Iraakse staatsmunt van het heraldry-symbool briefkaart

Historisch gezien werden ze gebruikt door messeners om ze te identificeren, los van vijandelijke soldaten. Op het vasteland van Europa konden de commissarissen boerenwapens aannemen. In tegenstelling tot zegels en emblemen hebben wapenlagen een formele beschrijving die wordt uitgedrukt als een blazon. In de 21ste eeuw worden wapenlagen nog steeds gebruikt door allerlei instellingen en individuen (zo hebben verschillende universiteiten richtlijnen over hoe hun wapenhoeken kunnen worden gebruikt en hoe hun gebruik kan worden beschermd). De kunst om wapens te ontwerpen, weer te geven, te beschrijven en op te nemen wordt heraldry genoemd. Het gebruik van wapenlagen door landen, staten, provincies, steden en dorpen wordt heraldry als burgerlijk heraldry genoemd. In de heraldische tradities van Engeland en Schotland had een individu, in plaats van een familie, een wapen. In deze tradities zijn wapenlagen legale goederen die van vader op zoon worden overgedragen; vrouwen en dochters kunnen ook wapens beren die zijn aangepast om hun relatie met de huidige wapenhouder aan te geven . Niet-gedifferentieerde wapens worden slechts door één persoon op een bepaald tijdstip gebruikt. Andere nakomelingen van de oorspronkelijke drager kunnen de voorouderlijke armen alleen met enig verschil beren: gewoonlijk een kleurverandering of de toevoeging van een onderscheidende lading. Een van die kosten is het etiket, dat in Brits gebruik (buiten de Koninklijke Familie) nu altijd het merk van een erfgenaam is. Wegens hun belang bij de identificatie, met name bij zegels op juridische documenten, was het gebruik van wapens streng gereguleerd; er zijn nog maar weinig landen die dit vandaag nog steeds doen . Dit is uitgevoerd door herders en het onderzoek naar wapenlagen wordt daarom "heraldry" genoemd. Sommige andere tradities (zoals de Poolse heraldry) zijn minder restrictief, waardoor bijvoorbeeld alle leden van een dynastisch huis of familie dezelfde armen kunnen gebruiken, hoewel een of meer elementen aan het hoofd van het huis kunnen worden voorbehouden. Op termijn verspreidde het gebruik van wapenschilden zich van militaire entiteiten naar onderwijsinstellingen en andere instellingen. Volgens een artikel van een ontwerpinstituut "is de moderne logo en het zakenleven geëvolueerd van de gevechtsstandaard en het militaire uniform van de middeleeuwse tijd". In zijn boek The Visual Culture of Violence in the Late Middle Ages betoogt Valentin Groebner dat de afbeeldingen die zijn samengesteld uit wapenlagen in veel hoesjes zijn ontworpen om een gevoel van macht en kracht over te brengen, vaak in militaire termen. De auteur Helen Stuart betoogt dat een bepaalde wapenlaag een vorm van zakelijke logo was. Musea op het middeleeuwse wapenschild wijzen er ook op dat ze als symbool kunnen worden gezien als voorcursors voor de bedrijfslogo's van de moderne samenleving, die worden gebruikt voor de vorming van een groepsidentiteit. Het Amerikaanse Great Seal wordt vaak het wapen van de Verenigde Staten genoemd. de zon ("paleways of 13 stuks, argent and gules; een chef, azure") is opzettelijk ongepast om het symbolische getal 13 te behouden. De meeste Amerikaanse staten hebben over het algemeen zeehonden, die de rol van wapenschild vervullen. De staat Vermont (opgericht als de onafhankelijke republiek Vermont) volgt echter de Amerikaanse conventie om een zegel te gebruiken voor de waarmerking van officiële staatsdocumenten en heeft ook een eigen aparte wapenmantel. Veel Amerikaanse sociale partners en minderheden, met name universiteitsorganisaties, gebruiken wapens in hun symboliek. Deze wapens verschillen sterk in hun mate van gehechtheid aan de Europese heraldische traditie. Organisaties die buiten de Verenigde Staten met het Amerikaanse lidmaatschap zijn opgericht, kunnen ook een wapenschild hebben. Rooms-katholieke diocesen en kathedralen hebben een wapen. Merk op dat niet alle persoonlijke of collectieve insignes heraldic zijn, hoewel zij vele eigenschappen kunnen delen. De vlaggen worden bijvoorbeeld gebruikt om schepen (waar ze tekens worden genoemd), ambassades en dergelijke te identificeren, en ze gebruiken dezelfde kleuren en