Cafe Terrace - Vincent van Gogh Stropdas

De waarheid is dat de constante studie van Van Gogh alleen maar leidt tot bevestiging en niet tot het creëren van zijn kleurgevoel. Misschien kon de kracht van dit instinct in zijn vroege tijd zelfs niet begrepen worden door de mensen die hem het meest sympathiseren, misschien zelfs niet door zichzelf. Maar in uitzicht van de triomfjes van zijn latere schilderij, mag er geen misverstand bestaan over de geboren kleurstof die voor ons ligt in dat eerste meesterwerk, The Potato Eaters. Het beperkte kleurenbereik van de kunstenaar, dat in Nuenen wordt geschilderd na herhaalde detailstudies, waarvan er nog veel bestaan, is er niet alleen in geslaagd de volle draagkracht van de objecten onder het licht van de lamp te geven, maar ook in de atmosfeer van de ruimte: het geeft al een diepgaand beeld van dat gevoel van kleur waarvoor het werk van de kunstenaar met het duidelijkere en gevarieerdere palet van zijn rijheid getuigenis, maar niet sterker, heel anders. Andere werken van de Nederlandse tijd, met een breder kleurenbereik, zelfs al bevatten ze minder van de dramatische aantrekkingskracht van The Potato Eaters, leveren nog steeds het bewijs dat de kwaliteit van zijn schilderij eigen is en niet verworven. Twee gespreksthema's komen me op dit punt aan het hart. Toen ik eens nogal ondoordacht sprak over de kunstenaar als deel van de Franse school, werd ik ontmoet door een simpele maar vrome opmerking van zijn neef, Vincent W. van Gogh, "Dus? Hij is altijd Nederlands." En dan herinner ik me wat Matisse zei toen hij, na de schikking van zijn vaders nalatenschap, opnieuw in het bezit kwam van zijn eerste afbeelding, dat hij ongeveer dertig jaar niet had gezien. Het was gedaan in een provinciestad, zonder instructies, en zonder dat men zich ervan bewust was dat er een "moderne" school bestond. Maar toen hij het zag, vertelde hij me dat zijn eerste gevoel een diep ontmoedigend gevoel was, dat het leek alsof hij geen vooruitgang had geboekt. Hij had dat gedaan, en van Gogh maakte vooruitgang met een fantastische snelheid. Maar het is essentieel om te beseffen dat de echte kunstenaar voortbouwt op een personage, een visie, dat is van de eerste. Als het moeilijk is om dit te doen in aanwezigheid van de kleur van Van Gogh, met zijn metamorfose van duisternis tot licht, dan is de eenheid van zijn kunst gemakkelijk te begrijpen als we het vanuit het oogpunt van vorm bekijken. In dit opzicht verandert Vincent maar weinig, behalve in de kwestie van de vaardigheid, iets dat vanzelfsprekend met de voortdurende praktijk komt. Van het eerste werk dat we kennen tot het laatste, is zijn tekening gericht op het teruggeven van karakter en uitdrukking. Zijn studie naar modellering wordt voortgezet met de visie van de realist die wil dat zijn werk het effect van de natuur met maximale overtuiging zal geven. En zelfs zulke afschrikkers die hij vandaag nog kan vinden, zullen toegeven dat hij deze overtuiging oplegt, dat hij het idee uitvoert dat hij kreeg van Millet en dat hij voor Theo een brief kopieerde: "Ik had liever niets gezegd dan mezelf zwak te uiten."