De bloemen van Van Gogh in de vaas Sleutelhanger

Ongebruikelijk voor Van Gogh is de delicate behandeling van de Pont d'Asnières van zijn Parijs-periode, waarin de scène nauwelijks wordt beschreven, alleen maar voorgesteld met het puntje van de borstel, "geschreven in" zoals het was, op de Japanse manier. Maar er was, om zeker te zijn, meer dan dat. In de Japanse prints had hij zeker gezien wat anderen hadden gezien en er profijt van gehad: vlakke tonen, arabesken en, in dit hoesje, tweedimensionale ruimte, een ruimte die meer decoratief dan expressief lijkt te zijn, maar die hij desondanks als basis voor zijn expressie heeft gebruikt. In hen ontdekte hij bovenal wat Gauguin het 'recht om alles te durven' noemde, niet alleen in de zin van technische vrijheid, maar ook in de morele zin. Deze kwalificatie is niet te sterk, als we denken aan het ongelooflijke contrast - nacht en dag - tussen de gedempte kleuren van Nuenen en de zonnebloem van de zonnebloemen in Arles. Wat er was gebeurd was in de natuur van een hergeboorte, de opkomst van een heel menselijk wezen, en als je terugkijkt van de Arles-periode naar het portret van Père Tanguy (1886) en het met bloemen gevulde restaurant (1887), meer als een Japanse lente dan als een pointillistisch of neo-impressionistisch schilderij, kunnen we zien wat Vincent de Dutchance is de mens kreeg de moed om alles te durven aandurven - met andere woorden om alle morele en familiale beperkingen over te boord te gooien, een repressieve pictoriale traditie, en een schijnbare realiteit die zijn afbeelding niet weerspiegelde of, als het dat wel deed, het op de meest drastische en levenloze manier weergaf.