Fantasieten: op het Zee kurk Onderzetters

"Dus ik zwem, tot iets me zachtjes aanraakte. Het was een kleine boot die naast me zweeg. Hoe het daar kwam, kon ik niet vertellen, maar het roos en zonk op de wateren, en bleef me aanraken in zijn herfst, alsof ik met een menselijke wil moest laten weten dat ik hulp kreeg. Het was een kleine homokleurige boot, schijnbaar bedekt met zweefende schalen zoals die van een vis, allemaal briljante regenboogtinten. Ik liep erin op en lag onderin, met een gevoel van voortreffelijke repose. Toen tekende ik een rijk, zwaar, paars doek dat naast mij stond. En, nog steeds, wist ik, door het geluid van de wateren, dat mijn schors snel verder op de vlucht was. Ik vond echter geen van de stormachtige bewegingen die het zee had gedemonstreerd toen ik het van de kust hield, ik opende mijn ogen. Ik keek eerst boven me de diepe violette hemel van een warme zuidelijke nacht. Toen ik mijn hoofd optilde, zag ik dat ik snel zeilde op een zomerse zee, aan de laatste grens van een zuidelijk schemerlicht. De opstand van de zon schoot nog zijn langste stralen boven de horizon-golven neer, en trok ze niet in. Het was een eeuwigdurend schemerlicht. De sterren, geweldig en serieus, zoals de ogen van kinderen, bleven liefdevol naar de wateren gericht. De weerkaatste sterren binnen leken omhoog te drijven, alsof ze wilden om hun embraces te ontmoeten. Maar toen ik naar beneden keek, ontmoette een nieuw wonder mijn uitzicht. Want, vaag onthuld onder de golf, vlokte ik boven mijn hele verleden. Maar zo onlosmakelijk waren de visioenen, waarvan ik soms dacht dat ik op een oppervlakkig zee zeilde, en dat vreemde rotsen en bossen van zee-planten mijn oog bezoedelden, genoeg om te worden getransformeerd door de magie van de fantasy in bekende objecten en regio's." - Phantastes, van George MacDonald