Bunchberry Canvas Afdruk

Beschikt over een digitaal schilderij van Bunchberry in bloei. De bosbes, Cornus canadensis, is een klein, schaduwminnend, kruidachtig hondenhout. Ze groeien tot slechts 10 tot 10 centimeter. Ze lijken op een miniatuur hondenbos. De bladeren zijn hetzelfde, de bloemen zijn hetzelfde, alles; heel erg verkleind in grootte. Ze ontwikkelen kleine bloemetjes in het midden van de vier witte, bloemblaadjes-achtige schutbladeren. Zo kan een ogenschijnlijk enkele bloesem uiteindelijk een kleine "bos" bessen worden in plaats van één grote bes. De bloemen hebben elastische bloemblaadjes die achterwaarts omklappen, waardoor verende filamenten vrijkomen die onder de bloemblaadjes gespannen zijn. De filamenten breken omhoog vouwend stuifmeel uit containers scharnierend aan de gloeidraden. Deze beweging vindt plaats in minder dan een halve milliseconde en het stuifmeel ervaart 800 keer de versnelling die de Space Shuttle deed tijdens het opstijgen. De Bunchberry heeft een van de snelste plant-acties die tot nu toe zijn gevonden en waarvoor een camera nodig is die 10.000 lijst per seconde kan schieten om de actie te vangen. Als ik in Idaho ben, kauw ik regelmatig op de vruchten als het seizoen is; ze smaken een beetje als appels. Vogels zijn de belangrijkste manier om zaden te verspreiden. Bunchberry is een belangrijk plant voor muilezelherten, zwartstaartherten en elanden, die het gedurende het groeiseizoen consumeren. Bosbes heeft koele, vochtige grond nodig. De soort komt voor in het noorden van China, het verre oosten van Rusland, Japan en Noord-Amerika in de montane en boreale naaldbossen, waar hij groeit langs de randen van vochtige bossen, op oude boomstronken, in de meeste gebieden en tussen andere open en vochtige habitats. Wanneer bosbessen (bosbessen) en veenmoerassen (Cornus suecica) in hun overlappende verspreidingsgebied in Alaska, Labrador en Groenland dicht bij elkaar groeien, kunnen ze door kruisbestuiving hybridiseren en planten met tussenkenmerken produceren. In het noordwesten behielden de inheemse volken de bessen traditioneel in beer vet, zoals ze dat deden met veel bessen. In New England was het gebruikelijk om een paar bosbessen toe te voegen aan pruimenpudding omwille van de toegevoegde kleur of omdat de hoeveelheid pectine in bosbessen ervoor zorgt dat pudding zich opstelt zonder dat er maïszetmeel nodig is, werd het bekend als puddingberry. Indische volkeren gebruikten allerlei soorten hondshout, waaronder bosbessen, om wonden te verbinden. Abneki Indians geloofden in de curatieve krachten van bunchberry, & noemde het batkilawinbizon, wat ruwweg betekent "plant dat pijn in de zijkant oplost", wat een aanhoudende alternatieve-medicijnclaim weerspiegelt dat bosbessen bedplassen kunnen controleren of helpen bij nierziekte. Er zijn ook moderne kruidenkenners die beweren dat hondenbossen symptomen van tandvleesaandoeningen kunnen verlichten als er op schors wordt gekauwd of als er hondentwijgen worden gebruikt voor het reinigen tussen tanden. Al deze vermeende waarden zijn discutabel, maar een milde adstringerende kwaliteit is voldoende om dergelijke volksovertuigingen te rechtvaardigen.