De heilige Macarius de Grote van Egypte Ronde Klok

De heilige Macarius de Grote van Egypte werd geboren in het begin van de vierde eeuw in het dorp Ptinapor in Egypte. Op wens van zijn ouders trad hij in het huwelijk, maar werd al snel weduwe. Nadat hij zijn vrouw had begraven, zei Macarius tegen zichzelf: "Pas op, Macarius, en zorg voor je ziel. Het is passend dat je het wereldse leven verlaat." De Heer beloonde de heilige met een lang leven, maar vanaf dat moment was de herinnering aan de dood voortdurend bij hem, hem aansporend tot ascetische daden van gebed en boetedoening. Hij begon vaker de kerk van God te bezoeken en dieper in de Heilige Schrift te worden opgenomen, maar hij verliet zijn bejaarde ouders niet, en vervulde daarmee het gebod om zijn ouders te eren. Tot aan de dood van zijn ouders gebruikte de heilige Macarius zijn overgebleven substantie om hen te helpen en hij begon vurig te bidden dat de Here hem een gids zou shows op de weg naar verlossing. De Heer stuurde hem een ervaren ouderling, die in de woestijn woonde, niet ver van het dorp. De Oudere nam de jongeling met liefde aan, leidde hem in de spirituele wetenschap van waakzaamheid, vasten en bidden, en leerde hem het handwerk van het weven van manden. Na het bouwen van een aparte cel niet ver van de zijne, vestigde de Oudere zijn discipel erin. De plaatselijke bisschop kwam op een dag aan in Ptinapor en verordineerde hem, wetende dat de heilige deugdzaam leefde, tegen zijn wil. De heilige Macarius werd overweldigd door deze verstoring van zijn stilte, en dus ging hij in het geheim naar een andere plaats. De vijand van onze redding begon een hardnekkige strijd met de asceet, probeerde hem bang te maken, zijn cel te schudden en zondige gedachten te suggereren. De heilige Macarius sloeg de aanvallen van de duivel af en verdedigde zich met gebed en het Kruisteken. Boze mensen lasterden de heilige en beschuldigden hem ervan een vrouw uit een nabijgelegen dorp te verleiden. Ze sleurden hem uit zijn cel en riepen naar hem. De heilige Macarius heeft de verleiding met grote nederigheid doorstaan. Zonder een gemompel stuurde hij het geld dat hij voor zijn manden kreeg voor de steun van de zwangere vrouw. De onschuld van de heilige Macarius werd geopenbaard toen de vrouw, die vele dagen gepijnigd werd, niet in staat was om te bevallen. Ze bekende dat ze de kluizenaar had belasterd en onthulde de naam van de echte vader. Toen haar ouders de waarheid ontdekten, waren ze verbaasd en waren ze van plan naar de heilige te gaan om vergeving te vragen. Hoewel de heilige Macarius gewillig oneer aanvaardde, schuwde hij de lof van mannen. Hij vluchtte 's nachts uit die plaats en vestigde zich op de berg Nitria in de woestijn van Faran. Zo droeg de menselijke slechtheid bij tot het welvaren van de rechtvaardigen. Na drie jaar in de woestijn te hebben gewoond, ging hij naar de heilige Antonius de Grote, de vader van het Egyptische kloosterleven, want hij had gehoord dat hij nog steeds in de wereld leefde, en hij verlangde ernaar hem te zien. Abba Antonius ontving hem met liefde en Macarius werd zijn toegewijde discipel en volgeling. De heilige Macarius woonde lange tijd bij hem en ging toen, op advies van de heilige abt, naar het Skete-klooster (in het noordwesten van Egypte). Hij schitterde zo in ascese dat hij "een jonge ouderling" werd genoemd, omdat hij zich had onderscheiden als een ervaren en volwassen monnik, ook al was hij nog geen dertig jaar oud. De heilige Macarius overleefde vele demonische aanvallen op hem. Eens droeg hij palmtakken voor het weven van manden, en een duivel ontmoette hem onderweg en wilde hem met een sikkel