Kustzeemeermin Zee Meisje Bare & Lurking Desires Raamsticker

Het tafereel ontvouwt zich langs een dramatische kustlijn die baadt in het gouden licht van de dageraad. Kronkelige bruine kliffen stijgen op als kolommen, hun gebroken oppervlakken vangen de warme gloed van een zonsopgang die over de hemel bloedt. De meedogenloze oceaan stort neer tegen de kliffen, de witte kappen van de golven contrasteren schril met het diepblauwe water. Deze dynamische diagonale lijn snijdt naar de centrumlinker kant van de illustratie, waardoor een gevoel van beweging en kracht ontstaat. — Afgezet tegen deze dynamische achtergrond zit een solitaire figuur op een kleinere, uitlopende rots. Hier, baden in het gouden licht, is een boeiende zeemeermin, de belichaming van geïdealiseerde schoonheid. Haar vorm is sterk en bochtig, gevormd door een leven doorgebracht met het navigeren door de stromingen en het ontwijken van roofdieren. Haar sterke benen, eindigend in een webbed, vinachtige voeten, hint naar haar leven in het zee. Haar houding is zowel zelfverzekerd als sierlijk, doet denken aan een model, maar toch volledig op haar gemak in haar natuurlijke omgeving. — Ze is versierd met lang krullend groen-grijs haar, verweven met strengen zeewier, dat langs haar rug naar beneden valt. Haar gladde, groengrijze huid schittert in het ochtendlicht. In tegenstelling tot menselijke vrouwen belast door de zwaartekracht, hebben haar borsten een natuurlijke volheid, wat een weerspiegeling is van een leven opgehangen in de drijvende omhelzing van het zee. — Maar de scène neemt een onverwachte wending. In de schaduw van de achtergrond liggen nog twee andere figuren. Hun vormen, verduisterd door duisternis, blijken oudere zeemeerminnen te zijn. Hun gekreukelde gezichten en pezige bouwwerken staan in schril contrast met de jeugdige schoonheid van de centrale figuur. Toch is er een glimp in hun oude ogen, een flikkering van iets dat ver verwijderd is van hun verweerde visioenen. — Een, zijn rug gebogen en knoestig met zeepokken, horloges met een roofzuchtige glinstering. Herinneringen roeren in hem, van een tijd waarin zijn eigen staart hem met dezelfde genade door het water dreef. Nu, zijn bewegingen zijn traag, zijn verlangens een saaie pijn in zijn oude botten. Maar de aanblik van deze jonge schoonheid ontbrandt een vonk, een wanhopig verlangen naar een voorproefje van de levendigheid die zij belichaamt. — De andere, zijn baard, een verwarde knoeiboel van zeewier, laat een laag, gutturaal gniffelen. Hij ziet een ander soort schoonheid, een rauwe, oerallure die de tijd overstijgt. Zijn geest roept afbeeldingen verboden geneugten op, van het verkennen van de diepten van haar vorm op een manier die de oceaan nooit zou kunnen. Een stroom van afgunst traint door hem, een verlangen naar de vitaliteit en het vertrouwen dat ze bezit. — De kunstenaar gebruikt op meesterlijke wijze licht en schaduw om een gevoel van diepte en mysterie te creëer. De warme gloed van de zonsopgang baadt de voorgrond in een gouden licht, terwijl de achtergrond in koele schaduwen verzandt, waardoor de motieven van de oudere zeemeerminnen in het geheim gehuld blijven. De spanning tussen de geïdealiseerde schoonheid van de centrale zeemeermin en de schimmige figuren achter haar dwingt de kijker om te speculeren over de verboden verlangens die onder de oppervlakte sluimeren. — Dit werk van Georg Janny (1864-1935) is in het publieke domein in het land van oorsprong en andere landen en gebieden waar de auteursrechtelijke term het leven van de auteur plus 70 jaar of minder is. Dit werk is in het publieke domein van de Verenigde Staten omdat het werd gepubliceerd (of geregistreerd bij de U.S. Copyright Kantoor) vóór 1 januari 1928.