design die in de heraldry voorkomen, maar worden meestal niet herkenbaar geacht. Een land kan zowel een nationale vlag als een nationale wapenmantel hebben, en de twee lijken misschien helemaal niet op elkaar. De vlag van Schotland (St Andrew's Cross) heeft bijvoorbeeld een witte zoutoplossing op een blauw veld, maar de koninklijke armen van Schotland hebben een rode leeuw in een dubbele tang op een goud (of) veld. Het Vaticaan heeft zijn eigen wapen. Aangezien de Papoea niet erfelijk is, tonen de inzittenden hun persoonlijke armen en die van hun kantoor. Sommige Popes kwamen uit armlastige (nobele) families; anderen hebben tijdens hun loopbaan in de kerk bewapeningsjassen aangenomen . Het laatste verwijst doorgaans naar hun levensideaal, of naar specifieke Pontificale programma's.[11] Een bekend en wijdverbreid voorbeeld van de laatste tijd was het wapen van paus Johannes Paulus II. Zijn selectie van een grote letter M (voor Mary) op zijn wapen was bedoeld om de boodschap van zijn sterke Mariaanse toewijding uit te dragen. Rooms-katholieke gedichten krijgen ook een wapen toegewezen. Een Basilica- of papalkerk krijgt ook een wapen, dat meestal op het gebouw wordt getoond. Deze kunnen worden gebruikt in landen die anders geen heraldische hulpmiddelen gebruiken. In Schotland is de Lord Lyon King of Arms strafrechtelijk bevoegd om de wapenwetten te handhaven. In Engeland, Noord-Ierland en Wales is het gebruik van wapens een kwestie van burgerlijk recht en wordt het wapenarsenaal geregeld. In verband met een geschil over de uitoefening van het gezag over de officieren van de bewapening verklaarde Arthur Annesley, 1st Earl of Anglesey, Lord Privy Seal op 16 juni 1673 dat de bevoegdheden van de graaf Marshal waren "om alle zaken te bestellen, te berechten en te bepalen die van invloed zijn op de wapens, op het recht, de eer en de chivalerie; wetten, verordeningen en statuten opstellen voor de goede regering van de wapenambtenaren; de benoeming van functionarissen voor de vacatures bij het wapencollege; de wapenambtenaren te straffen en te corrigeren voor wangedrag bij de executie van hun plaatsen". Voorts werd verklaard dat geen octrooien op wapens of tekenen van bekwaamheid mogen worden verleend en dat geen augmentatie, wijziging of toevoeging aan wapens mag plaatsvinden zonder toestemming van de graaf Marshal. Tegenwoordig wordt de term "wapen" vaak op twee verschillende manieren gebruikt. In sommige toepassingen kan het wijzen op een volledig wapenfeit of op een heraldische prestatie, die verschillende elementen omvat — meestal een krest die op een helm zit en op een schild zit; andere gemeenschappelijke elementen zijn supporters die het schild vasthouden en een motto (onder Engeland, boven Schotland). Sommige mensen gebruiken ten onrechte "wapen" of "armen" om te verwijzen naar het escutcheon (d.w.z. het schild zelf) of naar een van de verschillende design die in één schild kunnen worden gecombineerd. (Merk op dat de krest een specifiek deel is van een heraldische prestatie en dat de "crest of arms" een slechte naam hebben.) Het "wapen" wordt vaak voorzien van een mechanisme - een motto, een embleem of een ander teken dat wordt gebruikt om de drager van anderen te onderscheiden. Als een motto deel uitmaakt van de verwezenlijking, heeft het soms wat bestraffende verwijzing naar de naam van de eigenaar. Een apparaat verschilt van een badge of cognizance hoofdzakelijk omdat het een persoonlijk onderscheid is, en niet een badge die achtereenvolgens door leden van het zelfde huis wordt gedragen. Heraldry is het beroep, de studie, of de kunst om wapens te bedenken, toe te kennen en op te blazen en zich uit te spreken over kwesties van rang of protocol, zoals uitgeoefend door een wapenambtenaar. Heraldry is afkomstig van Anglo-Norman herald uit de Germaanse verbinding *harja-waldaz, "legercommandant". Het woord heeft in zijn algemeenheid betrekking op alle aangelegenheden die verband houden met de taken en verantwoordelijkheden van de wapenambtenaren. Aan de meesten, niettemin, is heraldry de praktijk om, lagen van wapens en badges te ontwerpen, te tonen, te beschrijven en te registreren. Historisch gezien wordt het vaak omschreven als "de kustlijn van de