Kruis in de bergen, Friedrich Muismat

Caspar David Friedrich (5 september 1774 - 7 mei 1840) was een 19de-eeuwse Duitse Romantische landschapsschilder, die over het algemeen de belangrijkste Duitse kunstenaar van zijn generatie was. Hij is het meest bekend vanwege zijn vermeende landschappen halverwege de periode, die kenmerkend zijn voor contemplatieve figuren die gedempt zijn tegen nachtskies, ochtendnesten, onvruchtbare bomen of Gothische ruïnes. Zijn voornaamste belang was de gedachte aan natuur, en zijn vaak symbolische en antiklassieke werk probeert een subjectieve, emotionele reactie op de natuur over te brengen. De schilderijen van Friedrich zetten een menselijke aanwezigheid in een verminderd perspectief, in een uitgestrekte landschappen, waardoor de getallen worden gereduceerd tot een schaal die volgens de kunsthistoricus Christopher John Murray "de blik van de kijker richt op hun metafysische dimensie". Friedrich is geboren in de stad Greifswald op het Baltische Zee in de toenmalige Zweedse pommeren. Hij studeerde in Kopenhagen tot 1798, voordat hij in Dresden woonde. Hij kwam van leeftijd in een periode waarin in heel Europa een groeiende teleurstelling met de materialistische maatschappij aanleiding gaf tot een nieuwe waardering van de spiritualiteit. Deze ideale verschuiving kwam vaak tot uiting in een herwaardering van de natuurlijke wereld, aangezien kunstenaars zoals Friedrich, J. M. W. Turner en John Constable natuur wilden afschilderen als een "goddelijke schepping, die moet worden afgezet tegen de kunstvorm van de menselijke beschaving". Het werk van Friedrich bracht hem in een vroeg stadium van zijn carrière bekend, en tegenstanders zoals de Franse beeldhouwer David d'Angers spraken over hem als een man dat "de tragedie van het landschap" had ontdekt. Toch is zijn werk in zijn latere jaren van een gunst gevallen en is hij in onduidelijkheid gestorven. Toen Duitsland in de late 19e eeuw naar modernisering toe ging, karakteriseerde een nieuw gevoel van urgentie zijn kunst en werd Friedrich's denkbeeldige beelden van stilte gezien als de producten van een oude leeftijd. De vroege 20e eeuw bracht een hernieuwde waardering voor zijn werk met zich mee, vanaf 1906 met een tentoonstelling van tweeëndertig van zijn schilderijen in Berlijn. Tegen de jaren '20 waren zijn schilderijen ontdekt door de expressionisten, en in de jaren '30 en '40 tekenden Surrealisisten en aanhangers vaak ideeën uit zijn werk. De opkomst van het nazisme in het begin van de jaren dertig heeft opnieuw geleid tot een heropleving van de populariteit van Friedrich, maar dit werd gevolgd door een scherpe daling, aangezien zijn schilderijen, in samenwerking met de nazi-beweging, werden geïnterpreteerd als een nationalistisch aspect. Pas eind jaren '70 kreeg Friedrich zijn reputatie als icoon van de Duitse Romantische beweging en schilder van internationaal belang. Citaat:Wikipedia