Camille Pissaro - Boulevard Monmartre Paris 1897 Poster

Schilderende informatie Artist Camille Pissarro Title Français : Boulevard Montmartre English: Boulevard Monmartre in Paris Year 1897 Technique Oil on canvas Dimensions 74 × 92,8 cm (29,13 × 36,54 inch) ... Zijn belang ligt niet alleen in zijn visuele bijdragen aan het impressionisme en het post-impressionisme, maar ook in zijn patriarchale positie onder zijn collega's, met name Paul Cézanne en Paul Gauguin. Jacob-Abraham-Camille Pissarro is geboren te Charlotte Amalie (St. Thomas), de Maagdeneilanden, in Abraham Gabriel Pissarro, een Portugese Sephardic Jew, en Rachel Manzano-Pomié, uit de Dominicaanse Republiek. Pissarro woonde in St. Thomas tot hij 12 was, toen hij naar een instapschool in Parijs ging. Hij keerde terug naar St. Thomas, waar hij in zijn vrije tijd tekende. Pissarro was aangetrokken tot anarchisme, een aantrekkingskracht die misschien in zijn jaren in St. Thomas is ontstaan. In 1852 reisde hij naar Venezuela met de Deense kunstenaar Fritz Melbye. In 1855 vertrok Pissarro naar Parijs, waar hij studeerde bij verschillende academische instellingen (waaronder de École des Beaux-Arts en Académie Suisse) en onder een reeks meesters zoals Jean-Baptiste-Camille Corot, Gustave Courbet en Charles-François Daubigny. Corot wordt soms beschouwd als de belangrijkste vroege invloed van Pissarro; Pissarro noemde zichzelf Corot's pupil in de catalogi van de Salons van Parijs van 1864 en 1865. Zijn mooiste vroege werken (zie Jalais Hill, Pontoise, Metropolitan Museum of Art, New York) worden gekenmerkt door een breed geschilderd (soms met een paletmes) naturalisme dat afkomstig is van Courbet, maar met een beginnend Impressionistisch palet. Pissarro trouwde Julie Vellay, een dienstmeisje in het huishouden van zijn moeder. Van hun acht kinderen stierf er één bij hun geboorte en één dochter stierf negen jaar oud. De overlevende kinderen schilderden en Lucien, de oudste zoon, werd een volgeling van William Morris. De Frans-Pruisische oorlog van 1870-1871 dwong Pissarro om zijn huis in Louveciennes in september 1870 te ontvluchten; hij keerde terug in juni 1871 om te ontdekken dat het huis, en daarmee ook veel van zijn vroege schilderijen, door de Pruisische soldaten was verwoest. Aanvankelijk werd zijn familie door een kunstenaar uit Montfoucault opgenomen, maar tegen december 1870 hadden ze hun toevlucht gezocht in Londen en zich gevestigd in Westow Hill in Upper Norwood (tegenwoordig beter bekend als het Crystal Palace). Een Blauwe Plaque markeert nu de locatie van het huis in het gebouw op 77a Westow Hill. Door de schilderijen die Pissarro destijds voltooide, registreerde hij Sydenham en de Norwood in een tijd waarin ze onlangs nog met de spoorwegen verbonden waren, maar voor de expansie van de voorsteden. Een van de grootste schilderijen is een uitzicht van St. Bartholomew's Church in Lawrie Park Avenue, algemeen bekend als The Avenue, Sydenham, in het collectie van de London National Gallery. Twaalf olieschilderijen dateren van zijn verblijf in Upper Norwood en zijn opgesomd en geïllustreerd in de catalogus raisonné die gezamenlijk is opgesteld door zijn vijfde kind Ludovic-Rodolphe Pissarro en Lionello Venturi en in 1939 is gepubliceerd. Deze schilderijen omvatten Norwood onder de sneeuw, en Lordship Lane Station, uitzichten van het Kristal Palace die uit Hyde Park, Dulwich College, Sydenham Hill, All Saints Church zijn verhuisd en een verloren schilderij van de St. Stephen's Church. Terwijl in Upper Norwood Pissarro werd geïntroduceerd bij de kunsthandelaar Paul Durand-Ruel, die twee van zijn 'Londense' schilderijen kocht. Durand-Ruel werd vervolgens de belangrijkste kunsthandelaar van de nieuwe school van het Franse impressionisme. Om terug te keren naar Frankrijk bezocht Pissarro in 1890 opnieuw Engeland en schilderde een tiental scènes van het centrum van Londen. Hij kwam terug in 1892, schilderij in Kew Gardens en Kew Green, en ook in 1897, toen hij verschillende oliën van Bedford Park, Chiswick produceerde. Voor meer informatie over zijn Britse bezoeken, zie Nicholas Reed, "Camille Pissarro at Crystal Palace" en "Pissarro in West London", gepubliceerd door Lilburne Press. Pissarro schilderde het Franse plattelands- en stedelijk leven, met name landschappen in en rond Pontoise, en scènes uit Montmartre. Zijn volwassen werk geeft blijk van empathie voor boeren en arbeiders, en toont soms zijn radicale politieke bedoelingen. Hij was mentor voor Paul Cézanne en Paul