Genie Benisseur van Assyrië en Mesopotamische god Reisbeker

The Rebellion of Ashnan: A Twisted Ending with Archaeological Twists De lucht hing zwaar in de grote publiekshal van het paleis van Sargon II. Stofmotten dansten in de gouden schachten van het zonlicht schuin door de met rook gevulde lucht. De ooit schitterende muurschilderingen, eeuwen later zorgvuldig opgegraven door archeologen, verbeelden glorieuze veldslagen, nu ontsierd door schrootsporen en de schil van onzichtbare entiteiten. — Sargon II, zijn eens trotse blik gedimd van uitputting, stond opstandig te midden van het wrak. Zijn ooit glanzende harnas, zorgvuldig gerestaureerd van fragmentarische stukken opgegraven in het Assyrische hartland, was gedeukt en saai, als weerspiegeling van de wanhoop die aan zijn hart knaagde. Tegenover hem dreigde een monsterlijke figuur; Ashnan, de corrupte geest. Weg was de welwillende beschermer; in de plaats daarvan, een groteske samensmelting van chaos, zijn vorm die verschuift en flikkert als een vlam in een stervende wind. — De priesteres van Ishtar, haar stem hees van het zingen van vergeten gebeden bewaard op kleitabletten onlangs ontcijferd, lag verkreukeld aan de voet van de dais. De andere priesters, hun gezichten omgevormd in angst, waren al lang bezweken voor het gekmakende gefluister van Uttu, de oude entiteit van chaos die zich had gewerkt tot in Ashnan. — Volstrekte stilte hing in de lucht, alleen gebroken door de rafelige gapen van de koning. Toen weerklonk er een huiveringwekkend gegniffel door de hal. Ashnans stem, een grotesk koor van gefluister en geklaag, vulde de kamer. — "Een dappere poging, Sargon," verknalde het. "Maar verzet is nutteloos. De leegte is het feest van de honger en de mensheid." — Sargon, gedreven door een wanhopige liefde voor zijn volk, hief zijn zwaard op, een legendarisch wapen samengesteld uit gefragmenteerde bronzen stukken en geknipte inscripties begraven onder het paleis. De eens heilige gloed, zoals beschreven in oude teksten, flikkerde nu grillig. "Nooit!" brulde hij, met zijn stem een opstandige echo in de verlaten hal. — Hij hing, knipperde met een mes, maar Ashnan bewoog met onnatuurlijke snelheid, en zette de koning opzij als een vlieg. Sargon sloeg tegen een pilaar, zijn visie vervaagde aan de randen. Een donkere lach vulde de lucht toen Ashnan over hem heen keek. — Plotseling stroomde er een golf van kou en buitenaards leven door Sargon. Een wanhopig pleidooi voor overwinning, voor overleving, barstte uit zijn lippen, een pleidooi dat niet gericht was op de welwillende goden die hij ooit aanbad. Op dat moment van totale wanhoop omarmde hij het gefluister van Uttu, een duister pact verzegeld in bloed en wanhoop. — De duisternis verorberde Sargon. Toen het licht terugkwam, gloeiden zijn ogen met een onnatuurlijk groen vuur. Zijn harnas, ooit gedeukt en saai, straalde met een onheilig licht. Hij was een schip geworden voor Uttu's macht, een verwrongen kampioen tegen de goden die hij ooit diende. — Een huiveringwekkende glimlach over Sargon's gezicht. "De goden hebben jullie gefaald", boomde hij, zijn stem doordrenkt met de kracht van Uttu. "Maar ik, met de ware kracht van de leegte, zal een nieuw tijdperk inluiden!" — Met een golf van zijn hand stak een golf van donkere energie de kop op, die de resterende priesters verslindde en de grote zaal instortte. Het ooit zo trotse paleis werd een graf, een monument voor de dag dat de mensheid viel, niet voor een demon uit de onderwereld, maar voor een koning die verdorven was door het verleidelijke gefluister van de leegte. — Uttu's invloed, gekanaliseerd door Sargon, verspreidde zich naar buiten, een donker getij die het land overspoelde. De goedwillende genieën, overweldigd door de corrupte macht van de koning, trokken zich terug en hun afbeeldingen op paleismuren werden cryptische waarschuwingen voor toekomstige generaties. De wereld stortte in een tijdperk van waanzin, geregeerd door een koning die ooit een bastion van orde was, nu een marionet die danst naar de melodie van een vergeten kwaad. Het gefluister van de leegte weerklonk over het land, een beangstigende belofte van een nooit eindigende nacht. — Eeuwen later stuitten archeologen, die de verspreide fragmenten van de Assyrische geschiedenis minutieus in elkaar verzamelden, op het begraven paleis. Ze ontcijferden de cryptische tablets en de gefragmenteerde muurschilderingen en begonnen de ware kosten van het pact van Sargon te begrijpen. Hun opgravingen werden een grimmige herinnering; het gefluister van de leegte kon weer opduiken, en de mensheid zou voor altijd op haar hoede zijn tegen de duisternis die onder het oppervlak van onze schijnbaar geordende wereld op de loer lag.