Martigues (Harbour in Provence) Poster

Martigues (Harbour in Provence) Andre Derain (1880-1954) Medium: Oil on canvas Housed at: Hermitage, St. Petersburg, Rusland Recommended print size at 300 PPI: 15x24 in close to original: Approx. 35.38x55.5 in maximaal bij 100 PPI: 45x72 binnen Alvorens uw orde te plaatsen, selecteer de knoop "aanpast het!"op het lagere recht onder "Toevoegen aan kar,"dan uitgezocht "de Opties van de Druk"midden-bovenleer links. Ga één van de afmetingen voor de gewenste grootte van het lijst in. André Derain (10 juni 1880 - 8 september 1954) was een Franse schilder en mede-oprichter van Fauvism met Henri Matisse Biography Derain, geboren in 1880 in Chatou, Yvelines, Île-de-France, net buiten Parijs. In 1898 studeerde hij als ingenieur aan de Académie Camillo[2] en hij studeerde aan de schilderlessen onder Eugène Carrière en daar ontmoette hij Matisse. In 1900 ontmoette en deelde hij een studio met Maurice de Vlaminck en begon hij zijn eerste landschappen te schilderen. Zijn studies werden onderbroken van 1901 tot 1904, toen hij werd opgenomen in het Franse leger. Na zijn vrijlating uit dienst haalde Matisse de ouders van Derain over om hem toe te staan zijn ingenieurscarrière te verlaten en zich uitsluitend te wijden aan schilderij; later woonde Derain de Académie Julian bij. Derain en Matisse werkten gedurende de zomer van 1905 samen in het mediterraan dorp Collioure en toonden later dat jaar hun zeer innovatieve schilderijen op de Salon d'Automne. De levendige, onnatuurlijke kleuren leidden de criticus Louis Vauxcelles ertoe om hun werk als les Fauves, of "de wilde beesten", dermate te duwen dat ze het begin markeerden van de Fauvistische beweging. In maart 1906 stuurde de bekende kunsthandelaar Ambroise Vollard Derain naar Londen om een reeks schilderijen samen te stellen met de stad als onderwerp. In 30 schilderijen (waarvan er 29 nog bestaan) maakte Derain een portret van Londen dat radicaal anders was dan wat eerdere schilders van de stad zoals Whistler of Monet deden. Met gewaagde kleuren en samenstellingen, schilderde Derain veelvoudige afbeeldingen van de Brug van Theems en van de Tower. Deze schilderijen in Londen behoren nog steeds tot zijn populairste werk. In 1907 kocht de kunsthandelaar Daniel-Henry Kahnweiler Derain's volledige studio, waardoor Derain financieel stabiel werd. Hij experimenteerde met stenen sculptuur en verhuisde naar Montmartre om in de buurt te zijn van zijn vriend Pablo en andere genoteerde kunstenaars. Fernande Olivier's minnares destijds, beschreef Derain als: Slim, elegant, met een levendige kleur en voorzien van zwart haar. Met een Engelse chic, enigszins opvallend. Fancy wasbedekking, stropdassen in ruwe kleuren, rood en groen. Altijd een pijp in zijn mond, flegmatisch, rookkend, koud, een debater. Op Montmartre begon Derain van het briljante Fauvistische palet te veranderen in meer gemuteerde tonen, die de invloed van het Cubisme en Paul Cézanne tonen. Derain leverde houtsnippers in primitivisstijl voor een editie van Guillaume Apollinaire's eerste boek prose, L'enchanteur pourrissant (1909). Hij toonde werken aan de Neue Künstlervereinigung in München in 1910, in 1912 bij de secessionist Der Blaue Reiter en in 1913 bij de zaadarmory Showin New York. Hij illustreerde ook een collectie gedichten door Max Jacob in 1912. Op ongeveer deze tijd begon Derain's werk openlijk zijn studie van de Oude Masters te weerspiegelen. De rol van de kleur is verkleind en de vorm is onbuigzaam geworden; de jaren 1911-1914 worden soms aangeduid als de tijd van de geschiedenis. In 1914 werd hij gemobiliseerd voor militaire dienst in de Eerste Wereldoorlog en tot zijn vrijlating in 1919 zou hij weinig tijd hebben om te schilderen, hoewel hij in 1916 een aantal illustraties heeft gegeven voor het eerste boek van André Breton, Mont de Piete. Na de oorlog won Derain een nieuw recept als leider van het hernieuwde klassikale regime en daarna een opvolger. Met de wildstand van zijn Fauve jaren ver achterop, werd hij bewonderd als verdediger van de traditie. In 1919 ontwierp hij het ballet La Boutique fantastisch voor Diaghilev, leider van de Ballets Russes. Een groot succes, het zou ertoe leiden dat hij veel balletdesign zou creëren. De jaren twintig markeerden het hoogtepunt van zijn succes, toen hij in 1928 de Carnegie-prijs kreeg en in het buitenland uitgebreid begon te tentoonstellen - in Londen, Berlijn, Frankfurt, Düsseldorf, New York City en Cincinnati, Ohio. Tijdens de Duitse bezetting van Frankrijk in de Tweede Wereldoorlog woonde Derain voornamelijk in Parijs en werd hij door de Duitsers vereerd omdat hij het prestige van de Franse cultuur vertegenwoordigde. Derain heeft in 1941 een uitnodiging aanvaard om een officieel bezoek te brengen aan Duitsland, dat samen met andere Franse kunstenaars naar Berlijn is gereisd om een tentoonstelling van de nazi-beeldhouwer Arno Breker bij te wonen. De nazi-propagandamachine maakte natuurlijk veel van de aanwezigheid van Derain in Duitsland, en na de bevrijding werd hij een collaborateur genoemd en door veel voormalige aanhangers bekritiseerd. Een jaar voor zijn dood kreeg hij een ooginfectie, waarvan hij nooit volledig hersteld was. Hij stierf in Garches, Hauts-de-Seine, Île-de-France, Frankrijk in 1954, toen hij werd getroffen door een rijdend voertuig. Tegenwoordig verkopen schilderijen van Derain wel 6 miljoen dollar. De schilderijen in Londen waren het onderwerp van een grote tentoonstelling bij het Courtauld Institute 2005-2006. Krediet: Aangepast vanuit Wikipedia Alle informatie wordt alleen verstrekt voor onderwijsdoeleinden.