De Eagle Nebula Poster

Het lijkt op een gevlekt sprookjeswezen dat op een voetstuk is gepoetst. Dit object is eigenlijk een miljardste toren van koud gas en stof die opstijgt uit een stellair kraambed dat de Eagle Nebula heet. De stekende toren is 9,5 lichtjaar of ongeveer 57 biljoen mijl hoog, ongeveer twee keer zo ver van onze zon naar de dichtstbijzijnde ster. De sterren in de Eagle Nebula zijn geboren in wolken van koudwaterstof gas die in chaotische buurten verblijven, waar energie van jonge sterren fantasieachtige landschappen in het gas sculpeert. De toren kan een reusachtige incubator zijn voor die pasgeboren sterren. Een stortvloed van ultraviolet licht van een band van massieve, warme, jonge sterren [van de bovenkant van het afbeelding] erodeert de pijler. Het sterrenlicht is ook verantwoordelijk voor het verlichten van het ruwe oppervlak van de toren. Het is te zien dat gassoorten van dit oppervlak kookten, de mist rond de structuur en de driedimensionale vorm ervan benadrukken. De kolom wordt gesilhouetteerd tegen de achtergrondgloed van meer ver weg gelegen gas. De rand van de donkere waterstofwolk aan de bovenkant van de toren weerstaat erosie, op een manier die vergelijkbaar is met die van borstel onder een veld van prairiegras dat door vuur wordt opgezogen. Het vuur brandt snel het gras maar vertraagt wanneer het de dichte borstel tegenkomt. In dit hemellichaam hoesje hebben dikke wolken waterstofgas en stof langer overleefd dan hun omgeving, terwijl ze een ultraviolet licht van de warme, jonge sterren in het gezicht zagen. Binnen de gasvormige toren kunnen sterren ontstaan. Sommige van die sterren zijn mogelijk gemaakt door het instorten van dicht gas onder de zwaartekracht. Andere sterren kunnen ontstaan door de druk van gas dat door de naburige warme sterren is verwarmd. De eerste golf van sterren kan zijn begonnen te vormen alvorens de massieve sterrencluster zijn het verschrokken licht begon te ontblazen. De stergeboorte kan begonnen zijn toen de dichtstbijzijnde gebieden van koud gas in de toren onder hun eigen gewicht begonnen te storten om sterren te maken. De bobbels en vingers van het materiaal in het midden van de toren zijn voorbeelden van deze stellaire vogelgebieden. Deze regio's lijken misschien klein, maar ze zijn ongeveer even groot als ons zonnestelsel. De ontluikende sterren bleven groeien terwijl ze de omringende gaswolk vochten. Ze stopten abrupt met groeien als licht van het sterrencluster hun gasvormige kraakbedekking losmaakte, waardoor ze gescheiden werden van hun gastoevoer. Ironisch genoeg kan het intense sterrenlicht van het jonge cluster in sommige regio's van de toren stervorming veroorzaken. Voorbeelden hiervan zijn te zien in de grote, gloeiende klontjes en vingervormige uitsteeksels aan de bovenkant van de structuur. De sterren kunnen het gas aan de bovenkant van de toren verwarmen en een schokfront vormen, zoals blijkt uit de heldere rand van het materiaal die de rand van de nevel aan de bovenzijde links overtrekt. Naarmate het verwarmde gas zich uitbreidt, werkt het als een slagram, die tegen het donkerdere koude gas drukt. De intense druk perst het gas samen, waardoor het makkelijker wordt voor sterren om te vormen. Dit scenario kan doorgaan wanneer de schokvoorkant langzaam naar beneden beweegt. De overheersende kleuren in het afbeelding werden geproduceerd met gas dat werd gevoed door het krachtige ultraviolet licht van het sterrencluster. De blauwe kleur bovenaan is van gloeiende zuurstof. De rode kleur in het onderste gebied is afkomstig van gloeiende waterstof.