Mallards Case-Mate iPhone Case

Twee Mallardeenden, een drake en een vrouw, zwemmen samen in een Alaska vijver. Aanpassen door uw eigen tekst toe te voegen. De Mallard, Anas platyrhynchos, broedt in gematigde en subtropische Amerika's, Europa, Azië en Noord-Afrika en is geïntroduceerd in Nieuw-Zeeland en Australië. De mannetjes hebben een heldergroene of blauwe kop en de vrouwen zijn lichtbruin. De wilde eend leeft in waterrijke gebieden en eet planten. De Mallard is de voorouder van de meeste eenden. De Mallard was een van de vele vogelsoorten die oorspronkelijk door Linnaeus in zijn 18e-eeuwse werk Systema Naturae werden beschreven en die nog steeds de eerste binomiale naam beren die het kreeg. De naam is afgeleid van het Oudfranse malart of mallart "wilde drake", hoewel de uiteindelijke afleiding onduidelijk is. Het kan gerelateerd zijn aan een Oudhoogduitse mannelijke eigennaam Madelhart, aanwijzingen liggend in de alternatieve Engelse vormen "maudelard" of "mawdelard". Mallards broeden vaak samen met hun naaste verwanten in het geslacht Anas, zoals de Amerikaanse zwarte eend, en ook met soorten die verder verwant zijn, zoals de noordelijke Pintail, wat leidt tot verschillende hybriden die volledig vruchtbaar kunnen zijn. Dit is vrij ongebruikelijk en geeft aan dat de Mallard zich zeer snel ontwikkelde tijdens het late Pleistoceen. Mallards lijken dichter bij hun Indo-Pacifische verwanten te liggen dan bij hun Amerikaanse, zoals blijkt uit de biogeografie. Gezien de mtDNA D-loop sequentiegegevens, kunnen ze waarschijnlijk meer dan niet geëvolueerd zijn in het algemene gebied van Siberië; Mallard-botten verschijnen nogal abrupt in voedselresten van oude mensen en andere afzettingen van fossiele botten in Europa, zonder een goede kandidaat voor een lokale voorganger soort.De grote ijstijd paleosubspecies die ten minste de Europese en West-Aziatische populaties tijdens het Pleistoceen vormden, is Anas platyrhynchos palaeoboschas genoemd. De Mallard is 20-26 inch lang (waarvan het lichaam ongeveer tweederde uitmaakt), heeft een spanwijdte van 32-39 inch en weegt 1,6-3,5 lbs. De grootte van de Mallard varieert klinisch, en vogels uit Groenland, hoewel groter dan vogels verder naar het zuiden, hebben kleinere rekeningen en zijn kuddevoller. De Mallard wordt soms onderverdeeld in ondersoorten, de Groenlandse Mallard (A. p. conboschas). De Mallard is een zeldzaam voorbeeld van zowel Allen's Rule als Bergmanns Rule bij vogels. De regel van Bergmann, die stelt dat polaire vormen meestal groter zijn dan verwante vormen uit warmere klimaten, heeft talrijke voorbeelden van vogels. Allen's Rule zegt dat aanhangsels zoals oren meestal kleiner zijn in polaire vormen om warmteverlies te minimaliseren, en groter in tropische en woestijnequivalenten om warmtediffusie te vergemakkelijken, en dat de polaire taxa over het algemeen stockier zijn. Voorbeelden van deze regel bij vogels zijn zeldzaam, omdat ze geen uitwendige oren hebben. De rekening van eenden is echter zeer goed voorzien van bloedvaten en is kwetsbaar voor kou. Fokmannetjes zijn onmiskenbaar, met een heldere flessengroene kop, een zwarte achterkant en een geelachtige sinaasappel (kan ook wat rode bevatten) snavel gekiept met zwart (in tegenstelling tot de zwarte/oranje snavel in vrouwen). Ze hebben een witte kraag die het hoofd afbakent van de paarse bruine borst, grijsbruine vleugels en een bleke grijze buik. De donkere staart heeft witte randen. Het vrouw Mallard is een gevlekt lichtbruin, zoals de meeste vrouwen eendjes, en heeft buff wangen, wenkbrauw, keel en nek met een donkerdere kroon en oogstreep. Bij het uitkomen is de kleur van het verenkleed geel aan de onderkant en het gezicht (met strepen aan de ogen) en zwart aan de achterkant (met enkele gele vlekken) helemaal tot aan de boven- en achterkant van het hoofd. De poten en snavel zijn ook zwart. Als het bijna een maand oud wordt, begint het verenkleed drab te worden, meer op het vrouw te lijken (hoewel het verenkleed meer gestreept is) en de poten zullen hun donkergrijze kleur verliezen. Twee maanden na het uitkomen is de jonge periode afgelopen en is het eendje een jong dier geworden. Tussen de drie en vier maanden oud kan het jong eindelijk beginnen vliegen, omdat zijn vleugels volledig zijn