Grizzly Beer Zandsteen Onderzetter

Een sepia getint digitaal schilderij van een grizzly beer. Het grizzly-beer, een variëteit van het bruine beer (Ursus arctos) is een groot beer dat verspreid is over een groot deel van Noord-Eurazië en Noord-Amerika. Hij kan 660 tot 1720 lbs (300 tot 780 kg) wegen. Hoewel het verspreidingsgebied van het bruine beer is gekrompen, en het plaatselijk is uitgestorven, blijft het een soort die door de IUCN als het minst zorgwekkend wordt genoemd, met een totale populatie van ongeveer 200.000. De belangrijkste verspreidingsgebieden zijn Rusland, de Verenigde Staten (voornamelijk in Alaska), Canada, de Karpaten (vooral Roemenië, maar ook Oekraïne, Slowakije, enz.), de Balkan, Zweden en Finland, waar het dier de nationale soort is. Het bruine beer is het meest verspreide van alle beren. De ondersoort (Ursus arctos horribilis) komt voor in een groot deel van Alaska, behalve op enkele eilanden. Ze komen ook voor in Rusland, Noord-China, Noord-Japan, Europa, western Canada en in beperkte delen van het noordwesten van de Verenigde Staten. Bruine beren symboliseren Alaska zoals afgebeeld op de achterkant van de wijk en op de staatsvlag (Ursa Major - The Big Dipper). Ze zijn ook belangrijk voor inheemse Alaskanen, lokale bewoners, jagers, vissers, fotografen en wandelaars. Het woord "grizzly" in zijn naam verwijst naar "grizzled" of grijze haren in zijn vacht, maar toen natuuronderzoeker George Ord het beer in 1815 formeel benoemde, begreep hij het woord verkeerd als "grisly", om zijn biologische Latijnse specifieke of subspecifieke naam "horribilis" te produceren. Bruine en grizzly beren worden geclassificeerd als dezelfde soort, hoewel er opmerkelijke verschillen tussen hen zijn. De beren van Kodiak (bruine beren uit de Kodiak Archipel) zijn geclassificeerd als een aparte ondersoort (U. a. middendorffi) van die op het vasteland (U. a. horribilis) omdat ze sinds de laatste ijstijd ongeveer 12.000 jaar geleden geïsoleerd zijn van andere beren. "Bruine beren" leven meestal langs de zuidkust van de staat, waar ze toegang hebben tot een seizoensgebonden overvloed aan paaizalm. De kustgebieden bieden ook een rijke variëteit aan vegetatie die ze kunnen gebruiken als voedsel en een milder klimaat. Hierdoor kunnen ze groter worden en in hogere dichtheden leven dan hun "grizzly" neefjes in het noorden en binnenland. Om verwarring zo veel mogelijk te voorkomen wordt in dit rapport de term "bruin beer" gebruikt om alle leden van Ursus arctos aan te duiden. Het bruine beer lijkt op zijn naaste verwanten het zwarte beer (U. americanus) en het polaire beer (U. maritimus). Bruine beren zijn meestal groter dan zwarte beren, hebben een meer opvallende schouderbult, minder opvallende oren en langere, rechte klauwen. Polaire beren zijn vergelijkbaar in grootte met bruine beren aan de kust, maar zijn meer gestroomlijnd, zonder de bult. De verschillende vormen van deze beren zijn aanpassingen aan hun specifieke levensstijl. Lange klauwen zijn nuttig bij het graven van wortels of het uitgraven van kleine zoogdieren, maar zijn niet efficiënt voor het klimmen van bomen. De spiermassa en botstructuur van de bult zijn aanpassingen voor het graven en voor het bereiken van uitbarstingen van snelheid die nodig zijn voor het vangen van elanden of kariboe. Kleur is geen betrouwbare sleutel om deze beren te onderscheiden, omdat zwarte en bruine beren veel kleurfasen hebben en polaire beren bont kunnen hebben gekleurd. Zo kan zwart bont van beer zwart, bruin, roodachtig of zelfs grijstinten en wit zijn, terwijl bruine beren kleuren variëren van donkerbruin tot zeer licht blond. Het gewicht van bruin beer varieert per leeftijd, geslacht, locatie en tijd van het jaar. Beren wegen ongeveer een pond (0,5 kg) bij de geboorte en worden volwassen op 6-jarige