Een nieuwe functie van StrongMen Eugen Sandow Body Foto Afdruk

De muzikale lucht van de muziekzaal hing zwaar, dik met de geur van zweet en anticipatie. Mijn spieren, tot in de puntjes geperfectioneerd door jaren van meedogenloze training, voelden een vertrouwde trommel onder mijn huid. Toch knagde een onrust naar me. Eugen Sandow, dezelfde naam die rillingen over de ruggengraat veroorzaakte en ontzag opwekte, begon zich...muf te voelen. De menigte, eens verrukt door mijn tentoonstellingen van rauwe energie, leek een beetje minder enthousiast. — Zelftwijfel, een slang waarvan ik dacht dat hij lang overwonnen was, gerold rond mijn hart. Ik, de 'Sandow the Magnificent', het sterkste man ter wereld, werd voorspelbaar. Toevallig sloop ik op een draadbare bank, mijn blik viel op een gechipt beeldje van Hermes, de boodschappengod, en veroverde halverwege de pas. Zijn gedaante, een perfecte harmonie van kracht en genade, leidde tot een gedachte. De menigte verlangde niet alleen naar brute macht, maar ook naar een vleugje goddelijk, onbereikbaar. Maar hoe kan je dat vertalen naar een pose die zowel over kracht als... allure sprak? — Uren bloedden in de nacht als frustratie gemonteerd. De klassieke poses; de beeldvormige dubbele biceps, de borstpuffende laterale spreiding; voelde zich moe. Toen, met een kreun dat weerklonk in de holle zaal, sloeg de inspiratie toe. Ik hing naar voren, mijn linkerarm draaide achter mijn rug om, de krachtige spieren van mijn latissimus dorsi bundelden uit protest. Mijn rechterarm schoot omhoog, de machtige deltaspier die gespannen was terwijl mijn vuist mijn voorhoofd schampte. De pose hield een spanning die de onrust weerspiegelde die in mij opkwam, maar toch... voelde het anders. Krachtig, ja, maar ook vreemd suggestief. — Een langzame glimlach spreidde zich over mijn gezicht uit. Het was niet alleen een verhaaltje over kracht. Het was misschien een krijgerskoning met zijn borst als gebaar van dominantie, het lendendoek met luipaardprint. Een tegemoetkoming aan de flamboyante smaak van toen. Hij hintte op een oerkracht, een sensualiteit die onuitgesproken bleef maar trilde in de lucht. — De volgende nacht, toen de schijnwerper insloeg, zwelde de muziek op, en de elektriciteit barstte in de lucht, ik viel in de pose. De stilte die volgde was oorverdovend, dus een rimpeling van verbazing, een geruis dat in een gebrul afgleed. Vrouwen wier gezichten doortrokken van een vreemde mix van ontzag en nog iets anders, schreeuwden hun goedkeuring. Mannen, hun ogen die bleven hangen op de manier waarop de stof over mijn dijen straalde, bonkten hun vuisten tegen de relingen. "Sandow!" blaasden ze, het gezang echoën door de zaal. — "The Victorious One" noemden ze de nieuwe pose. Het ging niet meer alleen om pure kracht. Het was een prestatie, een zorgvuldig ontworpen afbeelding dat speelde volgens een nieuw verlangen in het publiek. De menigte werd wild, hun bewondering werd vernieuwd. Eugen Sandow, de sterke man, was een icoon geworden, een figuur die de grenzen tussen macht en schoonheid vervaagde. En het begon allemaal met een stoffig beeldje, een flikkering van zelftwijfel, en een vleugje...showmanschap. Vanaf die nacht was elke nieuwe pose een uitdaging, een zoektocht om de grenzen te verleggen, om de magie van de "Sandow" levend te houden. — Dit afbeelding uit 1902 is afkomstig uit Australië en is nu in het publieke domein omdat de auteursrechtduur is verstreken.