Dawn Horse Kussen

Dawn belicht vier Yakutian-paarden op de Siberische vlakte. U kunt uw eigen tekst toevoegen, zowel onder de paarden als aan de achterzijde. Pleistocene Park: П о Sachovprijs is een reservaat in de natuur van de noordoostelijke regio van Siberië (ook bekend als Yakutia) in het noordoosten van het Siberië, waar wordt geprobeerd het ecosysteem van het noordelijke steppe-grasland te herstellen dat in het gebied tijdens de laatste ijstijd floreerde. Aan het einde van het Pleistoceen-tijdperk - 10.000 jaar geleden - domineerden stofbedekte vlakten en valleien het landschap van Sakha. Mammoths, wooly rhinoceroses, bison, paarden, rendieren, musk oxen, elk, eland, saiga (een antilope), en yaks grazen de graslanden, bejaagd door groeven en wolven. Het gras gaf plaats aan mos en bos, er verdwenen habitats, en de grote zoogdieren gingen met hen mee. Conventionele wijsheid houdt in dat deze veranderingen veroorzaakt zijn door het opwarmingsklimaat. Sergei Zimov, directeur van Pleistocene Park, gelooft dat de menselijke jagers die de megafauna in het gebied bestuurden, echt verantwoordelijk zijn. Om zijn punt te bewijzen, maakt hij 160 vierkante kilometer Siberische "woestijn" terug in de teemende wildernis van het einde van de ijstijd, compleet met weidegronden en dieren die hier al duizenden jaren niet meer gezien worden. Het belangrijkste idee is dat in het wild levende dieren, meer dan temperatuur, dat ecosysteem behielden. Dit argument is de rechtvaardiging voor de herwildering van het landschap van het Pleistocene Park met de megafauna die voorheen in het gebied overvloedig aanwezig was, zoals blijkt uit het fossielenbestand. Het Pleistocene Park is bedoeld om de oude graslanden van taiga/tundra te herstellen die de regio Beringia in het wijlen Pleistocene bedekken. Deze vorm van grasland (ook bekend als Mammoth-tundra) werd bewoond door een gevarieerde reeks grote en middelgrote planteneters. In het Pleistocene werd het gebied bevolkt door veel soorten grazers die zich in grote kuddes samenstelden die even groot waren als die in Afrika tegenwoordig. Soorten die de grote graslanden trokken, waren onder meer het Wooly mammoth, Steppe wisent, Reindeer, Lena paard, Saiga antelope, Muskox. Andere planteneters die overvloedig aanwezig waren tijdens het Pleistoceen-plein in deze regio, maar die nu met mogelijke uitsterven worden geconfronteerd in hun resterende habitats, zijn de saiga-antilope, die enorme kuddes kan vormen die de vegetatie omlaag houden. Herstelbare graslanden kunnen ook een belangrijke rol spelen bij het vertragen van de opwarming van de aarde. Het ontdooien van permafrost zou enorme hoeveelheden methaan kunnen vrijmaken, een broeikasgas dat veel krachtiger is dan kooldioxide, wat nog meer opwarming van de aarde veroorzaakt. Gras beledigt de permafrost beter dan mossy wetlands en zou zo de ontdooiingssnelheid vertragen tijdens elke opwarming van de aarde die onze weg zou kunnen vinden. Aan de rand van de graslanden bevonden zich de struikgewas en de droge naaldbossen (vergelijkbaar met de taiga). Dit was het huis van de Pleistocene browsers. Deze groep megafauna bestond uit Wooly rhinoceros, Moose, Elk en Bactrian camel. Het meer bergachtige terrein werd bezet door verschillende soorten bergdieren zoals de sneeuwschaap. Tijdens het Pleistoceen werden ook een grote verscheidenheid aan roofdiersoorten aangetroffen. Priden van de Beringse grot leeuw roamen de pleinen. Deze grote katten waren de apex-roofdieren in de regio, maar deelden ook hun leefomgeving met andere roofdieren zoals de grijze wolf, de grot hyena, homotherium, het bruine beer, de wolverine vos en de poolvos. Bruine beren, wolven, grotten, Euraziatische Lynx, siberische tijgers, Amur leopard en rode vos maakten hun huizen aan de rand van de vlakten en in bosgebieden. In 1988 werden Yakutian-paarden, zoals hierboven beschreven, geïntroduceerd als een eerste stap in het herstel van het oude landschap. Toen de paarden zich vermenigvuldigden, werd ontdekt dat in de gebieden waar de paarden graasden, mossen en onkruid werden vervangen door grassen die zich snel begonnen te verspreiden toen het bereik van de paarden werd vergroot. De paarden zijn niet alleen; er zijn ook andere overlevenden van Pleistoceen gevonden die nog in de plaatselijke wildernis verblijven, zoals rendieren, wilde schapen, elanden en moerassen. Om het oude ecosysteem volledig te herstellen moet echter de biodiversiteit worden vergroot en moeten de populaties groter worden