leeftijd. Volwassen mannetjes zijn meestal 30-50% groter dan vrouwen. Een grote man kan tot 1.500 lbs (680 kg) wegen in kustgebieden of tot 500 lbs (227 kg) in binnengebieden. Beren wegen het minst wanneer ze in het voorjaar uit hun hol komen en kunnen hun gewicht met meer dan 50% verhogen tijdens de late zomer en herfst. Het grootste bruine beer dat ooit werd gedood, had een schedel van 46 cm (17,9 inch) en 33 cm (12,8 inch) breed. Een dergelijk beer zou, wanneer het op zijn achterpoten staat, meer dan 10’ (3,0 m) groot zijn. Bruine beren hebben een uitzonderlijk acuut reukvermogen dat hoger is dan dat van honden. In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht zijn beren niet bijziend. Hun gezichts- en gehoorvermogen is vergelijkbaar met dat van de mens. Ze kunnen lopen in korte uitbarstingen tot 40 mph (64 kph) en zijn uitstekende zwemmers. Volgens alle indicaties zijn beren zeer intelligent en hebben de meesten individuele persoonlijkheden. Levensgeschiedenis Cubs worden geboren in het hol in januari en februari. Tweelingen komen het meest voor, maar nestgrootte kan variëren van 1 tot 4. Wanneer de welpen in juni opduiken, wegen ze tot 15 lbs (7 kg) en verkennen ze actief hun wereld onder constant toezicht van hun moeders. Moeders kunnen welpen woedend beschermen, maar minder dan de helft van de welpen overleeft dit. Gezinnen blijven meestal 2 of 3 jaar bij elkaar en na het scheiden van vrouwen blijven welpen meestal in de buurt van de plaats waar ze zijn opgegroeid, terwijl mannetjes verder weg gaan. De meeste bruine beren zijn na 5 jaar volwassen, maar vrouwen produceren vaak pas later een nest. Het paringseizoen is in het voorjaar (mei tot juli) en ze zijn serieel monogaam (hebben één partner tegelijk, maar meerdere per jaar). Het oudste bruine beer in Alaska was een vrouw van 39 jaar oud, het oudste van 38. De populaties beren in Alaska zijn gezond en productief. De dichtheid is afhankelijk van de kwaliteit van het milieu. In gebieden met een lage productiviteit, zoals op de noordelijke helling van Alaska, is uit onderzoek gebleken dat de beer slechts één beer per 300 mi2 (777 km2) bedraagt. In gebieden met een overvloed aan voedsel, zoals het Alaska schiereiland, Kodiak en het Admiraliteitseiland, zijn dichtheden gevonden tot een beer per vierkante mijl (2,6 km2). In het midden van Alaska, zowel ten noorden als ten zuiden van de Alaska Range, is de beer dichtheid meestal gemiddeld, ongeveer één beer per 15-25 mi2 (39-65 km2). Deze getallen betekenen niet dat elk beer zoveel grondgebied heeft voor zijn eigen exclusieve gebruik. Het gebied dat door elk individueel beer wordt ingenomen overlapt die van veel andere beren. Grizzlies zijn normaal gesproken solitaire, actieve dieren, maar in kustgebieden komen de grizzly's samen langs beken, meren, rivieren en vijvers tijdens de zalmkuit. Om de twee jaar produceren vrouwen (zeugen) één tot vier jongen (meestal twee) die klein zijn en slechts ongeveer 500 gram wegen (één pond). Een zeug is beschermend voor haar nageslacht en zal aanvallen als ze denkt dat ze of haar welpen bedreigd zijn.Inhoud De meeste vrouw grizzlies wegen 330 - 770 pond (150 - 350 kg), terwijl de mannetjes gemiddeld 500 - 1000 pond (230 - 450 kg) wegen. Pasgeboren beren mogen minder dan 500 gram wegen. Hoewel de kleur varieert van blond tot bijna zwart, is grizzly beren vacht meestal bruin van kleur met witte punten. Een uitgesproken spierbult komt voor op hun schouders die hun voorste ledematen versterkt om te graven en te rennen; ze kunnen snelheden bereiken van 35 mph (55 km/u). Voedsel Bruine beren zijn zeer aanpasbaar en net als mensen consumeren ze een breed scala aan voedingsmiddelen. Veelgebruikte voedingsmiddelen zijn zalm, bessen, grassen, zaaigoed, koe pastinaak, grondeekhoorns, aas en wortels. In