California Sasquatch License Bord

Het donkere silhouet van Sasquatch (Bigfoot) op een leeg Californische bord. Voeg je eigen tekst toe. Borden voor de afgifte van vergunningen voor aanvullende staten en andere entiteiten (Canadese provincies, buitenlandse landen) op verzoek. Sommige mensen dateren van modern belang tot 1958 toen grote voetafdrukken werden gevonden in Del Norte County, Californië door een bulldozer operator. Stellen grote sporen verschenen meerdere keren rond een bouwplaats. Er werden gipsplaten van de prints gemaakt en het verhaal werd gepubliceerd in een lokale krant met de ontdekkingsreiziger die een van de gisten vasthield. Locals noemden de onzichtbare baanmaker Bigfoot. Bigfoot kreeg internationale aandacht toen het verhaal werd opgepikt door de Associated Press. De film Patterson-Gimlin , die vaak wordt genoemd als een van de beste bewijzen voor resistentie van een onbekende grote primaat in Noord-Amerika, is een kort afbeelding van een ongeïdentificeerd onderwerp dat de filmmakers naar Bigfoot hadden gefilmd, dat op 20 oktober 1967 zou zijn gefilmd door Roger Patterson en Robert Gimlin op de Klamath River bij Orleans, Californië. De film is onderworpen aan vele pogingen zowel om het te ontleden als voor authentiek te verklaren. De sceptici hebben de film als een hoax beoordeeld met een man in een bandpak, en theoretici beweren dat de film een cryptid schildert, een wezen dat niet bekend is voor de wetenschap. In heel Noord-Amerika zijn sasquatch/Bigfoot waarnemingen gemeld. Naast het noordwesten van de Stille Oceaan, hebben het gebied van de Grote Meren en het zuidoosten van de Verenigde Staten veel berichten van Bigfoot-waarnemingen. "Sasquatch" is een geangliceerd derivaat van het woord "Sésquac", dat "wild man" betekent in een Amerikaanse Salish Native-taal. Sasquatch zou een groot, harige, op aap lijkende wezel zijn, variërend van 6 tot 10 voet hoog, weegt meer dan 500 pond en bedekt met donkerbruin of donkerroodbaars haar. Vermeende getuigen beschrijven grote ogen, een uitgesproken borduurrug en een grote, laag gesteende voorkop; de bovenkant van het hoofd is beschreven als afgerond en geplet, vergelijkbaar met de sagitale kreet van de mannelijke gorilla. Sasquatch heeft vaak een sterke, onaangename geur. De enorme voetafdrukken waarvoor het wordt genoemd zijn zo groot zoals 24 duim lang en 8 duim breed. Er worden vaak haarknobbels van een niet-geïdentificeerde primaasoort gevonden. De meeste wetenschappers zeggen dat Sasquatch, ook bekend als Bigfoot, niets anders is dan folkloret en waarneming of voetafdrukken toeschrijven aan verkeerde identificatie of hoaxen. Sommige wetenschappers, zoals Jane Goodall, geloven echter dat het kan bestaan. Een theorie suggereert dat Sasquatch een overweldigende populatie oude mensapen is die Noord-Amerika via de Bering Land Bridge bereikt heeft vanuit Eurazië. Verhalen over Sasquatch-achtige wezens zijn te vinden onder de inheemse bevolking van het Pacifische Noordwesten. De legenden bestonden voorafgaand aan één enkele naam voor het schepsel. Ze verschilden in hun details, zowel regionaal als tussen families in dezelfde gemeenschap. Op elk continent, met uitzondering van Antarctica, zijn er vergelijkbare verhalen te vinden waarin de Yeti van de Himalaya en de Australian Yowie zijn opgenomen. Leden van de Lummi vertellen verhalen over Ts'emekwes, de lokale versie van Bigfoot. De verhalen lijken op elkaar in termen van de algemene beschrijvingen van Ts'emekwes, maar details over het dieet en de activiteiten van het schepsel verschilden van de verhalen van verschillende families. Sommige regionale versies bevatten meer schadelijke wezens. De stiyaha of kwi-kwiyai waren een nachtelijke race waarbij kinderen werd verteld dat ze niet de namen van de monsters hoorden en kwamen dragen van een persoon — soms om gedood te worden. In 1847 berichtte Paul Kane verhalen van de inheemse bevolking over skookooms: een race van kannibalistische wilde mannen die op de top van de berg St. Helens leven. De wolken lijken eerder als bovennatuurlijk dan als natuurlijk te zijn beschouwd. Minder bedreigende versies zoals die door Reverend Elkanah Walker worden geregistreerd bestaan. In 1840 nam Walker, een protestantse missionaris, verhalen op over reuzen onder de indianen die in Spokane in Washington wonen. De Indiërs beweerden dat deze reuzen op en rond de pieken van de nabijgelegen bergen leefden en zalm uit de netten van de vissers stalen. De lokale legenden werden in de jaren twintig door J. W. Burns gecombineerd in een reeks Canadese krantenartikelen. Elke taal had zijn eigen naam voor de lokale versie. Vele namen betekenden iets zoals "wild man" of "harig man", hoewel andere namen een beschrijving gaven van de gemeenschappelijke acties die het zou uitvoeren (bv. het eten van zwermen). Burns bedekte de term Sasquatch, die uit de Halkomelem sásq'ets komt (IPA: [ˈæsq's's's), en gebruikte die in zijn artikelen om een hypothetisch, eenmalig soort wezen te beschrijven dat in deze verschillende verhalen wordt weerspiegeld. De artikelen van Burns populariseerden zowel de legende als de nieuwe naam, waardoor het in het western Canada bekend werd voordat het populair werd in de Verenigde Staten. BFRO verstrekt een vrij gegevensbestand aan individuen en andere organisaties. Op hun internetsite staan rapporten uit heel Noord-Amerika die door onderzoekers zijn onderzocht om de geloofwaardigheid te bepalen.