ontwikkeld voor de vlucht (wat kan worden bevestigd door het zien van paarse speculumveren). De snavel verliest snel zijn donkergrijze kleur en of het een mannetje of een vrouw is, kan uiteindelijk door drie factoren worden onderscheiden. De snavel kleurt geel bij mannetjes, zwart en sinaasappel bij vrouwen. De borstveren zijn roodbruin voor mannetjes, bruin voor vrouwen. De middelste staartveer van mannetjesvogels (een drake-veer genoemd) is gebogen; vrouwen hebben rechte veren. Tijdens de laatste rijpheidsperiode tot aan de volwassenheid (6-10 maanden oud) blijft het verenkleed van vrouwen juvenielen hetzelfde, terwijl het verenkleed van mannelijke juvenielen langzaam verandert in zijn herkenbare kleuren. Deze verenkleed verandering is ook van toepassing op volwassen Mallardsmannetjes wanneer ze in en uit hun niet-voortplantings(eclipse)verenkleed overgaan aan het begin en het einde van de zomervervellingperiode. De volwassen leeftijd voor Mallards is 14 maanden en de gemiddelde levensverwachting is 20 jaar. Het mannetje, dat een luidruchtige soort is, heeft een nasale roep en een hoge fluittoon, terwijl het vrouw een diepere kwack heeft die stereotypisch geassocieerd wordt met eenden. De Mallard is wijdverspreid over het noordelijk halfrond, Noord-Amerika van zuidelijk en centraal Alaska tot Mexico, de Hawaïaanse eilanden, en over Eurazië, van IJsland en zuidelijk Groenland en delen van Marokko (Noord-Afrika) in het westen, Scandinavië in het noorden, en Siberië, Japan, en China in het oosten. De vogel is sterk migrerend in het noorden van zijn broedgebied en overwintert verder naar het zuiden. In Noord-Amerika overwintert het bijvoorbeeld zuidwaarts tot Mexico, maar ook in Midden-Amerika en het Caribisch gebied verdwijnt het regelmatig tussen september en mei. De Mallard bewoont een breed scala aan habitats en klimaten, van arctische toendra tot subtropische gebieden. De soort komt voor in zoet- en zoutwatermoerassen, waaronder parken, kleine vijvers, rivieren, meren en estuaria, maar ook ondiepe inhammen en open zee in het zicht van de kustlijn. Ze worden aangetrokken door waterpartijen met aquatische vegetatie. De Mallard is omnivoor en zeer flexibel in zijn voedselkeuze. De voeding kan variëren op basis van verschillende factoren, waaronder het stadium van de fokcyclus, kortetermijnvariaties in het beschikbare voedsel, de beschikbaarheid van nutriënten en inter- en intraspecifieke concurrentie. Het voedsel van de Mallard bestaat voor het grootste deel uit buikpotigen, ongewervelde dieren (waaronder kevers, vliegen, lepidoptera, libellen en caddisvliegen), kreeftachtigen, wormen, diverse soorten plant en zaadgoed, en wortels en knollen. Het voedt zich meestal door te dabbelen voor plant of grazen; er zijn meldingen dat het kikkers eet. Het nestelt zich meestal op een rivieroever, maar niet altijd dicht bij water. Het is zeer kuddeachtig buiten het broedseizoen en vormt grote kuddes, die bekend staan als een zwaard. Mallards vormen meestal paren (in oktober en november) totdat het vrouw eitjes legt aan het begin van het broedseizoen, dat is rond het begin van de lente (begin maart tot eind mei), waarna ze wordt achtergelaten door het mannetje dat samenkomt met andere mannetjes om te wachten op de vervellingperiode die begint in juni. In tegenstelling tot veel watervogels, hebben Mallards geprofiteerd van menselijke veranderingen in de wereld. Ze kunnen zich heel goed aanpassen, kunnen leven en zelfs gedijen in stedelijke gebieden die vóór hun ontwikkeling misschien meer gelokaliseerde, gevoelige soorten watervogels hebben ondersteund. Het vrijlaten van wilde Mallards in gebieden waar ze niet inheems zijn, veroorzaakt soms creëer-problemen door kruising met inheemse watervogels. Deze niet-migrerende Mallards kruisen zich met inheemse wilde eenden van lokale populaties van nauw verwante soorten door genetische vervuiling door het produceren van vruchtbare nakomelingen. Volledige hybridisatie van verschillende soorten wilde eenden in genenpoelen kan leiden tot het uitsterven van veel inheemse watervogels. De wilde Mallard zelf is de voorouder van de meeste gedomesticeerde eenden en zijn natuurlijk geëvolueerde wilde genenpoel wordt op zijn beurt genetisch vervuild door de gedomesticeerde en wilde populaties.