One Wild Roos - Idaho Tote Bag

Een digitale weergave van een wild roos met aanpasbare tekst met de tekst "Idaho". Vaak zijn wat wordt verondersteld een wild roos te zijn, pluizige roze rozen rond verlaten thuislocaties, geen wilde rozen, maar de afstammelingen van gecultiveerde rozen die hard genoeg zijn om te overleven zonder menselijke zorg. .Rozen zijn gehybridiseerd sinds de Romeinse tijd, er zijn duizenden taaie, langlevende hybriden. Echte wilde rozen, de botanische term "roos van soorten", komen van nature voor, zonder menselijke tussenkomst. Er zijn meer dan 100 soorten wilde rozen, sommige afkomstig uit Noord-Amerika, veel uit het Oosten en Europa. Ze hebben allemaal vijf bloemblaadjes en bijna allemaal zijn ze roze. Een paar soorten zijn weinig wit of rood, een paar kunnen geelachtig zijn. Twee soorten, Wood's Roos (Rosa woodsii) en Nootka Roos (R. nutkana) komen voor in het noordwesten, Western Canada en delen van Alaska. Het afbeelding hierboven, van een foto die ik nam, is van een van die twee soorten. Bepalen wat erg moeilijk kan zijn, omdat ze erg op elkaar lijken en elk in een aantal variëteiten voorkomt. Wilde rozen dienen als bladeren voor groot wild, inclusief elanden en herten, van de lente tot de herfst. Stekelvarkens en bevers bladeren ook door de bladeren. Wilde roos heupen blijven op het plant gedurende een groot deel van de winter. Veel vogels en zoogdieren worden ondersteund door deze droge vruchten wanneer de grond bedekt is met sneeuw. Wilde rozen kunnen rauw of gekookt worden gegeten, verwijder de kleine haartjes en zaadjes in het midden. Ze worden gebruikt bij het maken van gelei en jam en kunnen ook worden gedroogd om thee te maken. Gedroogde bladeren kunnen ook dienen als theesurrogaat. Bloemblaadjes zijn geweldig in salades en voegen een lichte smaak en mooie kleur toe. Inheemse Amerikanen gebruikten jonge scheuten als een potherb De gedroogde bladeren worden gebruikt als een theesurrogaat. Al duizenden jaren wordt het gebruikt als een medicinaal plant over de hele wereld en worden wilde rozen genoemd in vele oude manuscripten en zelfs in de graven van Egyptische farao's. Wilde rozen bevatten citroenzuur, flavonoïden, fructose, appelzuur, sucrose, tannines, vitamines A, B3, C, D, E en P, calcium, fosfor, ijzer, rutine, hesperidine en zink. Onderzoek wijst uit dat wilde rozen kunnen helpen bij het stoppen of omkeren van de groei van kanker. Roos heupen zijn ook bekend om verzadigde vetten en triglyceriden te verlagen, waardoor de bloeddruk onder controle wordt gehouden. Het zaad is rijk aan vitamine E en een olie die uit het zaad wordt geëxtraheerd, wordt extern gebruikt bij de behandeling van brandwonden, littekens en rimpels. Een kompres van de gekauwde bladeren wordt in een noodgeval gebruikt om de pijn van bijensteken te verlichten. Europeanen gebruikten heup als een bron van vitamine A en C. Roos heuppoeder werd gebruikt als smaakstof in soep en voor het maken van siroop. ... De bladeren waren doordrenkt voor thee, bloemblaadjes werden rauw gegeten, in salades, gekonfijt of tot siroop gemaakt. De binnenste schors werd gerookt als tabak, en gedroogde bloemblaadjes werden opgeslagen voor parfum. Als je ooit een rozen heup hebt gegeten, heb je misschien gemerkt dat het enigszins appelachtig kan smaken. De binnenkant van een rozen heup en de zaadjes kunnen je ook aan een appel doen denken. Dat is geen toeval. De Rosaceae (De familie van de rozen) omvat niet alleen rozen, maar ook het geslacht Prunus (pruimen, kersen, perziken, abrikozen en amandelen), evenals frambozen en aardbeien.