veel delen van Alaska zijn bruine beren geschikte roofdieren van elanden en kariboes, vooral pasgeborenen. Beren kunnen ook worden aangetrokken door ondeugdelijk opgeslagen voedsel, afval en huisdieren. Hoewel bruine beren in de natuur over het algemeen solitair zijn, komen ze vaak in grote groepen voor in geconcentreerde voedergebieden, zoals zalmkuitbraken, richels, open vuilnisbelten of op walviskarkassen. Hierdoor hebben ze een ingewikkelde taal- en sociale structuur ontwikkeld om hun gevoelens te uiten en serieuze gevechten te minimaliseren. Deze voedingsconcentratiegebieden bieden ook mogelijkheden voor mensen om beren te bekijken. Winterslaap: In de winterslaap wanneer voedsel niet beschikbaar of schaars is, komen de meeste bruine beren in de tuinen en slapen door de winterslaap. Hoewel dit geen echte winterslaap is, worden hun lichaamstemperatuur, hartslag en andere stofwisselingssnelheden drastisch verlaagd. Terwijl ze in het hol niet eten, drinken, urineren of defeceren. De drachtige vrouwen zijn meestal de eerste die in de herfst in de holte terechtkomen. Deze vrouwen, met hun pasgeboren welpen, zijn de laatste die de holen verlaten. Volwassen mannetjes daarentegen komen later in de dij en komen eerder naar voren dan de meeste andere beren. In de noordelijke gebieden kunnen beren tot 8 maanden in de dichte winterslaap doorbrengen, terwijl in gebieden met relatief zachte winters, zoals Kodiak, sommige beren de hele winter actief blijven. Conflicten met mensen Grizzlies worden door sommige experts beschouwd als de meest agressieve beren, zelfs volgens de normen van bruine beren. In tegenstelling tot de kleinere zwarte beren, zijn de volwassen grizzlies te groot om te ontsnappen aan de dreiging door in bomen te klimmen, dus ze reageren op gevaar door hun grond te staan en hun aanvallers af te weren. Verhoogde agressiviteit helpt ook vrouw grizzlies om het overleven van hun jongen tot de reproductieve leeftijd beter te garanderen. Moeders die welpen verdedigen zijn het meest vatbaar voor aanvallen, aangezien ze verantwoordelijk zijn voor 70% van de dodelijke verwondingen aan mensen. In het verleden hebben beren met andere grote roofdieren geconcurreerd om voedsel, wat ook een verhoogde agressie bevordert. Grizzly beren vermijden normaal contact met mensen. Ondanks hun duidelijke lichamelijke troeven en mogelijkheden, uitzichten ze mensen bijna nooit als prooi; beren jagen zelden actief op mensen. De meeste grizzly beer aanvallen zijn het gevolg van een beer dat is verrast op zeer korte afstand, vooral als het een voorraad voedsel te beschermen, of vrouw grizzlies beschermen van hun nakomelingen. In dergelijke situaties kunnen eigendommen beschadigd zijn en kan het beer de persoon fysiek letsel toebrengen. Bruine beren en mensen kunnen naast elkaar bestaan zolang we beren met respect behandelen en zoveel mogelijk leren over hun behoeften en gedrag. Basisregels voor de veiligheid van beren zijn: ga nooit naar een beer, observeer ze alleen van een veilige afstand, vermijd verrassende beren, ren niet voor beren en blijf uit de buurt van kadavers waarop beren aanspraak maken. In het land van beer kunnen kampeerders conflicten met beren tot een minimum beperken als ze voedselgeuren verminderen, voedsel en afval veilig stellen, zodat beren het niet kunnen krijgen, elektrische hekken gebruiken en niet hoeven te kamperen op beren reisroutes. Het bekijken van beren wordt doorgaans als "niet-consumptief" beschouwd, maar kan ernstige gevolgen hebben voor de populaties van beren als het niet correct wordt uitgevoerd. De meeste kijkers komen voor op plaatsen waar beren samenkomen bij geconcentreerde voedselbronnen die cruciaal zijn voor hun overleving. Als sommige beren deze gebieden mijden omdat mensen er zijn, krijgen die beren mogelijk niet