Narwhal Trui

Met drie narwhals, Monodon monoceros, zwemmen onder het Arctische ijs. Het verhaal houdt verband met de Beluga-walvis en leeft in het noordpoolgebied. Zij worden voornamelijk aangetroffen in de wateren van Groenland en Canada, zelden ten zuiden van 65° noorderbreedte. De vrouwen wegen tot 1,600 kg (3,500 lb) en wegen ongeveer 1000 kg (2,200 lb). De grootste narwhal vond ooit een gewicht van 3.500 pond. Ze hebben de vorm van een beluga en hebben ongeveer 4 centimeter isolerend vet. Narwhals komen gewoonlijk samen in groepen van ongeveer vijf tot tien personen. In de zomer komen verschillende groepen samen die grotere aggregaties vormen. Narwhal is afgeleid van het oude Noordse woord nár, dat "lijk" betekent, dat verwijst naar de grijze, gevlekte pigmentatie van het dier, zoals die van een verdronken zeeman. Narwhal is het donkerst als jonge blanke wordt. Het meest opvallende kenmerk van het mannelijke verhaal is de eenzame 2-3 meter (7-10 ft) lange twisted slagtand. Het is een gloeiende tand die vanuit de linkerkant van de bovenkaak een linkshandige helix vormt. De wetenschappelijke naam van het verhaal, Monodon monoceros, is afgeleid van "one-tooth one-horn". De slagtand kan tot 3 meter lang zijn (9.8 ft)—vergeleken met een lichaamslengte van 4-5 meter (13-16 ft)—en weegt tot 10 kg (22 lb). Ongeveer één op de 500 mannetjes heeft twee slagtanden, wat voorkomt wanneer de juiste snijder, normaal klein, ook uitgroeit. Een vrouw narwhal kan ook een slagtand produceren, maar dit komt zelden voor, en er is één geregistreerd hoesje van een vrouw met duale slagtanden. Men denkt dat dit gedrag de hiërarchieën van de sociale dominantie in stand houdt. Soms wrijven mannelijke narwhals hun slagtanden samen in een activiteit genaamd 'slagtanden'. De reden voor dit gedrag is onbekend; het kan zijn "een jeuk te krabben" (de basis van de slagtand wordt gewoonlijk aangestoken met luizen); of de kruising van de slagtanden kan een vriendelijke groet zijn. De meest algemeen aanvaarde theorie voor de rol van de slagtand is vergelijkbaar met de mane van een leeuw of de staartwaren van een pauw. Het kan helpen bij het bepalen van de sociale rang, het handhaven van dominantiehiërarchieën of het helpen van jonge mannen om vaardigheden te ontwikkelen die nodig zijn voor het uitvoeren van volwassen rollen. Er zijn zelden verdovende middelen waargenomen met hun slagtand voor gevechten of ander agressief gedrag of voor het breken van het zee ijs in hun Arctische habitat. Narwhal gaat gewoonlijk in een onbuigzaam tempo verder, langzaam ademen en rollen, maar zijn opmerkelijk snel wanneer ze zich bedreigd voelen. Soms reizen zij in kleine familiegroepen en communiceren door middel van een grote verscheidenheid van kwadralen, trillen, fluitjes, en kliks. Narwhals hebben een relatief beperkt en gespecialiseerd dieet. Hun prooi bestaat voornamelijk uit zwarte heilbot, poolkabeljauw en Arctische kabeljauw, garnaal en Gonatus squid. Andere bestanddelen die in magen worden aangetroffen, zijn wolfsvis, capeline, schaats-eieren en soms rotsen, die per ongeluk worden ingeslikt wanneer walvissen zich aan de onderkant voeden. Hoe narwhal hun prooi vangt is onbekend. Sommige wetenschappers geloven dat narwhal hun prooi verdoezelt met geluid zoals dolfijnen. Narwhal vertoont seizoensgebonden migraties met een hoge trouw van terugkeer naar preferentiële ijsvrije bergplaatsen, meestal in ondiepe wateren. In de winter worden ze voornamelijk aangetroffen in de diepzee, dieper