Er was eens met een schattige krabbennaam Kiko Keramische Knop

Er was eens, in het uitgestrekte, blauwe deel van de oceaan, een kleine krab genaamd Kiko. Kiko was niet zoals de andere krabben die zich in koraalspleten verstopten en zich verstopten - hij hield van zwemmen. Zijn benen waren niet gebouwd voor snelheid, maar zijn hart was gebouwd voor vriendelijkheid. Op een ochtend, toen het zonlicht door de golven stroomde, zag Kiko een baby-zeepaardje verstrikt in zeewier. Het kleine beestje was bang en kon zich niet bewegen. Andere vissen zwommen voorbij zonder het te merken, maar Kiko peddelde over met al zijn kracht. "Maak je geen zorgen," zei Kiko zachtjes. "Ik zal je helpen." Met behulp van zijn kleine maar slimme klauwen knipte Kiko zachtjes het zeewier weg, voorzichtig om het zeepaardje niet te laten schrikken. Toen de baby vrij was, gaf het een vreugdevolle draai en maakte de schaal van Kiko los.