Jane Austen Pride en Prejudice Chapter 1 Cadeaupapier

Het is een waarheid die algemeen wordt erkend, dat één man in het bezit moet zijn van een goed fortuin, in de wil van een vrouw moet zijn. Hoe weinig bekend de gevoelens of uitzichten van zo'n man ook zijn bij zijn eerste komst in een buurt, deze waarheid is zo goed gefixeerd in de hoofden van de omringende families, dat hij beschouwd wordt als het rechtmatige bezit van een of andere van hun dochters. "Mijn beste Mr Bennet," zei zijn dame tegen hem op een dag, "heb je gehoord dat Netherfield Park eindelijk is toegelaten?" De heer Bennet antwoordde dat hij dat niet had gedaan. "Maar het is," gaf ze terug. "Mevrouw Long was hier net en ze vertelde me er alles over." De heer Bennet heeft geen antwoord gegeven. "Wil je niet weten wie het heeft genomen?" huilde ongeduldig op zijn vrouw. "Je wilt het me vertellen, en ik heb er geen bezwaar tegen om het te horen." Dit was een uitnodiging genoeg. "Waarom, beste collega, u moet weten, mevrouw Long zegt dat Nederland wordt ingenomen door een jong man van grote fortuin uit het noorden van Engeland. dat hij maandag in een chaos en vier om de plaats te zien is teruggekomen, en dat hij er zo blij mee was dat hij het onmiddellijk met de heer Morris eens was; dat hij in het bezit zal zijn voor Michaelmas, en dat een aantal van zijn dienaren tegen het einde van de volgende week in het huis zullen zijn." "Hoe heet hij?" "Bingley." "Is hij getrouwd of alleenstaand?" "Oh! Enkel, liefje, om zeker te zijn! Eén man grote fortuin; vierduizend of vijfduizend per jaar. Wat een mooi ding voor onze meisjes!" "Hoe dan? Hoe kan het hen beïnvloeden?" "Beste Mr Bennet," antwoordde zijn vrouw: "Hoe kun je zo vervelend zijn! Je moet weten dat ik aan zijn huwelijk denk." "Is dat zijn ontwerp in de vestiging hier?" “Design! Onzin, hoe kan je dat zeggen? Maar het is zeer waarschijnlijk dat hij verliefd op een van hen kan herfsten, en daarom moet je hem bezoeken zodra hij komt." "Daar zie ik geen gelegenheid voor. U en de meisjes mogen gaan of u kunt ze zelf sturen, wat misschien nog beter zal zijn, want net zoals u zo knap bent als elk van hen, mag de heer Bingley u het beste van het feest vinden." "Mijn beste, je speelt me aan. Ik heb zeker mijn deel van de schoonheid gehad, maar ik doe niet alsof ik nu iets buitengewoon ben. Als een vrouw vijf volwassen dochters heeft, moet ze haar eigen schoonheid opgeven." "In zulke hoesjes heeft een vrouw niet vaak veel schoonheid om aan te denken." "Maar, mijn liefste, je moet inderdaad naar Mr Bingley gaan als hij naar de buurt komt." "Het is meer dan ik wil, ik verzeker je." Maar denk aan je dochters. Denk maar eens na wat een instelling het zou zijn voor een van hen. Sir William en Lady Lucas zijn vastbesloten om te gaan, alleen op die rekening, want in het algemeen bezoeken ze geen nieuwkomers. Je moet gaan, want het zal onmogelijk zijn voor ons om hem te bezoeken als je dat niet doet." "Je bent zeker overnauwgezet. Ik durf te zeggen dat de heer Bingley heel blij zal zijn u te zien. en ik zal een paar regels van u sturen om hem te verzekeren van mijn hartelijke instemming met zijn huwelijk, ongeacht naar keuze van de meisjes; hoewel ik een goed woord moet geven voor mijn kleine Lizzy." "Ik wil dat je zoiets niet doet. Lizzy is niet iets beter dan de anderen; En ik weet zeker dat ze niet half zo knap is als Jane, noch half zo goed gehumord als Lydia. Maar je geeft haar altijd de voorkeur." "Zij hebben geen van hen veel aan te bevelen", antwoordde hij; "zij zijn allemaal gekke en onwetend, net als andere meisjes; Maar Lizzy heeft iets wat sneller is dan haar zussen." "Mr. Bennet, hoe kun je je eigen kinderen zo misbruiken? Je hebt het genoegen me te vervagen. Je hebt geen compassie voor mijn arme zenuwen." "Je vergist me, liefje. Ik heb veel respect voor je zenuwen. Het zijn mijn oude vrienden. Ik heb u de afgelopen 20 jaar met aandacht horen spreken." "Ah, je weet niet wat ik eronder lijden." "Maar ik hoop dat je er overheen zult komen, en dat je live ziet hoe veel jonge mannen van vierduizend per jaar in de buurt komen." "Het zal ons geen nut hebben, als er twintig zouden komen, omdat je ze niet zult bezoeken." "Afhankelijk van het, mijn liefste, dat als er twintig zijn, ik ze allemaal zal bezoeken." De heer Bennet was zo vreemd als een mengeling van snelle onderdelen, sarcastische humor, reserve en caprice, dat de ervaring van drie en twintig jaar ontoereikend was geweest om zijn vrouw zijn karakter te laten begrijpen. Haar geest was minder moeilijk te ontwikkelen. Ze was een vrouw van gemeen begrip, weinig informatie, en onzekere moed. Toen ze ontevreden was, maakte ze zichzelf nerveus. Het bedrijf van haar leven was om haar dochters te laten trouwen. haar troost was bezoek en nieuws . Jane Austen, Pride en Prejudice Hoofdstuk 1