Henri Marie Raymond de Toulouse-Lautrec-Monfa Poster

Toulouse-Lautrec is samen met Cézanne, Van Gogh en Gauguin bekend als een van de grootste schilders van de Post-Impressionistische periode. Op een veiling van 2005 in Christie's veilinghuis werd een nieuw record gevestigd toen "La blanchisseuse", een vroege schilderij van een jonge wetgever, verkocht voor $22,4 miljoen US Toulouse-Lautrec, werd getekend naar Montmartre, een gebied in Parijs dat beroemd was om zijn boeiende levensstijl en om de jacht van kunstenaars, schrijvers en filosofen. Studie met Bonnat bracht Henri in het hart van Montmartre, een gebied dat hij de komende 20 jaar zelden zou verlaten. Nadat Bonnat in 1882 een nieuwe baan had genomen, verhuisde Henri naar de studio van Fernand Cormon en studeerde ze nog eens 5 jaar. Hier maakte hij de groep vrienden die hij voor de rest van zijn leven zou houden. Het was in die tijd in zijn leven dat hij Emile Bernard en Van Gogh ontmoette. Cormon, wiens opleiding ontspannen was dan die van Bonnat, liet zijn leerlingen Parijs beroven, op zoek naar proefpersonen om te schilderen. In deze periode had Toulouse-Lautrec zijn eerste ontmoeting met een prostituee, die naar verluidt door zijn vrienden werd gesponsord, en dit bracht hem ertoe zijn eerste schilderij te schilderen van de prostituees van Montmarte, een vrouw die Marie-Charlotte heet. Met zijn studies in 1887 nam hij deel aan een expositie in Toulouse onder het pseudoniem "Tréclau", een anagram van de familienaam "Lautrec". Later tentoonstelde hij in Parijs met Van Gogh en Louis Anquetin. Van 1889 tot 1894 nam Henri regelmatig deel aan het salon "Onafhankelijke Kunstenaars". Hij maakte verschillende landschappen van Montmarte. Het was in dit tijdperk dat de '' opende. De tuin van Monsieur Pere Foret waar Toulouse-Lautrec een reeks aangename plein-air schilderijen uitvoerde van Carmen Gaudin, hetzelfde rode-hoofdmodel dat in de Laundress voorkomt (1888). Toen de nabijgelegen cabaret zijn deuren opende, werd Toulouse-Lautrec opgedragen een reeks posters te produceren. Zijn moeder was uit Parijs vertrokken en terwijl Henri nog steeds een regulier inkomen van zijn familie had, waardoor posters hem een eigen levensonderhoud boden. Andere kunstenaars keken naar het werk, maar Henri was zo aristocratisch dat het hem niet kon schelen. Daarna hield de cabaret een stoel voor hem gereserveerd en liet hij zijn schilderijen zien. Een van de bekende werken die hij voor de en andere Parijse nachtclubs schilderde, zijn afbeeldingen van de zanger Yvette Guilbert; de danseres Louise Weber, die bekend staat als de schandalige La Goulue ("De Glutton"), die het "Franse Kan" creëerde, en de veel subtielere danseres Jane Avril. Lautrec werd vaak gemokkeld voor zijn korte staat en zijn fysieke uiterlijk, en dit bracht hem ertoe zijn zweren in alcohol te doen verdrinken. In het begin was dit gewoon bier en wijn, maar zijn smaak breidde zich snel uit. Hij was een van de opmerkelijke Parisiërs die van Amerikaanse popcocktails genoten, Frankrijk was een natie van wijnpuristen. Hij zou feestjes in zijn huis hebben op een vrijdagavond en zijn gasten dwingen om hen te proberen. De uitvinding van de cocktail "Aardbeving" of "Tremblement de Terre" wordt toegeschreven aan Toulouse-Lautrec, een krachtig mengsel met halve zeebodem en halve cognac (in een wijngoblet, 3 delen Absinthe en 3 delen Cognac die soms met ijsblokjes worden geserveerd of worden geschud in een cocktailshaker gevuld met ijs). In 1893 begon het alcoholisme van Lautrec zijn tol te eisen. Terwijl de mensen om hem heen begonnen te beseffen hoe ernstig zijn aandoening was, waren er geruchten over een syfilis-infectie. Tot slot, in 1899, werden zijn moeder en een groep betrokken vrienden hem kort geïnstitutionaliseerd. Hij was zelfs zover gegaan dat hij een stok had waarin hij alcohol kon verbergen zodat hij te allen tijde een drink op hem kon hebben. Gedurende zijn hele carrière, die minder dan 20 jaar duurde, creëerde Toulouse-Lautrec 737 canvases, 275 waterverven, 363 prints en posters, 5.084 tekeningen, wat keramisch en bevlekt glaswerk, en een onbekend aantal verloren werken. Zijn schuld aan de impressionisten, met name de meer figuurlijke schilders Manet en Degas, is duidelijk. Zijn stijl werd ook beïnvloed door de klassieke Japanse houtafdrukken die populair werden in kunstcirkels in Parijs. In de werken van Toulouse-Lautrec kunnen veel parallellen worden gezien met Manet's losgemaakte barmaïde in A Bar bij de Folies-Bergère en de balletdansers achter de schermen van Degas. Hij uitblonk in het vastleggen van mensen in hun werkomgeving, met de kleur en de beweging van het cadeau van het gaas-nachtleven, maar de glamour werd weggestript. Hij was meesterlijk in het vastleggen van crowdscènes waarin de figuren zeer geïndividualiseerd zijn. Op het moment dat ze werden geschilderd, konden de individuele figuren in zijn grotere schilderijen worden geïdentificeerd door alleen silhouette, en de namen van veel van deze personages zijn geregistreerd. Zijn behandeling van zijn onderwerp, of het nu gaat om portretten, scènes van het Parisiaanse nachtleven of intieme studies, is beschreven als zowel sympathiek als onverschillig. Toulouse-Lautrec's geschoolde schilderstijl, die zeer lineair is en de contour sterk benadrukt. Hij gebruikte de verf vaak in lange, dunne penseelstreken die vaak een groot deel van het bord waarop ze zijn geschilderd, zouden laten zien. Veel van zijn werken kunnen het best als tekeningen in gekleurde verf worden beschreven. The (French for Red Mill) is een cabaret die in 1889 is gebouwd door Joseph Oller, die ook eigenaar was van de Olympia in Parijs. In de buurt van Montmartre in de buurt van het arrondissement van het rode licht in Parijs op de Boulevard de Clichy in het 18de arrondissement, wordt de rode windmolen op het dak aangebracht. Het is het bekendst als de spirituele geboorteplaats van de moderne vorm van de blik-kan-dans. Het blik-kan (beter niet met een koppelteken verbonden, zoals in het originele Frans: cancan) wordt vandaag hoofdzakelijk beschouwd als een fysisch veeleisende muziekhans, uitgevoerd door een koruslijn van vrouw dansers die kostuums met lange rokken, onderrokken, en zwarte kousen draag, die hoorzittingen terug naar de modes van de jaren 1890. De belangrijkste kenmerken van de dans zijn het optillen en manipuleren van de rokken, met veel schopende en suggestieve lichaamsbewegingen.