Oudste lichthuis in Toronto Magneet

Geschiedenis Bouwen begon in 1803 en begon in 1809 te werken. Het werd gebouwd tot een hoogte van 52 voet en uitgebreid tot 72 voet in 1932. De diameter varieert van ~7 m aan de basis tot ~2.1 m aan de bovenkant. De basis is gemaakt van steen gewonnen in Queenston en de uitbreiding van Kingston stone. De toren gebruikte aanvankelijk zaadolie uit 1832 en schakelde in 1863 over op steenkool. De oorspronkelijke lampstructuur was hout en werd in 1878 vervangen door staal. In 1916-17 werd een elektrisch licht geïnstalleerd en in 1945 bijgesteld. In 1958 hebben de metroparken de werkzaamheden overgenomen en in 1961-1962 renovaties uitgevoerd. Ooit stond het op de kust, maar in de loop der tijd heeft het zand zich voor de kust opgebouwd, zodat het nu ongeveer 100 m binnenland is. Het is op dit moment ongebruikt en gesloten. Het getuigt van Toronto's geschiedenis als haven van de Grote Meren. [geef uit] het Ontwerpen Lokale legende beweert de vuurtorentoren die moeten worden gehaunted. In 1815 werd de eerste keeper, J.P. Radan Muller, vermoord. Men dacht dat het dronken soldaten uit Fort York waren die op zoek waren naar geblust bier. Er zijn twee prijselementen met betrekking tot Radan Muller, een waar hij zijn dagelijkse lichttijd doorbracht zonder het licht te bemannen. Occam's razor zou zeggen dat het waarschijnlijker is dat hij bier brouwt dan distillatende rum, omdat rum rietsuiker uit het Caribisch gebied nodig zou hebben gehad die destijds in Toronto werd ingevoerd, maar een waardevol product was, en Muller was bij de geboorte Duits en had meer kans om bier te brouwen dan om rum te distilleren. Maar plausibel, de Caribische suiker wordt ook zwaar belast, de legende heeft het gevoel dat hij niet alleen een omheining was voor suikerrietsuikersmokkelaars, maar ook een distilleerderij in de toren had opgezet. Het vreemde 'alchemical apperati' dat door de onderzoeksstallen is ontdekt, kan de 'rum'-theorie over het bier nog meer doen toenemen. Kortom, in alle legenden was het een drugsdeal die voorbij was gegaan. De daders zouden hem de trap op hebben gejaagd en hem bewusteloos hebben geslagen in een poging om zijn drank te vinden. Zijn lichaam viel door de trappen op het hoogste niveau in de geheime voorraad alcohol die hij verstopt heeft. Ze hebben het lichaam opgehakt en begraven. De soldaten die van zijn moord beschuldigd werden later vrijgesproken. In 1893 vond George Durnan een doodskist begraven in het zand in de buurt die een kaakbeen bevatte. Het was niet duidelijk of dit aan Muller toebehoorde. Het geluid van het kletsen kan worden gehoord op slechte nachten en sommigen beweren dat er een beeld rondzwerft op de gronden die vermoedelijk Radan Muller's geest zijn. [Edit] Lightkeepers J.P. Radan Muller 1809-1815 William Halloway 1816-1831 James Durnan 1832-1854 George Durnan 1854-1908 Kapitein P.J. McSherry 19 B. Matthews 1912-1917 G.F. Eaton 1917-1918 F.C. Allan 1918-1944 Mrs Ladder 1944-1955 Mrs Dodds 1 955-1958 PEACE RIVER - Canada De regio's langs de rivier zijn het traditionele thuis van de mensen in Dunne-za of Beaver. De bonthandelaar Peter Pond zou de rivier in 1785 hebben bezocht. In 1788 richtte Charles Boyer van de North West Company een pelsfokkerij aan de rivier de Boyer. Peace River in Fort Vermilion, AlbertaIn 1792 en 1793, reisde de ontdekkingsreiziger Alexander Mackenzie de rivier naar de Continentale Divisie[1]. Mackenzie verwees naar de rivier "Unjegah", uit een inheemse term die "grote rivier" wordt genoemd. De Peace River, Unchaga of Unjaja, werd genoemd naar Peace Point nabij het meer van Athabasca, waar het vredesverdrag werd goedgekeurd met het roken van een vredespijp. Het verdrag beëindigde de decennia van vijandelijkheden tussen de beaver (tak van Athapasca) en het Hof, waarin het Hof de Beaver domineerde tot een pokkenepidemie in 1781 de Cree decimeerde. Het verdrag heeft de Beaver ten noorden van de rivier en de Cree ten zuiden gebracht[2]. In 1794 werd op de Vredesrivier in Fort St. John een pelshandelspost gebouwd, de eerste niet-autochtone nederzetting op het Britse Columbiaanse vasteland. De rijke bodems van de Vredesriviervallei in Alberta produceren sinds het einde van de 19e eeuw tarwegewassen. Het gebied van de vredesrivier is ook een belangrijk centrum voor de productie van olie en aardgas. Er zijn ook planten van pulp en papier langs de rivier in British Columbia.