Het Poster Pioneer Zephyr 1934

Op www.railphotoexpress.biz - The Pioneer Zephyr 1934. De Pioneer Zephyr is een dieseltreinstel voor treinreizigers die bestaat uit spoorwagens die permanent zijn uitgerust met Jacobs bogies en die in 1934 door de Boedd Company is gebouwd voor de spoorweg Chicago, Burlington en Quincy (CB&Q), algemeen bekend als de Burlington. De trein had een uitgebreid gebruik van roestvrij staal, werd oorspronkelijk Zephyr genoemd en was bedoeld als promotiemiddel voor de verkoop van personenvervoer per spoor in de Verenigde Staten. De constructie omvatte vernieuwingen zoals het aanbrengen van een schotel (een gespecialiseerd type van vleklassen) om zich aan te sluiten bij het roestvrij staal, en scharnieren om het gewicht ervan te verminderen. Op 26 mei 1934 zette het een snelheidsrecord in voor het reizen tussen Denver, Colorado en Chicago, Illinois, toen het een 1.015 mijl (1.633 km) non-stop "Dawn-to-Dusk"-dash maakte in 13 uur 5 minuten bij een gemiddelde snelheid van 77 km/h (124 km/h) . Voor een deel van de rit bereikte het een snelheid van 112,5 mph (181 km/h), net buiten de toenmalige Amerikaanse landsnelheid van 115 mph (185 km/h). De historische dash inspireerde een film uit 1934 en de bijnaam van de trein, "The Silver Streak". De trein ging op 11 november 1934 over tot de reguliere dienst van inkomsten tussen Kansas City, Missouri, Omaha, Nebraska en Lincoln, Nebraska. Het exploiteerde deze en andere routes tot zijn pensionering in 1960, toen het werd gedoneerd aan het Chicago Museum of Science and Industry, waar het openbaar wordt getoond. De trein wordt over het algemeen beschouwd als de eerste succesvolle stroomlijnaar op de Amerikaanse spoorwegen. De eerste Zephyr werd op 9 april 1934 voltooid door Budd Company, aangedreven door een 8-cilinder, 600-paardenvermogen (447 kW), 8-201-A model-Winton-motor. Net als de dieselelektrische locomotieven die de stoomlocomotief snel op Amerikaanse spoorwegen verplaatsten, aangedreven deze motor een elektrische generator; de elektriciteit die hij genereerde werd vervolgens toegevoerd aan elektrische tractiemotoren die verbonden waren met de assen in de fronttruck van de trein. De machinist zat in een klein compartiment in de neus van de trein, vlak voor de eerste bestuurder. Achter de motor in de eerste carrosserie lag een 30 voet (9,1 m) lange kantoor. Het tweede carrosserie bestond uit een kleine bagagesectie en een korte buffet en een 20-personenbussectie. Het derde en laatste carrosserie in de trein, zoals oorspronkelijk gebouwd, werd gevormd als een halve bus (40 passagierszitplaatsen) en een halve observatiewagen (12 passagierszitplaatsen). De trein had 72 zitplaatsen en kon 50.000 pond (22,7 ton) bagage en expresvracht vervoeren. Het officiële doeken van deze trein vond plaats op 18 april 1934 in het Pennsylvania Railroad's Broad Street Station in Philadelphia, Pennsylvania.