liefdesthema uit titanic...

Ik nam onlangs poochie voor een wandeling op een van mijn te frequente reizen naar maximale veiligheid. Ik ken niemand daar, ik hou van de koekjes en praat met de maniacs. Hoe dan ook, terwijl ik wachtte op mijn beurt, werd mijn aandacht getrokken door dit nogal onzenuwende zicht... Wat mijn perceptie verdraaide weet ik niet zeker, maar iets was niet juist. Een van de twee heren leek erg blij om handen vast te houden, de andere leek niet zeker. Ik dacht dat ze misschien avant-guarde artiesten waren die een opmerking maakten over de mogelijkheid om goed te vinden in elke situatie, zelfs in de donkerste momenten van het leven, maar toen kreeg ik een nogal levendig mentaal afbeelding dat me stikte op mijn koekje. Ik hoestte mijn kruimels over hen als een afleiding, deed de dichtstbijzijnde garde over het hek heen en haastte me op weg...