Edo no Hana Kodomo Asobi "Hachibankumi-Wagumi" Golfheadcover

De meeste Japanse gebouwen waren gemaakt van hout, dus de steden Edo van de 17e eeuw tot de 19e eeuw werden vaak getroffen door grote branden. Destijds was de brandbestrijdingsmethode vernietiging, wat betekent dat de verspreiding van vuur voorkomen moet worden door de huizen rond de brandplaats te vernietigen. In het begin was er echter slechts een brandweerbrigade georganiseerd door samurai die weinig wist van de huisstructuur, zodat het moeilijk was om huizen efficiënt te vernietigen. Naast de samurai-brandweer werd in 1658 een nieuwe brigade gevormd, "Machi-bikeshi" genaamd. De meeste leden van "Machi-bikeshi" waren bouwvakkers genaamd "Tobi", die gespecialiseerd waren in het werken op hoge plaatsen, zodat ze huizen efficiënt konden slopen vanwege hun bekendheid met de huisstructuur. "Machi-bikeshi" bestaat uit subgroepen: "Iroha-gumi", met 48 squads, en drie andere groepen, "Kita-gumi", "Naka-gumi" en "Minami-gumi". De westelijke kant van de Sumida-rivier werd verzorgd door "Iroha-gumi", en de oostelijke kant werd bedekt door "Kita-gumi", "Naka-gumi" en "Minami-gumi". Elke groep gebruikte "matoi" en "nobori" als symbolen van de groep. Dit ontwerp is gebaseerd op Ukiyo-e in het bezit van de National Diet Library in Japan. Het is de inishiki-e (gekleurde houtblokafdruk), genaamd "Edo no Hana Kodomo asobi", gemaakt door Yoshitora Utagawa, een ukiyo-e-kunstenaar rond 1858. Dit afbeelding op het product show een brandweerman van "Hachibankumi-Wagumi", een korps in "Iroha-gumi". In het verleden waren nishiki-e zoals brandweerlieden en bijin-ga (mooie vrouwen) populair als souvenirs van de stad Edo. De meeste gebouwen in de oude stad Edo hadden dichte daken die gemakkelijk in brand konden worden gestoken. Op dat moment had alleen samurai het recht om gepantserde daken te hebben, en de bewoners mochten dit materiaal niet gebruiken omdat het ongeschikt werd geacht voor hun status. Ten slotte adviseerde "Oooka-Echizen no Kami" in 1717 dat de bewoners ook betegelde daken gebruiken om brand te voorkomen. De pijlers van hun oorspronkelijke gebouwen waren echter niet duurzaam om met tegels te worden omgesprongen, zodat de bewoners hun dak niet gemakkelijk konden vervangen. Een van de redenen waarom het aantal hoesjes in brand in dit tijdperk niet afnam, zou de slechte financiële situatie van de bewoners kunnen zijn.