Antiek kaart van het oostelijk deel van het Middel Poster

Tussen 1536 en 1564 heeft een bedrijf uit Genua, Battista Agnese, in Venetië een aantal opmerkelijk nauwkeurige en prachtig versierde nautische of "portolan" atlases op vellum voor koopvaardijprinsen en ranking-ambtenaren geproduceerd. Een versie van deze ovaal wereldkaart verscheen in elk van de 71 atlases die het overleefd hebben. Agnese show graag nieuwe ontdekkingen en verkenningen van zijn kaarten. Deze omvatten de route die Magellan over de wereld nam, gegrift in zuiver zilver dat later werd getraumatiseerd. Hij traceerde ook, in puur goud, de route van Cadiz, Spanje, naar Peru, met overlandportage over het Isthmus van Panama. Dit was de route van de schat schepen — zwaar bewapende kombuizen die enorme hoeveelheden zilver vervoerden van Peru naar Spanje. Op de Agnese kaart zijn continenten in gele en groene waterverven, bergen in bruin, wit en zilver, rivieren (inclusief de legendarische bronnen op de Nijl) in blauw, en het Rode Zee en de Golf van Californië in rood. (In 1539 merkte de ontdekkingsreiziger Francisco de Ulloa op dat het water in de Golf van Californië een roodachtige tint had, het Vermilion-Zee genoemd om het van het Rode Zee te onderscheiden.) In de blauw-en-goudwolken rondom de ovaalwereld zijn kerubs, of windkoppen, die de klassieke twaalfpuntige winden vertegenwoordigen waarvan de moderne kompasrichting evolueerde. De symbolische behandeling van winden vond voor het eerst plaats in wereldkaarten van de tiende eeuw, waar de windbouwers worden geportretteerd als menselijke figuren die op Aeolus-tassen zitten. Met de ene hand houden ze trompetten of horens, en met de andere hand knijpen ze de wind uit de zakken. Deze symboliek was minstens even oud als Homer, die schreef over Aeolus, de zoon van Hippotes, god en vader van de winden en heerser van het eiland Aeolia. Afbeeldingen van oude mannen, kerubs of engelen als windblazers, met of zonder Aeolus-tassen, waren populaire illustraties op kaarten tot de achttiende eeuw. In sommige hoesjes vertelden de gezichtsuitdrukking en de grootte van de ontploffing uit de mond veel over de wind, zonder verdere uitleg.