Dragonfly Moon Tissuepapier

Grief is als een libellen, zo breekbaar en zo klein, maar het houdt een gewicht in, dat de sterkste herfst kan maken. De maan boven schijnt helder, terwijl ik de nacht in de gaten houd. En hoewel de wereld nu vreedzaam lijkt, kan ik dit sombere zicht niet schudden. Mijn hart is zwaar met de pijn, het verlies dat ik niet kan verklaren. En hoewel ik mijn tranen probeer te verbergen, stromen ze als moonshine in de regen. Maar midden in al mijn pijn danst een libellen in het licht, zijn vleugels een schilderij in de lucht, een symbool van de vlucht van de natuur. Ik word eraan herinnerd dat er in het verdriet ook momenten van schoonheid kunnen zijn, zoals libellen in het maanlicht, en herinneringen die schijnen als dauw.