Mallards Kussen

Twee wilde eenden, een drake en een vrouw, zwemmen samen in een vijver in Alaska. Voeg je eigen tekst toe aan de achterzijde. De Mallard, Anas platyrhynchos, broedt in het gematigde en subtropische Amerika, Europa, Azië en Noord-Afrika, en is geïntroduceerd in Nieuw-Zeeland en Australië. Mannetjes hebben een heldergroen of blauw hoofd, terwijl het vrouw lichtbruin is. De kudde Mallard leeft in wetlands en eet water planten. De wilde eend is de voorouder van de meeste eenden. De wilde wilde eenden was een van de vele vogelsoorten die Linnaeus in zijn 18e-eeuwse werk Systema Naturae beschreef, en nog steeds beren de eerste binomiale naam die het kreeg. De naam is afgeleid van de oude Franse malart of mallart "wilde drake", hoewel de uiteindelijke afleiding onduidelijk is. Het kan te maken hebben met een Oudhoogduitse mannelijke eigennaam Madelhart, aanwijzingen die in de alternatieve Engelse vormen "maudelard" of "mawdelard" liggen. Mallards kruisen vaak met hun naaste verwanten in het geslacht Anas, zoals de Amerikaanse Black Duck, en ook met soorten die verder verwant zijn, bijvoorbeeld de Northern Pintail, wat leidt tot verschillende hybriden die volledig vruchtbaar kunnen zijn. Dit is vrij ongebruikelijk, en geeft aan dat de wilde eend zeer snel evolueerde tijdens het late Pleistoceen. Mallards lijken dichter bij hun Indo-Pacifische verwanten te staan dan bij hun Amerikaanse verwanten, te oordelen naar biogeografie. Rekening houdend met mtDNA D-loop sequentiegegevens, kunnen ze meer waarschijnlijk zijn geëvolueerd dan niet in het algemene gebied van Siberië; wilde botten verschijnen nogal abrupt in voedselresten van oude mensen en andere afzettingen van fossiele botten in Europa, zonder een goede kandidaat voor een lokale voorganger soort.De grote ijstijd paleosubspecies die ten minste de Europese en West-Aziatische populaties tijdens het Pleistoceen vormden, is Anas platyrhynchos palaeoboschas genoemd. De Mallard is 20-26 inch lang (waarvan het lichaam ongeveer twee derde uitmaakt), heeft een spanwijdte van 32-39 inch en weegt 1,6-3,5 lbs. De grootte van de wilde eend varieert klinisch, en vogels uit Groenland, hoewel groter dan vogels verder naar het zuiden, hebben kleinere rekeningen en zijn stockier. De soort wordt soms gescheiden als ondersoort, de Groenland-wilde eend (A.p. conboschas).De wilde eend is een zeldzaam voorbeeld van zowel Allens Regel als Bergmanns Regel bij vogels. De regel van Bergmann, die stelt dat poolvormen de neiging hebben groter te zijn dan verwante vormen uit warmere klimaten, heeft talloze voorbeelden bij vogels. Allen's Rule zegt dat aanhangsels zoals oren de neiging hebben kleiner te zijn in polaire vormen om warmteverlies te minimaliseren, en groter in tropische en woestijnequivalenten om warmtediffusie te vergemakkelijken, en dat de polaire taxa over het algemeen meer voorraad hebben. Voorbeelden van deze regel bij vogels zijn zeldzaam, omdat ze geen uitwendige oren hebben. De snavel van eenden is echter zeer goed voorzien van bloedvaten en is kwetsbaar voor kou. Fokmannetjes zijn onmiskenbaar, met een felle flessengroene kop, een zwarte achterkant en een geelachtig sinaasappel (kan ook wat rood bevatten) snavel getipt met zwart (in tegenstelling tot de zwarte / oranje snavel in vrouwen). Ze hebben een witte kraag die het hoofd afbakent van de paarse bruine borst, grijsbruine vleugels en een bleke grijze buik. De donkere staart heeft witte randen. De vrouw Mallard is een gevlekte lichtbruin, zoals de meeste vrouw ploeteren eenden, en heeft buff wangen, wenkbrauw, keel en nek met een donkerdere kruin en oogstreep. Bij het uitkomen is de verenkleuring van het eendje geel aan de onderkant en het gezicht (met strepen door de ogen) en zwart aan de achterkant (met enkele gele vlekken) helemaal naar de boven- en achterkant van het hoofd. De poten en snavel zijn ook zwart. Naarmate het een maand ouder wordt, zal het verenkleed van het eendje drab worden, meer op het vrouw lijken (hoewel het verenkleed meer gestreept is) en de poten zullen hun donkergrijze kleur verliezen. Twee maanden na het uitkomen is de jonge periode afgelopen en is het eendje nu een jong dier. Tussen de leeftijd van drie tot vier maanden kan de juveniel eindelijk beginnen met vliegen, omdat zijn vleugels volledig zijn ontwikkeld