slaan, maar hij was niet in staat om dit te doen. Hij zei: "Macarius, ik lijd grote angst voor u, omdat ik u niet kan overwinnen. Ik doe alles wat je doet. Je vast en ik eet helemaal niets. Je blijft waakzaam en ik slaap nooit. Je overtreft me maar in één ding: nederigheid." Toen de heilige de leeftijd van veertig bereikte, werd hij tot priester gewijd en maakte hij het hoofd van de monniken die in de woestijn van Skete woonden. Gedurende deze jaren bezocht de heilige Macarius vaak met de heilige Antonius de Grote en ontving hij begeleiding van hem in spirituele gesprekken. Abba Macarius werd waardig geacht om cadeau te zijn bij de dood van Sint Antonius en hij ontving zijn staf. Hij ontving ook een dubbel deel van de spirituele kracht van de Antonius, net zoals de profeet Elisa ooit een dubbel deel van de genade van de profeet Elias ontving, samen met de mantel die hij uit de vurige wagen liet vallen. De heilige Macarius heeft vele genezingen verricht. Mensen kwamen naar hem toe vanuit verschillende plaatsen voor hulp en advies, en vroegen zijn heilige gebeden. Dit alles heeft de rust van de heilige verstoord. Hij groef daarom een diepe grot onder zijn cel uit en verborg zich daar voor gebed en meditatie. De heilige Macarius verwierf zo’n vrijmoedigheid voor God dat de Heer door zijn gebeden de doden opwekte. Ondanks het bereiken van zulke hoogten van heiligheid, bleef hij zijn ongewone nederigheid behouden. Op een keer betrapte de heilige abt een dief die zijn spullen laadde op een ezel die in de buurt van de cel stond. Zonder te onthullen dat hij de eigenaar van deze dingen was, begon de monnik te helpen met het stropdas van de lading. Nadat hij zich van de wereld had verwijderd, zei de monnik tegen zichzelf: "We brengen helemaal niets in deze wereld; het is duidelijk dat het niet mogelijk is er iets uit te halen. Gezegend zij de Heer voor alle dingen!" Eens liep de heilige Macarius en zag een schedel op de grond liggen. Hij vroeg: "Wie ben jij?" De schedel antwoordde: "Ik was een hogepriester van de heidenen. Wanneer u, Abba, bidt voor degenen in de hel, ontvangen wij enige verzachting." De monnik vroeg: "Wat zijn deze kwellingen?" "We zitten in een groot vuur," antwoordde de schedel, "en we zien elkaar niet. Als je bidt, beginnen we elkaar enigszins te zien, en dit geeft ons enige troost." Nadat hij zulke woorden had gehoord, begon de heilige te huilen en vroeg: "Zijn er nog meer wrede kwellingen?" De schedel antwoordde: "Onder ons zijn degenen die de Naam van God kenden, maar Hem verwierpen en Zijn geboden niet hielden. Ze ondergaan nog meer zware kwellingen." Op een keer, terwijl hij aan het bidden was, hoorde de heilige Macarius een stem: "Macarius, je hebt nog niet zo’n volmaaktheid bereikt in deugd als twee vrouwen die in de stad wonen." De nederige asceet ging naar de stad, vond het huis waar de vrouwen woonden en klopte. De vrouwen ontvingen hem met vreugde en hij zei: "Ik ben uit de woestijn gekomen om u te zoeken om van uw goede daden te leren. Vertel me over hen en verberg niets." De vrouwen antwoordden verbaasd: "Wij leven met onze mannen, en wij hebben niet zulke deugden." Maar de heilige bleef aandringen, en de vrouwen vertelden hem toen: "We zijn met twee broers getrouwd. Na vijftien jaar in één huis te hebben samengewoond, hebben we geen enkel kwaadaardig of beschamend woord uitgesproken, en we hebben nooit ruzie met elkaar gemaakt. We vroegen onze echtgenoten om ons toe te staan een vrouwenklooster te betreden, maar ze waren het daar niet mee eens. We hebben gezworen geen enkel wereldlijk woord te spreken tot onze dood." De heilige Macarius verheerlijkte God