurenveld, neo-expressionisme, Collage, intermedia schilderij, Assemblage Leeftijd schilderen, Kunstschilderij Computer, Postmodern schilderen, Neo-Dada schilderen, Schilderen van Shaped canvas, milieumuurschilderij, traditioneel schilderij, Landschapsschilderij, Portret schilderen en verf-op-glas animatie. Ontwikkelingen in het oostelijke schilderij gaan historisch parallel met die in het Westerne schilderij, in het algemeen, een paar eeuwen eerder. Afrikaanse kunst, islamitische kunst, Indiase kunst, Chinese kunst en Japanse kunst hadden elk een belangrijke invloed op Westerne kunst, en uiteindelijk omgekeerd. De oudste bekende schilderijen zijn in de Grotte Chauvet in Frankrijk, volgens sommige historici ongeveer 32.000 jaar oud. Ze worden gegraveerd en geschilderd met rood, zwart pigment en show paarden, neushoorns, leeuwen, buffels, zoogdieren of mensen die vaak op jacht zijn. De eerste tekenen van schilderij zijn echter ontdekt in twee rotsschuilplaatsen in Arnhem Land, in Noord-Australië. In de onderste laag materiaal op deze plaatsen zijn er naar schatting 60.000 jaar oude gebruikte stukken ochre. Archeologen hebben ook een fragment gevonden van rotsschilderwerk in een kalksteen gesteente-schuilplaats in de Kimberley-regio van Noord-Western Australië, die 40.000 jaar oud is. [1]Er zijn voorbeelden van grotschilderingen over de hele wereld — in Frankrijk, Spanje, Portugal, China, Australië, India, enz. In Westerne culturen zijn olieverfschilderijen en schilderijen van waterverven de bekendste media met rijke en complexe tradities in stijl en materie. In het Oosten domineerden inkt en kleurinkt historisch gezien de keuze van media met even rijke en complexe tradities. Verschillende soorten verf worden doorgaans geïdentificeerd door het medium waarin het pigment is gesuspendeerd of ingebed, dat bepalend is voor de algemene werkkenmerken van de verf, zoals viscositeit, mengbaarheid, oplosbaarheid, droogtijd, enz.