het vet en eiwit dat ze nodig hebben om de komende winter door te komen. Het beheer van het menselijk gedrag in dergelijke gebieden is net zo belangrijk voor de verdere gezondheid van de beren als het beheer van de jacht op beren. Reproduction Grizzly beren hebben een van de laagste reproductieve aantallen van alle landzoogdieren in Noord-Amerika. Dit is te wijten aan tal van ecologische factoren. Grizzly-beren worden pas volwassen als ze minstens vijf jaar oud zijn. Na de paring met een mannetje in de zomer, vertraagt het vrouw de inplanting van het embryo tot de winterslaap, waarbij een miskraam kan optreden als het vrouw niet de juiste voedingsstoffen en calorie-inname krijgt. Gemiddeld produceren vrouwen twee welpen in een nest en zorgt de moeder voor de welpen gedurende maximaal twee jaar, tijdens welke de moeder niet zal paren. Na het verlaten van de jongen of na het afmaken van de jongen mogen de vrouwen, afhankelijk van de milieuomstandigheden, gedurende drie of meer jaar geen nieuw strooisel produceren. Mannelijke grizzly beren hebben grote gebieden, tot 1500 m2 (4.000 km2), waardoor het moeilijk is om een vrouw geur te vinden in zulke lage bevolkingsdichtheid. Ecologische rol Het grizzly-beer heeft verschillende relaties met zijn ecosysteem. Een van die relaties is een mutualistisch relatie met vlezige vruchtdragende planten. Nadat de grizzly de vrucht heeft geconsumeerd, worden de zaden verspreid en uitgescheiden in een kiemkrachtige toestand. Sommige studies hebben aangetoond dat het kiemsucces inderdaad toeneemt doordat zaden samen met voedingsstoffen in de ontlasting worden afgezet. Dit maakt grizzly beren belangrijke zaadverdelers in hun leefgebieden. Bij het foerageren op boomwortels, planten bollen of grondeekhoorns roeren beren de grond. Dit proces helpt niet alleen grizzlies toegang te krijgen tot hun voedsel, maar verhoogt ook de soortenrijkdom in alpiene ecosystemen. Een gebied dat zowel beer graaft als ongestoord land heeft een grotere plant diversiteit dan een gebied dat gewoon ongestoord land bevat. Samen met de toenemende soortenrijkdom zorgt bodemverstoring ervoor dat stikstof uit de lagere bodemlagen wordt opgegraven en maakt stikstof gemakkelijker beschikbaar in het milieu. Een gebied dat is gegraven door het grizzly beer heeft aanzienlijk meer stikstof dan een ongestoord gebied. Stikstof fietsen wordt niet alleen vergemakkelijkt door grizzlies graven voor voedsel, het wordt ook bereikt via hun gewoonte om zalmkarkassen in de omliggende bossen te dragen. Gebleken is dat het loof van sparrenbomen binnen 1.600 voet (500 m) van de stroom waar de zalm is verkregen, stikstof bevat die afkomstig is van de zalm waarop de beren azen.Deze stikstofinstromen in het bos houden rechtstreeks verband met de aanwezigheid van grizzly beren en zalm. Grizzlies reguleren direct de prooipopulaties en helpen ook overbegrazing in bossen te voorkomen door de populaties van andere soorten in de voedselketen te beheersen. Een onderzoek in Grand Teton National Park in Wyoming toonde aan dat wolven en grizzly beren werden verwijderd, waardoor de populaties van hun herbivore prooien toenamen. Dit veranderde de structuur en dichtheid van de planten in het gebied, waardoor de populatiegrootte van trekvogels afnam. Dit levert bewijs dat grizzly beren een sleutelroofdier vertegenwoordigen, met een grote invloed op het hele ecosysteem dat ze bewonen. Inspanningen voor natuurbehoud In 2008 waren er naar schatting 16.014 grizzly-beren in de populatie van Brits-Columbia. Sinds 2002 staan grizzly beren op de lijst van Special Concern onder het COSEWIC register en worden ze bedreigd geacht onder de U.S. Fish and Wildlife Service. Inspanningen voor natuurbehoud zijn de afgelopen decennia een steeds belangrijker investering geworden, nu de populatiegraad