en zei: "In werkelijkheid zoekt de Heer geen maagden of getrouwde vrouwen, en geen monniken of leken, maar waardeert hij de vrije wil van een persoon, en aanvaardt deze als de daad zelf. Hij schenkt aan ieders vrije wil de genade van de Heilige Geest, die werkzaam is in een individu en het leven leidt van allen die verlangen om gered te worden." Tijdens de jaren van het bewind van de Ariaanse keizer Valens (364-378), werden Sint Macarius de Grote en Sint Macarius van Alexandrië onderworpen aan vervolging door de volgelingen van de Ariaanse bisschop Lucius. Ze namen beide Oudsten in beslag en zetten ze op een schip en stuurden ze naar een eiland waar alleen heidenen woonden. Door de gebeden van de heiligen werd de dochter van een heidense priester bevrijd van een boze geest. Hierna werden de heidense priester en alle inwoners van het eiland gedoopt. Toen hij hoorde wat er was gebeurd, vreesde de Ariaanse bisschop een opstand en stond hij de Ouderen toe terug te keren naar hun kloosters. De zachtmoedigheid en nederigheid van de monnik transformeerde menselijke zielen. "Een schadelijk woord," zei Abba Macarius, "maakt goede dingen slecht, maar een goed woord maakt slechte dingen goed." Toen de monniken hem vroegen hoe hij goed kon bidden, antwoordde hij: "Het gebed vereist niet veel woorden. Het is nodig alleen maar te zeggen: "Heer, zoals U wilt en zoals U weet, ontferm U over mij." Als een vijand op u zou herfsten, dan hoeft u alleen maar te zeggen: "Here, heb medelijden!" De Heer weet wat voor ons nuttig is en schenkt ons genade." Toen de broeders vroegen hoe een monnik zich moest gedragen, antwoordde de heilige: "Vergeef me, ik ben nog geen monnik, maar ik heb monniken gezien. Ik vroeg hen wat ik moest doen om monnik te worden. Zij antwoordden: "Als een man zich niet terugtrekt uit alles wat er in de wereld is, is het niet mogelijk om een monnik te zijn." Toen zei ik: "Ik ben zwak en kan niet zijn zoals jij bent." De monniken antwoordden: ‘Als je de wereld niet kunt verloochenen zoals wij, ga dan naar je cel en huil om je zonden.’" Sint Macarius gaf een jong man dat monnik wilde worden het advies: ‘Vlucht voor de mensen en je zult gered worden.’ Hij vroeg: "Wat betekent het om mensen te ontvluchten?" De monnik antwoordde: "Ga in uw cel zitten en bekeer u van uw zonden." De heilige Macarius zond hem naar een begraafplaats om de doden te berispen en te prijzen. Toen vroeg hij hem wat ze tegen hem zeiden. Het jonge man antwoordde: "Zij zwegen zowel om te prijzen als om te smaad." "Als u gered wilt worden, wees dan als een dode. Word niet boos als je beledigd wordt, noch opgeblazen als je geprezen wordt." En verder: "Als laster is als lof voor u, armoede als rijkdom, ontoereikendheid als overvloed, dan zult u niet omkomen." Het gebed van de heilige Macarius redde velen in gevaarlijke omstandigheden van het leven en behoedde hen voor schade en verleiding. Zijn welwillendheid was zo groot dat ze over hem zeiden: "Net zoals God de hele wereld ziet, maar de zondaars niet tuchtigt, zo bedekt Abba Macarius ook de zwakheden van zijn naaste, die hij zonder te zien en zonder te horen leek te zien." De monnik leefde tot zijn negentigste. Kort voor zijn dood verschenen de heiligen Antonius en Pachomius aan hem, die de vreugdevolle boodschap van zijn vertrek in negen dagen naar het eeuwige leven brachten. Nadat hij zijn discipelen had opgedragen de kloosterregel en de tradities van de Vaders te bewaren, zegende hij hen en begon hij zich voor te bereiden op de dood. De heilige Macarius vertrok naar het gezegde van de Heer: "In Uw handen, o Here, beveel ik mijn geest aan." Abba Macarius bracht zestig