om te vliegen (wat kan worden bevestigd door de aanblik van paarse speculumveren). De snavel zal binnenkort zijn donkergrijze kleur verliezen en of het nu man of vrouw is, kan eindelijk door drie factoren worden onderscheiden. De snavel kleurt geel bij mannetjes, zwart en sinaasappel bij vrouwen. De borstveren zijn roodbruin voor mannetjes, bruin voor vrouwen. De middelste staartveer van mannetjesvogels (een drake veer genoemd) is gebogen; vrouwen hebben rechte veren. Tijdens de laatste periode van volwassenheid in de aanloop naar de volwassenheid (6-10 maanden oud), blijft het verenkleed van vrouw juvenielen hetzelfde, terwijl het verenkleed van mannelijke juvenielen langzaam verandert in zijn herkenbare kleuren. Deze verenkleed verandering is ook van toepassing op volwassen wilde mannetjes wanneer ze overgaan in en uit hun niet-fokken (eclips) verenkleed aan het begin en het einde van de zomer rui periode. De volwassen leeftijd voor Mallards is 14 maanden en de gemiddelde levensverwachting is 20 jaar. Een luidruchtige soort, het mannetje heeft een neusroep en een hoog fluitsignaal, terwijl het vrouw een diepere kwakzalver heeft die stereotiep wordt geassocieerd met eenden. De wilde eend is wijd verspreid over het noordelijk halfrond, Noord-Amerika van zuidelijk en centraal Alaska tot Mexico, de Hawaiiaanse eilanden en over Eurazië, van IJsland en zuidelijk Groenland en delen van Marokko (Noord-Afrika) in het westen, Scandinavië in het noorden en Siberië, Japan en China in het oosten. Het is sterk migrerend in de noordelijke delen van zijn broedgebied en overwintert verder naar het zuiden. In Noord-Amerika overwintert het bijvoorbeeld zuidwaarts naar Mexico, maar dwaalt ook regelmatig tussen september en mei in Midden-Amerika en het Caribisch gebied. De Mallard bewoont een breed scala aan habitats en klimaten, van Arctische toendra tot subtropische regio's. De soort komt voor in zowel zoetwater- als zoutwatermoerasgebieden, waaronder parken, kleine vijvers, rivieren, meren en estuaria, evenals ondiepe inhammen en open zee in het zicht van de kustlijn. Ze worden aangetrokken door waterlichamen met aquatische vegetatie. De Mallard is omnivoor en zeer flexibel in zijn voedselkeuze. Het dieet kan variëren op basis van verschillende factoren, waaronder het stadium van de fokcyclus, korte termijn variaties in beschikbaar voedsel, beschikbaarheid van voedingsstoffen en inter- en intraspecifieke concurrentie. Het grootste deel van de voeding van de wilde eend lijkt te bestaan uit buikpotigen, ongewervelden (waaronder kevers, vliegen, lepidopterans, libellen en kaddisflies), schaaldieren, wormen, vele variëteiten van plant en zaadmaterie, en wortelen en knollen. Het voedt zich meestal door te ploeteren voor plant voedsel of grazen; er zijn meldingen van het eten van kikkers. Het nestelt meestal op een rivieroever, maar niet altijd in de buurt van water. Het is zeer gezellig buiten het broedseizoen en vormt grote kuddes, die bekend staan als een zwaard. Mallards vormen meestal paren (in oktober en november) totdat het vrouw eitjes legt aan het begin van het nestseizoen, dat is rond het begin van het voorjaar (begin maart tot eind mei), op welk moment ze wordt achtergelaten door het mannetje dat zich bij andere mannetjes voegt om de ruiperiode af te wachten die begint in juni. In tegenstelling tot veel watervogels hebben wilde eenden geprofiteerd van menselijke veranderingen in de wereld. Ze zijn zeer aanpasbaar, kunnen leven en zelfs gedijen in stedelijke gebieden die mogelijk vóór de ontwikkeling meer gelokaliseerde, gevoelige soorten watervogels hebben ondersteund. Het vrijkomen van wilde wilde wilde wilde eenden in gebieden waar ze niet inheems zijn, veroorzaakt soms creëer-problemen door kruising met inheemse watervogels. Deze niet-migrerende wilde eenden kruisen zich met inheemse wilde eenden van lokale populaties van nauw verwante soorten door genetische vervuiling door het produceren van vruchtbare nakomelingen. Volledige hybridisatie van verschillende soorten wilde eenden en genenpoelen kan leiden tot het uitsterven van veel inheemse watervogels. De wilde Mallard zelf is de voorouder van de meeste binnenlandse eenden en zijn natuurlijk geëvolueerde wilde genenpool wordt op zijn beurt genetisch vervuild door de gedomesticeerde en wilde populaties.