Het 10e Legioen van Julius Caesar - Pet van Rome

De 10e was de meest geliefde, gevierde en gedecoreerde van alle legioenen van Julius Caesar. Toen Gaius Julius Caesar in 61 v.Chr. in Hispania Ulterior (verder Spanje) aankwam als gouverneur van de regio, realiseerde hij zich al snel dat het nodig was om de gebieden in zijn westen en noordwesten (cadeau) te onderwerpen, en om dit te bereiken rekruteerde hij een derde Legioen om toe te voegen aan de twee die hij al onder zijn bevel had. Dit 10e Legioen, dat volledig uit Spanjaarden bestond – die bekend stonden als een van de zwaarste mannen in de bekende wereld, zo niet de zwaarste – was het eerste Legioen dat Julius Caesar ooit persoonlijk had gerekruteerd en gevormd. Als rauwe rekruten bleek de 10e die zomer zowel sterk als zeer loyaal aan Caesar te zijn. In 58 v.Chr., bij het begin van wat de Gallische veldtocht zou worden, was de 10e een van de vier legioenen die Caesar meenam uit Spanje, en de eenheid was onmiddellijk instrumenteel in de Slag bij Arar en Bibracte toen Caesar de Helvetii onderwierp en hun massale migratie naar western-Gallië stopte. De Gallische stammen vroegen Caesar vervolgens om zijn hulp tegen Ariovistus, koning van de Duitse Suebi-stam. Koning Ariovistus, die niet wist wat hij moest doen met Caesar en zijn legioenen, stelde een vredesconferentie voor, maar wetende dat Caesars cavalerie voornamelijk bestond uit Aedian (een Gallische stam) hulptroepen waarvan de loyaliteit aan Caesar twijfelachtig was, drong erop aan dat elke kant alleen vergezeld moest worden door bereden troepen. Maar in afwachting van de redenering van Ariovistus beval Caesar een groep van de Aediërs om te ontstijgen en had legionairs vanaf de 10e rit in hun plaats. Dit voorval verdiende het Legioen zijn bijnaam Equestris (bereden), begon zijn reputatie als Caesars persoonlijke lijfwacht en gaf zijn mannen een groot gevoel van trots en kameraadschap met hun generaal. Kort daarna was de 10e verantwoordelijk voor het redden van drie van Caesars andere legioenen van vernietiging tegen de Nerviërs in 57. De 10e zou blijven dienen onder Caesar met een onberispelijke onderscheiding en dapperheid gedurende de Gallische Campagne, beide invasies van Brittania, en zijn Burgeroorlog met Gnaeus Pompeiius Magnus (Pompeius). De eenheid zou altijd de gevaarlijke en strategisch belangrijke rechterflank in de strijd bezetten. Tijdens de beslissende Slag bij Pharsalus gaf Pompeius zijn cavalerie expliciete orders om de 10e - toen algemeen bekend als "Caesars Legioen" - af te snijden van de rest van Caesars leger en het te vernietigen. De 10e versloeg de cavalerie van Pompeius en hield de rechterflank vast zoals ze altijd deden toen hun generaal de rest van het leger van Pompeius op de vlucht joeg. Tegen het einde van de zomer van het jaar 45 hadden de mannen van de 10e bijna zeventien jaar gediend. Caesar – onder wie ze voor hun hele bestaan hadden gemarcheerd – ontsloeg hen vervolgens en gaf hen de substantiële bonussen die hij hen had beloofd. Maar toen de rekrutering in heel Italië doorging voor de geplande Parthische Campagne van de Caesar – een die veel groter en complexer zou zijn geweest dan enige in de geschiedenis van Rome – en de Ides van maart naderden in 44 voor Christus, nam bijna elke veteraan van de 10e opnieuw dienst voor nog eens 16 jaar onder hun geliefde generaal.