dan nu het geval is. De volgende fase was de introductie van Wood Bison of Wisent in het park als het fossielenbestand shows dat het uitgestorven maar nauw verwante Steppe Wisent in grote aantallen cadeau was. In september 2010 werden muskus-ox van het eiland Wrangel opnieuw geïntroduceerd. Zeven maanden later kwamen rode herten en wijsheden in het park aan. Andere soorten zoals de jak of de bactriaanse kamel zijn harde dieren, die goed zijn aangepast aan de temperatuurschommelingen en die ook voor introductie in aanmerking zijn genomen. Het meest controversiële aspect van de herintroductie van soorten in het park zijn de carnivoren. De meeste van deze soorten zijn echter al cadeau in de regio, zoals de grijze wolf, de wolven, de Euraziatische lynx, de rode vos en het Euraziatische bruine beer. Er zijn echter wel voorstellen gedaan voor de herwildering van meer Pleistoceen-achtige carnivoren, aangezien er behoefte is aan grote carnivoren om controle te houden over de groeiende populaties van herbivoren. Voorstellen zijn onder meer de herintroductie van de amurerluipaard die tot voor kort in het gebied cadeau was en die nu in een kleine habitat aan de oostkust van Rusland een bittere strijd voor het voortbestaan moet leveren. Hetzelfde is voorgesteld voor de Siberische tijger, die een van de grootste en meest gevreesde landcarnivoren ter wereld is, maar die een soortgelijk lot heeft ondergaan als de Amur-luipaard waarmee hij zijn assortiment deelt. Een andere carnivore die herintroductie mogelijk maakt, is de gespikkelde hyena, die in feite de beroemde grot hyena was een ondersoort van. De voormalige grot-hyena reikte zich uit tot bijna heel Eurazië en Afrika, maar de uitroeiing van graslanden duwde de gespikkelde hyena's terug tot Afrika. Het meest omstreden van alle herintroducties is misschien dat van de Aziatische leeuw die op het punt staat uit te sterven, die slechts in een klein reservaat in de regio Gir in West-India overleeft. Leeuwen waren ooit een van de meest voorkomende soorten op alle wereldcontinenten, met uitzondering van Australië en Antarctica. Het bewijs hiervan is wijdverbreid met het bestaan van fossielen uit de Europese leeuw, de grotleeuw, de Beringse (graslandsteppe die de Bering-landbrug tussen Azië en Noord-Amerika bedekt en zich over een afstand van enkele honderden mijl uitstrekt tot de continenten aan beide zijden) grot en de Amerikaanse leeuw. In de beroemde dierentuin van Novosibirsk, die sinds de jaren vijftig Afrikaanse leeuwen in buitenleefruimten heeft gehouden, zijn er bewijzen te vinden van leeuwen die de wintertemperaturen in Siberië overleven. Dit bewijst dat het concept van de introductie van wilde dieren in verschillende klimaten dan hun oorspronkelijke leefgebied mogelijk is. De leeuwen leefden duizenden jaren naast elkaar met mensen en het is pas onlangs dat velen van hen verdwenen zijn. De Romeinen en de Grieken hebben bijvoorbeeld nog maar 100 jaar geleden melding gemaakt van het bestaan van leeuwen in de Balkanbergen en Noord-Griekenland. Deze gevaarlijke, maar mooie wezens roemden de noordelijke graslanden van Rusland met andere grote diersoorten, waarvan sommige vandaag de dag overleven, en velen die dat helaas niet doen, zoals Moose, rendier, grot-beer, grothyena, siberische roeiherten, wollige neushoorn, siberische tijger, amur leopard, Homotherium, steppe wisent, irish, saiga helling, muskox, Elasmotherium, yak, wollig mammot, sneeuwschapen, wolverine, Euraziatische lynx en alle andere kleinere dieren die in totaal de enorme rijkdom van de Siberische biodiversiteit vormen. De ideeën zijn echter niet volledig beperkt tot de bestaande megafauna. Men hoopt dat de kloontechnologie op een dag voldoende ontwikkeld zal zijn om een wollig mammot te herscheppen, een soort die aan het einde van de laatste ijstijd uitgestorven is. Recente gegevens wijzen er echter op dat zij misschien in het Holocene hebben overleefd met geïsoleerde populaties van dwergdieren die overleven op afgelegen eilanden in de noordpoolcirkel, zoals het eiland St. Paul en het eiland Wrangel, die beide zeer dicht bij de locatie van het Pleistocene Park liggen. Er zijn aanwijzingen dat deze populaties nog maar 1700 voor Christus konden bestaan. Een andere kandidaat voor het klonen zou de houly neushoorn kunnen zijn, of een elasmotherium, aangezien er veel van hun bevroren karkassen in Siberië zijn. Als wetenschappers ze echter niet kunnen klonen, kunnen ze zwarte neushoorns gebruiken om de ecologische niche te vullen.