Groene draak drijven op het licht van de sterren bier etiket

Kelkai, of zonnezeilers, zijn enorme, vredige wyvern-achtige wezens die rustig tussen de sterren drijven. Ze eten zelden en halen het grootste deel van hun energie uit het licht van de sterren die ze omcirkelen. Ze kunnen fotosynthetiseren omdat ze chloroplasten hebben die doen denken aan bruine algen, met een dubbel membraan dat suggereert dat het oorspronkelijk vrijlevende eukaryoten waren. In tegenstelling tot wat algemeen wordt aangenomen, vindt de meeste fotosynthese plaats in de vleugels, niet in de franjes op de rug. Hun chloroplasten hebben veel van het accessoire pigment Fucoxanthine, waardoor ze hun bruine kleur krijgen. Omdat ze in het vacuüm van de ruimte leven, worden ze blootgesteld aan zeer hoge lichtintensiteiten, die onbeschermde chlorofyl onomkeerbaar zouden beschadigen. Het groen is enkel voor vertoning, speelt het geen rol in fotosynthese. Omdat ze het grootste deel van hun energie op die manier krijgen, eten ze niet veel en krijgen ze het eiwit dat ze nodig hebben van kleine (relatief) planetoïdenhoudende schaaldieren. Als gevolg hiervan hebben ze alleen kiezen om de schelpen van hun prooi te breken, zonder dat ze hoektanden of snijtanden nodig hebben. Ze zijn slecht toegerust voor welke strijd dan ook, ze hebben geen natuurlijke wapens en fragiele lichamen; ze vertrouwen eerder op hun grootte dan op wat dan ook voor defensie. Ze kunnen geen atmosfeer binnendringen, omdat ze zouden worden verpletterd door de druk, maar het stelt hen in staat om te overleven in het vacuüm van de ruimte zonder te decomprimeren. Ze zijn seksueel dimorf, waarbij alleen de mannetjes de grote achterkam hebben. Vrouwen hebben kleinere, tendril-achtige aanhangsels. Ze zijn voornamelijk afhankelijk van geur om voedsel te vinden en zijn een van de weinige dieren die stikstof kunnen ruiken. Hun drie ogen zijn gevoelig voor ultraviolet, maar ze worden slecht ontvangen door het rode deel van het spectrum. Ze zijn zeer lang en leven eeuwenlang. Ze planten zich slechts één of twee keer tijdens hun leven voort en migreren naar binaire systemen om te paaien. Deze wyverns ontlenen hun gemeenschappelijke naam aan de manier waarop ze door de ruimte reizen, omdat er geen lucht is die ze bewegen door hun vleugels aan het licht van de sterren bloot te stellen en de kracht te gebruiken die ontstaat door licht dat ze raakt om te vliegen. Het is een langzame manier van bewegen, maar het vereist nauwelijks energie, dus het is zeer efficiënt. De voorvleugels zijn meestal zichtbaar, de kortere achtervleugels worden gebruikt voor het sturen. Ze kunnen duidelijk niet landen, dus ze slapen in de ruimte, krullen hun vleugels op zodra ze een stabiele baan hebben bereikt. De ‘handen’ op hun achterpoten zijn niet sterk of gevoelig genoeg om te worden gebruikt voor het vasthouden van prooien, ze worden alleen echt gebruikt voor het vasthouden aan asteroïden terwijl ze op zoek zijn naar voedsel.