Aurora Borealis Stenen Onderzetter

Een veelkleurige, fractale weergave van de aurora borealis, of noorderlicht, bovenop een digitaal schilderij van besneeuwde bergen. Tekst lezen "Alaska" verschijnt ook in gloeiend blauw en wit. De aurora borealis (of noorderlicht), genoemd naar de Romeinse godin van de dageraad, Aurora, en de Griekse naam voor de noordenwind, Boreas. Veel culturele groepen hebben legendes over de lichten. In de middeleeuwen werden de aanwezigheid van aurora-displays gezien als voorbode van oorlog of hongersnood. De Maori van Nieuw-Zeeland deelden een geloof met veel noordelijke mensen van Europa en Noord-Amerika dat de lichten reflecties waren van fakkels of kampvuren. De Menominee Indianen van Wisconsin geloofden dat de lichten de locatie van manabai'wok (reuzen) aangaven, die de geesten waren van grote jagers en vissers. De Inuit van Alaska geloofden dat de lichten de geesten waren van de dieren waarop ze jaagden: de zeehonden, zalm, herten en beluga-walvissen. Andere inheemse volkeren geloofden dat de lichten de geesten van hun volk waren. Het verband tussen het noorderlicht en zonnevlekactiviteit werd al in 1880 vermoed. Bedankt voor onderzoek dat sinds de jaren vijftig is uitgevoerd, weten we nu dat elektronen en protonen van de zon op de 'zonnewind' naar de aarde worden geblazen. (Opmerking: 1957-1958 was het Internationale Geofysische Jaar en de atmosfeer werd uitgebreid bestudeerd met ballonnen, radar, raketten en satellieten. Raketonderzoek wordt nog steeds uitgevoerd door wetenschappers van Poker Flats, een faciliteit onder leiding van de Universiteit van Alaska in Fairbanks. De temperatuur van de atmosfeer van de zon is miljoenen graden. Bij deze temperatuur zijn botsingen tussen gasmoleculen frequent en explosief. Vrije elektronen en protonen worden uit de atmosfeer van de zon gegooid door de rotatie van de zon en ontsnappen door gaten in het magnetische veld. naar de aarde gedragen in de zonnewind, worden de geladen deeltjes grotendeels afgebogen door het magnetische veld van de aarde. Het magnetisch veld van de aarde is echter zwakker aan beide polen en daarom komen sommige deeltjes de atmosfeer van de aarde binnen en botsen ze op gasdeeltjes in de hogere lagen (thermosfeer). Deze botsingen zenden licht uit dat we waarnemen als de dansende lichten van het noorden (en het zuiden). De meeste aurorae komen voor in een band die bekend staat als de aurorale zone, die meestal 3° tot 6° in breedtegraad en op alle lokale tijden of lengtegraden is. De aurorale zone is typisch 10° tot 20° van de magnetische pool gedefinieerd door de as van de magnetische dipool van de aarde. Tijdens een geomagnetisch storm zal de aurorale zone zich uitbreiden naar lagere breedtegraden. De diffuse aurora is een karakterloze gloed aan de hemel die zelfs op een donkere nacht niet zichtbaar is voor het blote oog en de omvang van de aurorale zone bepaalt. De discrete aurora zijn scherp gedefinieerde kenmerken binnen de diffuse aurora die variëren in helderheid van nauwelijks zichtbaar voor het blote oog tot helder genoeg om een krant te lezen 's nachts. Discrete aurora worden meestal alleen waargenomen aan de nachtelijke hemel omdat ze zo helder zijn als de zonovergoten hemel. Aurora's komen soms voor in de poolrichting van de aurorale zone als diffuse plekken of bogen (polaire pet bogen), die over het algemeen onzichtbaar zijn voor het blote oog. Omdat de verschijnselen zich voordoen in de buurt van de magnetische polen, is het noorderlicht gezien zo ver naar het zuiden als New Orleans op het western halfrond, terwijl vergelijkbare locaties in het oosten nooit de mysterieuze lichten ervaren. De beste plaatsen om de lichten te bekijken (in Noord-Amerika) zijn echter in de noordwestelijke delen van Canada, met name de Yukon, Nunavut, Northwest Territories en Alaska. Aurora displays zijn ook te zien over de zuidelijke punt van Groenland en IJsland, de noordkust van Noorwegen en over de kustwateren ten noorden van Siberië. Zuidelijke aurora's worden niet vaak gezien omdat ze geconcentreerd zijn in een ring rond Antarctica en de zuidelijke Indische Oceaan. Aurora displays verschijnen in vele kleuren. Kleurvariaties zijn te wijten aan het type gasdeeltjes dat botst. De meest voorkomende aurorale kleur, een bleke geelgroene kleur, wordt geproduceerd door zuurstofmoleculen die zich ongeveer 60 kilometer boven de aarde bevinden. Zeldzame, volledig rode aurora's worden geproduceerd door zuurstof op grote hoogte, op hoogten tot 200 mijl. Stikstof produceert blauwe of paars-rode aurora. De lichten verschijnen in vele vormen, van vlekken of verspreide wolken van licht tot stroomversnellingen, bogen, kabbelende gordijnen of vallende stralen die de lucht verlichten met een griezelige gloed. Gordijnachtige structuren shows veldlijnen in het magnetische veld van de aarde. De aurora's die het gevolg waren van het "grote geomagnetische storm" op zowel 28 augustus als 2 september 1859 worden beschouwd als de meest spectaculaire in de recente geregistreerde geschiedenis. Volgens de New York Times was de aurora in Boston op vrijdag 2 september 1859 "zo briljant dat rond een uur de gewone afdruk door het licht gelezen kon worden". Het aurora wordt verondersteld te zijn geproduceerd door een van de meest intense coronale massa-uitwerpselen in de geschiedenis, zeer dicht bij de maximale intensiteit waarvan wordt gedacht dat de zon in staat is om te produceren. Het is ook opmerkelijk voor het feit dat het de eerste keer is dat de verschijnselen van aurorale activiteit en elektriciteit ondubbelzinnig met elkaar verbonden waren. Dit inzicht werd niet alleen mogelijk gemaakt door magnetometermetingen van het tijdperk, maar ook als gevolg van het feit dat een aanzienlijk deel van de 125.000 mijl (201.000 km) telegraaflijnen die toen in dienst waren, gedurende vele uren in het hele storm aanzienlijk werd verstoord. Sommige telegraaflijnen lijken echter van de juiste lengte en oriëntatie te zijn geweest om een voldoende geomagnetisch geïnduceerde stroom uit het elektromagnetische veld te produceren om voortdurende communicatie met de uitgeschakelde stroomvoorzieningen van de telegraafoperator mogelijk te maken. Zowel Jupiter als Saturnus hebben magnetische velden die veel sterker zijn dan die van de aarde (de equatoriale veldsterkte van Jupiter is 4,3 gauss, vergeleken met 0,3 gauss voor de aarde), en beide hebben grote stralingsgordels. Aurora's zijn op beide waargenomen, het duidelijkst met de Hubble-ruimtetelescoop. Uranus en Neptunus hebben ook aurora's.