geschiedenis" en "de bloemkool in de tuin van de geschiedenis." De oorsprong van heraldry ligt in de noodzaak om deelnemers in de gevechtsstrijd te onderscheiden wanneer hun gezichten verborgen waren door ijzeren en stalen helmen. Uiteindelijk ontwikkelde een formeel systeem van regels zich tot steeds complexere vormen van heraldry. Het systeem van blazoning-wapens dat vandaag in Engelstalige landen wordt gebruikt, is ontwikkeld door de wapenambtenaren in de Middeleeuwen. Dit omvat een gestileerde beschrijving van het escutcheon (schild), de kreeft, en, als cadeau, supporters, mottenes, en andere insigniënten. Er zijn bepaalde regels van toepassing, zoals de tinctuur, en een goed begrip van deze regels is een sleutelelement voor de kunst van de heraldroge. De regels en de terminologie verschillen van land tot land, er waren inderdaad verschillende nationale stijlen ontwikkeld tegen het einde van de Middeleeuwen, maar er zijn een aantal aspecten die zich internationaal uitbreiden. Hoewel heraldry bijna 900 jaar oud is, is het nog steeds erg in gebruik. Veel steden in Europa en in de wereld maken nog steeds gebruik van wapens. Persoonlijk heraldry, zowel wettelijk beschermd als rechtmatig aangenomen, wordt nog steeds over de hele wereld gebruikt. Er bestaan Heraldische samenlevingen om onderwijs en begrip voor dit onderwerp te bevorderen. Irak (uitgesproken /ɪˈræk/ of /ɪˈrɑːk/, Arabisch: ا ل ر ق Al-Irāq), officieel de Republiek Irak (Arabisch: Ar-al Gumhuriyah al Iraqiya.م.ة ج ر (info) Jumhūrīyat Al-Irāq, Koerdisch: ه: ك م ی ع , Komara Îraqê[2] Assyrian: ܥ ܪ ܩ), ook bekend als Mesopotamia[3], is een land in Western-Azië dat het grootste deel van het noordwestelijke deel van de Zagros-bergketen, het oostelijke deel van de Syrische woestijn en het noordelijke deel van de Arabische woestijn overspant.[4] Irak grenst aan Jordanië in het westen, Syrië in het noordwesten, Turkije in het noorden, Iran in het oosten en Koeweit-Arabië en Saudi-Arabië in het zuiden. . Irak heeft een smal deel van de kustlijn van 58 km (35 mijl) aan de noordelijke Perzische Golf. De hoofdstad Bagdad (Arabisch: ب غ ا ‎ Baġdād) bevindt zich in het midden-oosten van het land. Twee grote rivieren, de Tigris en de Euphrates, lopen door het centrum van Irak en stromen van noord naar zuid. Deze bieden Irak landbouwkundig geschikt land en contrasteren met het steppe- en woestijnlandschap dat het grootste deel van Western-Azië bestrijkt. Historisch gezien was Irak in Europa bekend bij het Griekse exoniem "Mesopotamia" (Land tussen de rivieren); na de oprichting van het Koninkrijk Irak in 1932 werd het land bekend onder het oude endoniem "Irak". Irak heeft sinds het zesde millennium voor Christus voortdurend opeenvolgende beschavingen. De regio tussen de rivieren Tigris en Euphrates is de bakermat van de beschaving, de geboorteplaats van het schrijven en het wiel. Irak is gedurende zijn lange geschiedenis het centrum geweest van de Akkadische, Assyrische, Babylonische, Hellenistische, Parthische, Sassanid- en Abbasid-rijken en een deel van de Achaemenid, Roman, Rashidun, Umayyad, Mongol, Ottoman en de Britse rijken[5].[6] Beginnend met de invasie in 2003, een multinationale coalitie van strijdkrachten, voornamelijk Amerikaans en Brits, bezet Irak. De bezetting eindigde toen de soevereiniteit werd overgedragen aan de Iraakse interim-regering in juni 2004. Inmiddels is via een referendum een nieuwe grondwet voor Irak goedgekeurd en is een nieuwe regering van Irak gekozen. Sommigen betwisten of Irak de facto soeverein is (zie Iraakse soevereiniteit, betrekkingen tussen de Verenigde Staten en Irak). Irak reageerde op de invasie door raketaanvallen van het SCUD tegen Israël en Saudi-Arabië te lanceren. Hoessein hoopte dat het Israëlische leger door Israël aan te vallen in de oorlog zou worden opgenomen, die volgens hem een anti-Israëlisch sentiment in de buurlanden van de Arabische landen zou oproepen en die landen ertoe zou aanzetten Irak te steunen. De gok van Hussein is echter mislukt, aangezien Israël met tegenzin een eis van de VS aanvaardde om uit het conflict te blijven om de spanningen te vermijden. De Iraakse strijdkrachten werden snel vernietigd en uiteindelijk aanvaardde Hussein het onvermijdelijke