Gauguin en zijn voorbeeld inspireerde veel jongere kunstenaars, waaronder Californische impressionist Lucy Bacon. De invloed van Pissarro op zijn collega-onderdrukkers wordt waarschijnlijk nog steeds onderschat; hij heeft niet alleen een aanzienlijke bijdrage geleverd aan de indrukwekkende theorie van de onderdrukker, maar hij is er ook in geslaagd vriendschappelijke, wederzijds respectvolle termen te blijven gebruiken met zulke moeilijke persoonlijkheden als Edgar Degas, Cézanne en Gauguin. Pissarro tentoongesteld op alle acht tentoonstellingen van de impressionist. Bovendien was Monet, terwijl het de meest proliënte en emblematische specialist van de impressionistische stijl was, toch Pissarro een van de belangrijkste ontwikkelaars van de impressionistische techniek was. Pissarro experimenteerde met Neo-Impressionistische ideeën tussen 1885 en 1890. Hij was ontevreden over wat hij "romantisch impressionisme" noemde, hij onderzocht Pointillism dat hij "wetenschappelijk indrukwekkend" noemde, voordat hij in het laatste decennium van zijn leven terugkeerde naar een purer-impressionisme. In maart 1893 organiseerde Galerij Durand-Ruel in Parijs een grote tentoonstelling van 46 van de werken van Pissarro, samen met 55 andere van Antonio de La Gandara. Maar terwijl de critici Gandara beschuldigden, was hun waardering voor de kunst van Pissarro minder enthousiast. Pissarro is op 13 november 1903 in Parijs overleden en begraven in het kerkhof van de Lachaise in Père. Tijdens zijn leven verkocht Camille Pissarro een paar van zijn schilderijen. In 2005 verkocht een deel van zijn werken in de VS 2 tot 4 miljoen dollar. Descendanten en de achterkleinzoon van Camille, Joachim Pissarro, is voormalig hoofd-curator van Drawing and Painting in het Museum of Modern Art in New York City en is nu professor in de Art Department van Hunter College. Zijn overkleindochter, Lélia, is schilder en woont in Londen. Van de enige dochter van Camille, Jeanne Pissarro, zijn andere schilders Henri Bonin-Pissarro, ook bekend als BOPI (1918-2003) en Claude Bonin-Pissarro (geboren in 1921), de vader van de Abstracte kunstenaar Frédéric Bonin-Pissarro (geboren in 1964). IMPRESSIONISME Impressionisme was een 19e-eeuwse kunstbeweging die begon als een losse vereniging van kunstenaars uit Parijs, wier onafhankelijke tentoonstellingen hen in de jaren zeventig en tachtig in het middelpunt hebben gezet. De naam van de beweging is ontleend aan de titel van Claude Monet, Impression, Sunrise (Impression, soleil relevant), die de criticus Louis Leroy ertoe heeft aangezet de term in een satirische review uit te dragen die in Le Charivari is gepubliceerd. Kenmerken van Impressionistische schilderijen zijn onder meer zichtbare penseelstreken, een open samenstelling, de nadruk op licht in zijn veranderende kwaliteiten (waarbij vaak de effecten van het verstrijken van de tijd worden benadrukt), gewone materie, de opname van beweging als cruciaal element van de perceptie en ervaring van de mens, en ongebruikelijke visuele hoeken. Het ontstaan van het impressionisme in de visuele kunsten werd al snel gevolgd door analoge bewegingen in andere media, die bekend werden als Impressionistische muziek en Impressionistische literatuur. Impressionisme beschrijft ook kunst die in deze stijl wordt gemaakt, maar buiten de late 19e eeuwse periode. Radicals in hun tijd, vroege impressionisten overtraden de regels van academisch schilderij. Ze begonnen met het geven van kleuren, vrij geborsteld, voorrang boven de lijn, en inspiratie putten uit het werk van schilders als Eugène Delacroix. Ze namen ook het schilderij uit de studio en naar de moderne wereld. Vroeger waren nog steeds liften, portretten en landschappen meestal binnenshuis geschilderd. De impressionisten vonden dat ze de kortstondige en voorbijgaande gevolgen van zonlicht konden opvangen door te schilderen en in de lucht te pleinen. Ze schilderen realistische scènes van het moderne leven en benadrukken levendige algemene effecten in plaats van details. Zij gebruikten korte, "gebroken" borstelslagen van zuivere en ongemengde kleur, niet regelmatig gemengd, zoals gebruikelijk, om het effect van intense kleurentrillingen te bereiken. Hoewel de opkomst van het impressionisme in Frankrijk plaatsvond op een moment dat een aantal andere schilders, waaronder de Italiaanse kunstenaars die bekend staan als Macchiaioli en Winslow Homer in de Verenigde Staten, ook plein-air schilderij verkenden, ontwikkelden de impressionisten nieuwe technieken die