Phantasta's: naar het onfeilbare paleis Doormat Deurmat

"Ik ging op mijn stille pad onder een ronde zilvermaan. En een bleke maan keek op van de vloer van de grote blauwe grot die lag in de abysmale stilte onder. Gigantische bosbomen gingen over mij; waardoor, zoals een zilveren slang, de grote rivier verdraaid en verdraaid werd. De bossen, in een ongedefinieerd massief, het water dat in zijn slaap stroomde, en bovenal de betoverende maan, die ze allemaal, met haar bleke oog, in de gecharmeerde sluimer had geworpen, in mijn ziel, en ik voelde me alsof ik in een droom was gestorven, en nooit meer wakker zou moeten worden. De beek bore mijn kleine boot met een zachte veger rond een bocht rond de rivier; en kijk! op een breed gazon, dat roos van de rand van het water met een lange groene helling naar een duidelijke hoogte waarvan de bomen aan alle zijden zijn teruggekomen, stond een schitterend paleis in de moonshine: het leek te zijn gebouwd door het witste marmer." - Phantaat, door George MacDonald