jaar door in de woestijn en was dood voor de wereld. Hij bracht het grootste deel van zijn tijd door in een gesprek met God, vaak in een staat van spirituele opname. Maar hij hield nooit op te huilen, zich te bekeren en te werken. De diepe theologische geschriften van de heilige zijn gebaseerd op zijn eigen persoonlijke ervaring. Vijftig Spirituele homilieën en zeven ascetische verhandelingen overleven als de kostbare erfenis van zijn spirituele wijsheid. Verschillende gebeden die door de heilige Macarius de Grote zijn gecomponeerd, worden nog steeds door de kerk gebruikt in de gebeden voor de slaap en ook in de ochtendgebeden. Het hoogste doel en doel van het man, de vereniging van de ziel met God, is een basisprincipe in de werken van de heilige Macarius. De heilige beschrijft de methoden voor het bereiken van de mystieke gemeenschap en vertrouwt op de ervaring van de grote leraren van het Egyptische kloosterleven en op zijn eigen ervaring. De weg naar God en de ervaring van de heilige asceten van vereniging met God wordt geopenbaard aan het hart van elke gelovige. Het aardse leven heeft volgens de heilige Macarius slechts een betrekkelijke betekenis: de ziel voorbereiden, haar in staat stellen het hemelse Koninkrijk waar te nemen en in de ziel een verwantschap met het hemelse vaderland tot stand brengen. "Voor hen die werkelijk in Christus geloven, is het noodzakelijk om de ziel te veranderen en te transformeren van haar cadeau van de gedegradeerde natuur in een andere, goddelijke natuur, en om opnieuw gevormd te worden door de kracht van de Heilige Geest." Dit is mogelijk, als we werkelijk geloven en God werkelijk liefhebben en al Zijn heilige geboden hebben nageleefd. Als iemand die zich bij de doop aan Christus heeft verloofd, het goddelijke licht van de cadeau niet zoekt en ontvangt in het geestenleven, "dan wordt hij, wanneer hij van het lichaam vertrekt, afgescheiden in de gebieden van het duister aan de linkerkant. Hij gaat niet het Koninkrijk der hemelen binnen, maar heeft zijn einde in de hel met de duivel en zijn engelen" (homilie 30:6). In de leer van de heilige Macarius bepaalt de innerlijke werking van het Christelijke de omvang van zijn waarneming van goddelijke waarheid en liefde. Ieder van ons verkrijgt verlossing door genade en de goddelijke gave van de Heilige Geest, maar om een volmaakte mate van deugd te bereiken, die noodzakelijk is voor de assimilatie van deze goddelijke gave door de ziel, is alleen mogelijk "door geloof en door liefde met de versterking van de vrije wil." Zo erft de Christelijke het eeuwige leven "evenzeer door genade als door waarheid". Verlossing is een goddelijk-menselijke handeling, en we bereiken volledig spiritueel succes "niet alleen door goddelijke kracht en genade, maar ook door het volbrengen van de juiste arbeid." Aan de andere kant is het niet alleen binnen "de mate van vrijheid en zuiverheid" dat we tot de juiste zorg komen, het is niet zonder "de medewerking van de hand van God boven". De deelname van het man bepaalt de werkelijke toestand van zijn ziel, waardoor hij geneigd is tot goed of kwaad. Als een ziel die nog in de wereld is, niet de heiligheid van de Geest bezit voor groot geloof en voor gebed, en niet streeft naar de eenheid van goddelijke gemeenschap, dan is zij ongeschikt voor het hemelse koninkrijk. De wonderen en visioenen van de zalige Macarius zijn vastgelegd in een boek van de priester Rufinus, en zijn Leven werd samengesteld door de heilige Serapion, bisschop van Tmuntis (Neder-Egypte), een van de vermaarde werkers van de kerk in de vierde eeuw. Zijn heilige relikwieën bevinden zich in de stad Amalfi, Italië.