water onder dik pakijs, die in smalle scheurtjes op het zee ijs of in de lood surfen. Narwhal uit Canada en West-Groenland winter regelmatig in het pakijs van Davis Strait en Baffin Bay langs de continentale helling met minder dan 5% open water en hoge dichtheid zwarte heilbot. Het voederen in de winter is goed voor een veel groter aandeel van de hoeveelheid verdovende middelen dan in de zomer en als zeepredaters zijn ze uniek in hun succesvolle exploitatie van de ecosystemen in het diepe water in het noordpoolgebied. Het opmerkelijkste van hun aanpassingen is de capaciteit om diepe duiken uit te voeren. Wanneer de narwalsen op hun overwinteringsgebied een aantal van de diepste duiken ooit registreren voor een zeezoogdier, duiken ze tot minstens 800 meter (2.400 voet) over 15 keer per dag, waarbij veel duiken 1.500 meter (4.500 voet) bereiken. De duiken naar deze diepten duren ongeveer 25 minuten, inclusief de tijd die onderaan wordt doorgebracht en de doorvoer naar beneden en naar achteren van het oppervlak. In de ondiepe sombere bergplaatsen duiken de narwhals tot diepten tussen 30 en 300 meter (90-900 voet). De enige roofdieren van verdovende middelen zijn polaire beren en orka's. Eskiërs mogen deze walvissoort legaal jagen voor hun levensonderhoud. Het noordelijke klimaat biedt weinig voeding in de vorm van vitaminen die alleen kunnen worden verkregen door consumptie van zeehonden, walvissen en walrus. Bijna alle delen van het verhaal, het vlees, de huid, de blauw en de organen worden geconsumeerd. Mattak, het woord voor rauwe huid en blauwbber, wordt beschouwd als een delicatesse, en de botten worden gebruikt voor gereedschappen en kunst. Op sommige plaatsen in Groenland, zoals Qaanaaq, worden traditionele jachtmethoden gebruikt, en walvissen worden gekweld van handgemaakte kajaks. In andere delen van Groenland en Noord-Canada worden hogesnelheidsvaartuigen en jachtgeweren gebruikt. Hoewel de populaties stabiel lijken, wordt het verhaal als bijzonder kwetsbaar voor klimaatverandering beschouwd als gevolg van een beperkt geografisch bereik en een gespecialiseerd dieet. Narwhals die in gevangenschap zijn gebracht, sterven meestal snel. In Inuit legende werd de slagtand van het verhaal gemaakt toen een vrouw met een harpoenen touw om haar taille vastgebonden werd in de oceaan gesleept nadat de harpoen een groot verhaal had getroffen. Ze werd zelf omgevormd tot een verhaal, en haar haar haar, dat ze droeg in een verdraaide knoop, werd de kenmerkende spiraalsmalle smalle slagtand. Sommige middeleeuwse Europeanen geloofden dat narwhal-slagtanden de horens waren van de legendarische eenhoorn. Aangezien deze hoorns werden beschouwd als tovermachten, zoals het vermogen om gif en melancholie te genezen, waren Vikingen en andere noordelijke handelaren in staat om ze vele malen in goud te verkopen. De slagtanden werden gebruikt om bekertjes te maken waarvan werd aangenomen dat ze elk vergif dat in de drink zou zijn geslipt, zouden negeren. In de 16e eeuw ontving koningin Elizabeth een gekloonde en bejuwelde narwhal-slagtand voor £ 10.000—de kosten van een kasteel (ongeveer £1,5-2,5 miljoen in 2007). De oorsprong van de torsk ontwikkelde zich geleidelijk tijdens het tijdperk van de Exploratie, toen ontdekkingsreizigers en natuurkundigen de Arctische regio's zelf begonnen te bezoeken. In 1555 publiceerde Olaus Magnus een tekening van een visachtig schepsel met een hoorn op zijn voorhoofd, die het correct identificeerde als een "Narwal".