specifiek waren voor de beweging. Het samenvoegen van wat de aanhangers ervan beweerden was een andere manier van zien, het was een kunst van directheid en beweging, van onhandige houdingen en samenstellingen, van het spel van licht uitgedrukt in een helder en gevarieerd kleurgebruik. Het publiek, in eerste instantie vijandig, kwam geleidelijk aan tot de overtuiging dat de impressionisten een nieuwe en originele visie hadden vastgelegd, ook al kreeg het niet de goedkeuring van de kunstcritici en de instelling. Door de sensatie in het oog te herstellen die het onderwerp uitzicht, in plaats van het onderwerp te herscheppen, en door een lasser van technieken en vormen te creëren, werd het Impressionisme een voorloper van verschillende schilderbewegingen die zouden volgen, waaronder neo-impressionisme, post-impressionisme, Fauvisme en Cubisme. Het PIJNEN het Schilderen is een wijze van uitdrukking en de vormen zijn talrijk. Tekening, samenstelling of abstractie en andere esthetica kunnen dienen om de uitdrukkelijke en conceptuele intentie van de deskundige tot uitdrukking te brengen. Schilderijen kunnen van nature en representatief zijn (zoals in een stilstaand leven of landschapsschilderij), fotografisch, abstract zijn, worden geladen met verhalende inhoud, symboliek, emotie of politiek van natuur zijn. Het schilderen is de praktijk om verf, pigment, kleur of ander middel op een oppervlakte (steunbasis) toe te passen. In kunst, beschrijft de termijn zowel de handeling als het resultaat, die een schilderij wordt genoemd. Schilderijen kunnen voor hun ondersteuning oppervlakken hebben zoals muren, papier, doek, hout, glas, lak, klei of beton. Schilderijen kunnen met goudblad worden versierd en sommige moderne schilderijen bevatten andere materialen, zoals zand, klei en plakken papier. Een deel van de geschiedenis van het schilderen in zowel de oostelijke als de Westerne kunst wordt gedomineerd door spirituele motieven en ideeën; voorbeelden van dit soort schilderijen variëren van kunstwerken die mythologische figuren op potten weergeven tot bijbelse scènes die gemaakt zijn op de binnenmuren en het plafond van het Sistine Chapel, tot scènes uit het leven van Boeddha of andere scènes van oostelijke religieuze oorsprong. Een van de lopende en huidige richtingen in het schilderen aan het begin van de 21ste eeuw zijn zwart schilderen, hard-randschilderen, Geometrische abstractie, Toewijzing, Hyperrealisme, Photorealisme, Expressionisme, Minimalisme, Lyrische abstractie, Kunst op de Pop, Abstracte expressionisme, schilderij in het kleurenveld, neo-expressionisme, Collage, intermedia schilderij, Assemblage Leeftijd schilderen, Kunstschilderij Computer, Postmodern schilderen, Neo-Dada schilderen, Schilderen van Shaped canvas, milieumuurschilderij, traditioneel schilderij, Landschapsschilderij, Portret schilderen en verf-op-glas animatie. Ontwikkelingen in het oostelijke schilderij gaan historisch parallel met die in het Westerne schilderij, in het algemeen, een paar eeuwen eerder. Afrikaanse kunst, islamitische kunst, Indiase kunst, Chinese kunst en Japanse kunst hadden elk een belangrijke invloed op Westerne kunst, en uiteindelijk omgekeerd. De oudste bekende schilderijen zijn in de Grotte Chauvet in Frankrijk, volgens sommige historici ongeveer 32.000 jaar oud. Ze worden gegraveerd en geschilderd met rood, zwart pigment en show paarden, neushoorns, leeuwen, buffels, zoogdieren of mensen die vaak op jacht zijn. De eerste tekenen van schilderij zijn echter ontdekt in twee rotsschuilplaatsen in Arnhem Land, in Noord-Australië. In de onderste laag materiaal op deze plaatsen zijn er naar schatting 60.000 jaar oude gebruikte stukken ochre. Archeologen hebben ook een fragment gevonden van rotsschilderwerk in een kalksteen gesteente-schuilplaats in de Kimberley-regio van Noord-Western Australië, die 40.000 jaar oud is. Er zijn voorbeelden van grotschilderingen over de hele wereld — in Frankrijk, Spanje, Portugal, China, Australië, India, enz. In Westerne culturen zijn olieverfschilderijen en schilderijen van waterverven de bekendste media, met rijke en complexe tradities in stijl en materie. In het Oosten domineerden inkt en kleurinkt historisch gezien de keuze van media met even rijke en complexe tradities. Verschillende soorten verf worden doorgaans geïdentificeerd door het medium waarin het pigment is gesuspendeerd of ingebed, dat bepalend is voor de algemene werkkenmerken van de verf, zoals viscositeit, mengbaarheid, oplosbaarheid, droogtijd, enz.