drastisch is gedaald. De aanleg van parken en beschermde gebieden is een van de belangrijkste aandachtspunten die momenteel worden aangepakt om de lage grizzly-beren in Brits-Columbia te helpen herstellen. Een voorbeeld van deze inspanningen is het Khutzeymateen Grizzly Sanctuary aan de noordkust van Brits-Columbia, dat op 44.300 hectare groot is en een belangrijke habitat heeft voor deze bedreigde soort. Regelgeving zoals beperkte toegang voor het publiek en een streng jachtbeleid hebben ervoor gezorgd dat deze locatie een veilige haven is voor lokale grizzlies in het gebied. Bij de keuze van de locatie van een beer dat gericht is op het behoud van grizzly's, moet rekening worden gehouden met factoren zoals de kwaliteit van de habitat en de connectiviteit met andere habitatgebieden. Om grizzly-beren in beschermde gebieden zo goed mogelijk te beschermen, moeten er ook regels worden opgesteld zodra het park is opgericht. Deze omvatten over het algemeen een verbod op de jacht en beperkte bezoekmogelijkheden en toegang voor mensen. Het Refuge for Endangered Wildlife op Grouse Mountain in Vancouver is een voorbeeld van een ander soort natuurbescherming voor de afnemende grizzly beer populatie. Het toevluchtsoord is een terrein van vijf hectare dat sinds 2001 fungeert als een thuis voor twee weesdierige grizzly beren. Het doel van dit toevluchtsoord is om het publiek bewust te maken van en te informeren over grizzly-beren, en om een gebied te bieden voor onderzoek naar en observatie van deze afgelegen soort. Een andere factor waarmee momenteel rekening wordt gehouden bij het opstellen van instandhoudingsplannen voor toekomstige generaties zijn antropogene barrières in de vorm van stedelijke ontwikkeling en wegen. Deze elementen werken als obstakels, waardoor het resterende leefgebied van de grizzly-beren gefragmenteerd raakt en genoverdracht tussen subpopulaties wordt voorkomen (bijvoorbeeld Banff National Park). Dit leidt op zijn beurt tot een afname van de genetische diversiteit, waardoor de algehele conditie van de bevolking afneemt. In het licht van deze kwesties bevatten de plannen voor natuurbehoud vaak migratiecorridors door middel van lange stroken "parkbos" om minder ontwikkelde gebieden te verbinden, of door middel van tunnels en viaducten over drukke wegen. Met behulp van GPS-kraagtracering kunnen wetenschappers onderzoeken of deze inspanningen daadwerkelijk een positieve bijdrage leveren aan het oplossen van het probleem. Tot op heden blijken de meeste corridors zelden te worden gebruikt, zodat momenteel sprake is van genetische isolatie, die kan leiden tot inteelt en dus een verhoogde frequentie van schadelijke genen door genetische drift. De huidige gegevens suggereren dat vrouw grizzly-beren onevenredig minder waarschijnlijk zijn dan mannetjes om deze gangen te gebruiken, wat de toegang tot paren kan voorkomen en het aantal nakomelingen kan verminderen. De jacht in trofeeën veroorzaakt een onbalans tussen mannetjes en vrouwen, aangezien oudere mannetjes vooral worden gezocht om te worden bejaagd vanwege hun grootte. De jacht op oudere mannetjes creëer zorgt voor een gebrek aan evenwicht tussen mannen en vrouwen binnen een gebiedsspecifieke populatie. Door het doden van oudere beren op hun eigen territorium kunnen andere mannetjes migreren en aanspraak maken op het territorium van het late beer. Oudere mannelijke beren zullen welpen hebben gehad met bestaande vrouw beren in de regio. Dit kan ertoe leiden dat het pas gemigreerde mannelijke beer mogelijk een bron van kindermoord wordt voor welpen van de aanwezige vrouwen en het laat-mannelijke beer. Over het algemeen proberen vrouwen deze geïmmigreerde mannetjes te vermijden, waardoor de voortplantingssnelheid van het vrouw daalt tot ongeveer drie tot vier welpen per paringsseizoen.