Inuit Kayak

Kayaks (Inuktitut: qajaq) werden oorspronkelijk ontwikkeld door inheemse Arctische mensen die de boten gebruikten om te jagen op binnenmeren, rivieren en kustwateren van de Noordelijke IJszee, de Noord-Atlantische Oceaan, het Zee van Bering en de oceanen van de Noordelijke Stille Oceaan. Deze eerste kajaks zijn gemaakt van een verstevigde zeehond of van andere dierenhuiden die over een houten lijst zijn uitgestrekt (gemaakt van driftwood, omdat veel van hun habitats geen loopvlak hadden). Kayaks is minstens 4.000 jaar oud. Een kajak (soms veralgemeend als kano) is een kleine door mensen aangedreven boot die van oudsher een bedekt dek heeft, en een of meer cockpit, elke zittende één peddelaar die een dubbele peddel slaat. De cockpit is bedekt met een spuitdek (rok) dat de binnenkant van de boot (en het onderlichaam van de paddler) droog houdt. Het sproeidek of een soortgelijke waterdichte bekleding bevestigen stevig aan de randen van de cockpit, voorkomt dat water door golven of spray binnenkomt, en maakt het in sommige boten mogelijk de kajak te rollen, de boot te kapseizen en in beweging te brengen zonder dat het water vult of de passagier wegspuit. Sommige moderne kayaks hebben het traditionele ontwerp op verschillende manieren gewijzigd, zoals het verwijderen van cockpit's, het plaatsen van de peddel(s) boven op de boot, het opblazen van luchtkamers rond de boot en het vervangen van padels door andere voortstuwingsmethoden. Kayaks zijn in het algemeen onderscheiden van kano's door de zittende positie van de peddelaar en het aantal blades op de peddel. In een kajak staat de pedelaar naar voren gericht, met een dubbele peddel vooraan. In een kano staat de pedelaar naar voren gericht en zit of knielt in de boot, met behulp van een enkel bladeserver. In sommige delen van de wereld, zoals het Verenigd Koninkrijk, worden kajakken beschouwd als een subtype van kano's.