Bijna de dood ervaring zien van boze demonische ge voedselcontainer etiket

Edward dreef, een wijsheid van bewustzijn die zich wanhopig vastklampte aan de randen van de vergetelheid. De chloroform, dik en zoet, had hem opgeëist en hem in een nachtmerrieachtige droomlandschap gesleurd. Hij was zich vaag bewust van een koude metalen tafel onder hem, de steriele geur van een desinfecterend middel die zijn neus aanviel. — Zijn ogen fladderden open, maar het zicht wazig. Groteske vormen dansten in de periferie, hun gelach een hoge gejank die tegen zijn geestelijke gezondheid schraapte. Terwijl zijn focus scherper werd, rukte een schreeuw, rauw en oer, uit zijn keel. Grinning, gevleugelde wezens, niet groter dan raven, materialiseerde zich in het steriele licht. Hun huid, een ziekelijke groene, gespannen strakke over benige lijsten. Haarscherpe klauwen trilden en Eduard herkende de glans van chirurgische instrumenten in hun skelethanden. — Dit waren niet de steriele werktuigen van een chirurg, hij realiseerde zich met een golf van angst. Dit waren martelwerktuigen, met gekartelde en wrede randen. Paniek overspoelde hem, een vloed dreigde hem te verdrinken. Hij probeerde zichzelf van de tafel te duwen, om ze af te weren, maar zijn ledematen voelden als lood. — Een van de wezens, groter dan de anderen, maakte zich los van de kakelende zwerm. Zijn ogen, putten van flikkerende gele vlam, boren in Eduards ogen. In die koude, lege blik zag Eduard zijn eigen terreur weerkaatst worden, een flikkerende vlam die bijna gedoofd zou worden. Toen zag hij het. Een wervelende draaikolk achter de leaddemon, een toegangspoort van inktzwart die pulseerde met een onheilig licht. Het riep naar zwavel en verval, een poort naar een plaats waar geen sterfelijke ziel zou moeten binnengaan. Dit ging niet over chirurgie, niet over de manier waarop hij het wist. Dit ging over iets veel sinisters. — "Het aanbod is klaar," de leaddemon raasde, zijn stem een refrein van fluisteren. De anderen zweetten, een huiveringwekkende eerbied die hun manische blijdschap verving. Ze omcirkelden hem, hun instrumenten glinsterden in het felle licht. — Terreur wendde zich tot wanhopige helderheid. Ze waren niet op zoek naar zijn vlees, niet op de manier waarop een chirurg zou zijn. Ze zaten achter zijn essentie aan, zijn geest. Ze wilden hem door die helse draaikolk slepen, om het licht van zijn ogen te stelen en hem een holle schelp te laten. - Hij schreeuwde weer, een opstandig gebulder dat door de steriele kamer weergalmde. Maar zijn weerzin werd beantwoord met spottend lachen. De leaddemon stak uit, een scalpel die glinstert in zijn greep. Het was niet bedoeld om vlees te snijden, Edward realiseerde zich met een gruwelijke zekerheid. Het was bedoeld om het zilveren koord door te snijden, de dunne draad die zijn geest aan zijn lichaam verbond. — De punt van de scalpel ontmoette zijn borst, een koude steek tegen zijn huid. Net toen de wereld dreigde op te gaan in duisternis, stroomde er een oerinstinct door hem heen. Hij zou niet stilletjes gaan. Hij liet ze niet winnen. — Met een kracht geboren uit pure wanhoop, kanaliseerde Eduard elke ons van zijn wil. Hij schreeuwde, een geluid dat de muren van de kamer zelf schudde. De demonen deinsden terug, even geschrokken. In die split second rukte Edward zichzelf los van de chloroform's greep. — Hij gapte, de steriele lucht vulde zijn longen in een vlijmende spits. Hij schoot rechtop en sloeg de instrumenten uit de greep van de geschrokken demonen. Gedesoriënteerd maar levend, struikelde hij van tafel. De demonen schreeuwden, hun woede voelbaar. Ze hingen naar hem, maar Eduard was al op zoek naar de deur. — Hij barstte er doorheen, de steriele bleekheid vervangen door de vertrouwde gang. Hij keek niet terug, durfde het niet. De herinnering aan die brandende ogen en de wervelende draaikolk achtervolgde hem, een constante herinnering aan de nacht dat hij in de afgrond staarde, en de afgrond staarde bijna terug. Hij is die nacht misschien ontsnapt aan de demonen, maar de huiveringwekkende waarheid bleef bestaan - de grens tussen het leven en het gruwelijke onbekende was dunner dan hij ooit had kunnen denken. — Deze vroege 20e-eeuwse Britse kunstenaar (1885-1957) is vooral bekend om een satirisch werk dat de angsten rond anesthesie verbeeldt. Zijn groteske beelden en duistere humor geven een inkijkje in de angsten die mensen voelden over de toen nieuwe medische praktijk. Hoewel de details over zijn bredere artistieke focus beperkt zijn, blijft dit ene stuk discussie en intriges opwekken. — Dit kunstwerk is gemaakt in 1912.