Legende van Headless Horseman Halloween Ghost Matglas Bierpul

In de eeuwigdurende schemering van Sleepy Hollow, waar huizen gebogen als skeletreuzen en de wind zong vergeten lore, arriveerde Ichabod Crane. Een krakkemikkig man met een voortdurend bezorgde frons, Ichabod was niet veel om naar te kijken. Maar onder zijn draadkale jas, een hart zo zwart als een ravenvleugelslag voor de boeiende Katrina Van Tassel. — Katrina, met haar als gesponnen koper en een glimlach die een geest kon bekoren, was het juweel van Sleepy Hollow. Toch loerde er een sluwe geest achter haar schoonheid, een geest die zijn eigen spreuken kon weven. Haar echte competitie was niet de schurkenmeester, maar Brom Botten, een jeugdvriend met een bloeiende lach en een duisternis in zijn ogen die melk kon stremmen. Geruchten gingen rond over Brom, fluisterend over duistere pacten en verboden rituelen. — Het Van Tassel oogstfeest was een grotesk schouwspel. Jack-o'-lantaarns, gesneden met groteske glimlach, geleefd uit vensterbanken, werpend flikkerende schaduwen op de feestvierders. Een verontrustende blijdschap vulde de lucht terwijl er verhalen werden uitgewisseld, elk meer verschrikkelijk dan de vorige. Ichabod, breed en bleek, luisterde met verrukte aandacht, zijn angst maskeerde een duistere honger. — Gevoed door gestolen rum en grootheidswaanzin, maakte Ichabod zijn stap op Katrina. Maar Katrina, met een sluwe glimlach, leidde hem op een vrolijke achtervolging, speelden met hem als een kat met een in het nauw gedreven muis. Dejected en vernederd struikelde Ichabod de nacht in, om zichzelf oog in oog te zien met de legendarische hoofdloze ruiter. — De achtervolging die volgde was een nachtmerrie die tot leven kwam. De skeletruiter, gehuld in de schaduw, achtervolgde Ichabod met een wraak. Door gedraaide bossen en over mistgehulde velden vluchtten ze, de onstuimige hoofdbeats van de ruiter echoën als een doodsklok. Ichabod, gevoed door terreur, duwde zijn nag tot het uiterste, de smaak van bloed metallic op zijn tong. — Uiteindelijk bereikten ze de overdekte brug, een skeletstructuur gehuld in een nog diepere duisternis. Ichabod, wanhopig, drong zijn paard naar voren. Maar toen hij door de andere kant barstte, kwam hij oog in oog te staan met Brom-Botten, zijn gezicht gebogen in een maniakale grijns. — Toen kwam de schokkende onthulling. Het bleek dat de Ruiter, de spookverhalen, de hele nacht door waren gegaan; het was allemaal een uitgewerkt plan bedacht door Katrina en Brom om Ichabod te vernederen en te elimineren. Wat betreft het hoofd van de Ruiter? Laten we zeggen dat Ichabod nooit het huiveringwekkende gelach is vergeten dat de hele nacht weerklonk toen Brom zijn gruwelijke trofee onthulde: een uitgeholde pompoen, met haar ogen gloeiend van helse licht. Ichabod Crane verdween die nacht uit Sleepy Hollow en liet alleen fluisteringen en geruchten achter in zijn kielzog. Katrina en Brom, hun verdraaide band verstevigde, werden het nieuwe machtspaar van de stad. Maar de legende van de hoofdloze ruiter nam een nieuwe, donkere rand aan. Fluistert sprak niet alleen van een spookachtige achtervolger, maar van een sluw stel dat duisternis als wapen gebruikte, en een stad die voor altijd besmeurd was door hun verwrongen spelletjes. — 1858 schilderij van de kunstenaar John Quidor (1801-1881), Origineel in publiek domein.