De architectonische anomalie op het kerkhof feestdagenkaart

Men kijkt naar een kaart en denkt: "Ah, een simpel papiertje." Eén is fout. Dit is een doek voor een existentieel diorama, een miniatuurstadium waarop een groots, zij het enigszins belachelijk, drama zich ontvouwt. Hier werpt een volle maan, een vertrouwd en onverschillig hemellichaam, zijn blik op een scène van eigenaardige architectuur. Het huis, met zijn onmogelijke invalshoeken en verontrustende symmetrie, lijkt op een vergeten idee in het midden van het lijst. Het is een structuur die alle bekende bouwprincipes lijkt te trotseren, een gebouw dat misschien alleen bestaat in het collectieve onbewuste van duizend nachtmerries. Maar het huis is slechts een achtergrond. De echte actie, de ware absurditeit, ligt aan onze voeten. Jack-o'-lantaarns, hun monden kronkelen in stilte, wetende dat ze lachen, waken over de graven. Deze stenen, een bewijs van wat er geweest is, zijn slechts metgezellen van de levendige, oranje kalebassen die vieren wat er nu is, een korte, vurige flits voor de onvermijdelijke terugkeer naar de grond. Vleermuizen fladderden natuurlijk over de maan, een leesteken op de oneindige zin van de hemel. En dan het omgekeerde. De achterkant is een ode aan de stille waardigheid van de leegte, een diepe uitgestrektheid van donker hemelsblauw. En toch, zelfs hier, blijft een feest bestaan. Twee skeletten, met een skeletachtige gratie die zowel aangrijpend als diep gekke is, dansen in de hoek. Ze zijn een herinnering dat zelfs in het aangezicht van de vergetelheid, een bepaalde feestvreugde vereist is. Deze kaart is voor degenen die de chaos, het mysterie en het onmiskenbare feit waarderen dat het leven in feite veel lijkt op een spookhuis: onzinnig, misschien, maar nooit saai.