en gelastte hij de terugtrekking van de Iraakse strijdkrachten uit Koeweit. Voordat de troepen werden teruggetrokken, heeft Hussein hen echter opgedragen de olievelden van Koeweit te saboteren, waardoor honderden putten werden verwoest, wat een economische en ecologische ramp in Koeweit tot gevolg had. Na de beslissende militaire nederlaag, het akkoord over een staakt-het-vuren op 28 februari en de politieke manoeuvres, bleef de VN-Veiligheidsraad aandringen op aanvaarding van eerdere resoluties van de VN-Veiligheidsraad, zoals vermeld in UNSCR 686. In april werd in UNSCR 687 erkend dat de soevereiniteit van Koeweit was hersteld en werd de speciale commissie van de Verenigde Naties voor Irak (UNSCOM) opgericht. Twee dagen later voegde UNSCR 688 eraan toe dat Irak een einde moet maken aan de gewelddadige onderdrukking van etnische en religieuze minderheden. De nasleep van de oorlog heeft het Iraakse leger, met name de luchtmacht, verwoest. In ruil voor vrede werd Irak gedwongen alle chemische en biologische wapens die het in bezit had, te ontmantelen en een einde te maken aan elke poging om kernwapens te creëer of te kopen, die gewaarborgd moest worden door de wapeninspecteurs van de VN die de ontmanteling van deze wapens konden evalueren. Tot slot zou Irak sancties moeten krijgen als het geen van de eisen zou stellen. Kort na het einde van de oorlog in 1991 hebben sjiitische moslims en Koerdische Irakezen geprotesteerd tegen het regime van Hussein, met als gevolg een intifada. Hussein reageerde met gewelddadige onderdrukking van sjiitische moslims en de protesten eindigden.[38] Geschat wordt dat wel 100.000 mensen zijn omgekomen.[39] De VS, het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk hebben, op grond van UNSCR 688, de Iraakse no-fly zones ingesteld om de Koerdische en sjiitische bevolking te beschermen tegen aanvallen van het vliegtuig van het regime van Hussein. De Iraakse keuken heeft een lange geschiedenis, die ongeveer 10.000 jaar teruggaat - naar de Sumerianen, Akkadiërs, Babyloniërs, Assyriërs en Oude Perzen.[104] Tablets die zich bevinden in oude ruïnes in Irak, recepten van show die in de tempels zijn geprepareerd tijdens religieuze festivals - de eerste koekjes in de wereld. Mesopotamia was de thuisbasis van veel geavanceerde en zeer geavanceerde beschavingen op alle kennisgebieden, met inbegrip van de culinaire kunsten[104]. Het was echter in het middeleeuwse tijdperk toen Bagdad de hoofdstad van het Abbasid-kalifaat was, dat de Iraakse keuken zijn zeeniveau bereikte[104]. De Iraakse keuken bevat onder meer groenten zoals aubergine, tomaat, okra, uien, aardappel, courgette, knoflook, pepers en Spaanse peper, granen zoals rijst, bulgurtarwe en gerst, peulvruchten en peulvruchten zoals linzen, chickpees als en cannellini, vruchten zoals datums, rozijnen, abrikozen, vijgen, druiven, meloenen, pomegranaat en citrusvruchten, met name citroen en limoen. Andere essentiële Iraakse culinaire benodigdheden zijn boter, olijfolie, olijven, tamarind, vermicelli, tahini, pistachios, amandelen, honing, datumstroop, yoghurt en roos, kaas zoals baladi, feta en halloumi, kruiden en specerijen zoals cinnamon, cardamom, fenugreek, cumin, oregano, saffron, bazerne, harat, sumac en za'atar. Net als andere landen in Western-Azië zijn kip en vooral lammeren het favoriete vlees. De meeste gerechten worden geserveerd met rijst - gewoonlijk Basmati, gekweekt in de moerassen van Zuid-Irak[104] Bulghur tarwe wordt in veel gerechten gebruikt - die sinds de tijd van de Ancient Assyrians in het land een basisproduct is.[104] De maaltijden beginnen met eetluiers en salades, de zogenaamde Mezze. Onder de populaire gerechten bevinden zich Kebab (vaak gemarineerd met knoflook, citroen en specerijen, vervolgens gegrilleerd), Shawarma (gegrilde broodschroot, vergelijkbaar met Döner kebab), Bamia (lamsvlees, okra en tomatensreet), Quzi (lamsvlees met rijst, amandelen, rozijnen en specerijen), Falafel (gebakken met patenten) amba en salade in pita), Kibbeh (gehakt vlees met bulgur of rijst en specerijen), Masgouf (gegrilde vis met peper en tamarind) en Maqluba (rijst, lamsvlees, tomaat en glansschaal). Ook gekke groenteschotels zoals Dolma en Mahshi zijn populair.